Z cyklu "Homeostazja", 1990

"Z cyklu "Homeostazja"" to o wymiarach 10x15 cm z 1990 roku. Autorem pracy jest Andrzej Brzeziński.

Praca wykonana została w technikach: papier, odbitka żelatynowo-srebrowa. Papier to jeden z najpopularniejszych mediów wykorzystywanych w warsztacie artystycznym, pozwalający na uzyskanie zróżnicowanych efektów, w zależności od faktury i materiału. Papier o gramaturze 200 g/m2, przeznaczony do malowania na nim farbami akwarelowymi, temperami, gwaszem czy tuszem, powinien mieć zwartą strukturę, odporną na wykonywanie korekt. Istotna też jest jego chłonność, bowiem nie powinien on falować i marszczyć się pod wpływem mokrych farb. Artyści często wybierają papier bezkwasowy, który można przechowywać przez długie lata oraz który cechuje się odpornością na działanie promieni słonecznych. Innym rodzajem papieru jest papier o gramaturze 90 g/m2, przeznaczony do wykonywania szkiców kredkami, pastelami, ołówkiem, węglem, sangwiną czy sepią. Wyróżnia się ziarnistą fakturą, gwarantującą odpowiednią przyczepność pigmentów. Techniki artystyczne wykorzystujące papier jako medium są znane od antyku. W czasach średniowiecza, na szlachetnym, grubym papierze powstawały miniatury zawarte w księgach; tworzono na szkice przygotowawcze oraz pierwsze rysunki architektoniczne. Z czasów renesansu zachowały szkicowniki Leonarda da Vinci czy Michała Anioła, papier stanowił podstawowe narzędzie pomocnicze przy tworzeniu fresków. Ogromną popularność zyskał od XVI wieku, kiedy w powszechnym obiegu znalazły się grafiki. Obecnie prace na papierze są cenione przez kolekcjonerów, zaś w domach aukcyjnych rysunki i ryciny na papierze grupowane są w osobnych katalogach. Jest to technika fotograficzna, w którym pozytyw występuje na papierze barytowym, pokrytym warstwą żelatyny z solami srebra: bromkiem, chlorkiem lub mieszaniną obydwu. Rejestracja obrazu następowała poprzez tzw. Kopiowanie (printing-out print), a więc naświetlanie stykowe papieru poprzez negatyw aż do momentu, kiedy pojawi się na nim gotowy obraz lub poprzez tzw. Wywoływanie (developing-out print), czyli krótkie naświetlanie przez powiększalnik bądź stykowo, a później wywołanie zdjęcia przy użyciu chemicznego wywołacza. Techniką tą posługiwali się najwybitniejsi fotografowie XX wieku, tacy jak Richard Avedon, Ansel Adams, Edward Weston czy Henri Cartier-Bresson.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu realizm. Jest to kierunek obecny w sztuce od XVII wieku, zaś od lat 70-tych powraca jako hiperrealizm, czyli niezwykle szczegółowe oddanie rzeczywistych form wizualnych.

Tematem tej pracy jest człowiek. Człowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych.

Autor wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, szary, czarny. Kolor biały jest wskazany zwłaszcza dla tych miłośników sztuki, którzy cenią sobie minimalizm. Dużą zaletą szarości jest jej uniwersalność, dlatego sprawdzi się zarówno we wnętrzach nowoczesnych jak i staroświeckich. Czerń może tworzyć zaskakujące połączenie z czarnym, minimalistycznym wnętrzem bądź działać na zasadzie konstrastu, kiedy wprowadzimy ją do jasnej przestrzeni.

Nastroj pracy charakteryzuje spokój. Kompozycje pełne spokoju są pozbawione efektu ruchu i dominuje w nich ohraniczona paleta barw.