Ciało/Maszyna 4, 2018

Seria Ciało/Maszyna to ubrane w formę abstrakcji rozważania na temat: Gdzie leży granica pomiędzy ciałem jako biologicznym organizmem a ciałem, które w swoich zawiłych mechanizmach przypomina maszynę. Przemyślenia wiążą się z osobistym doświadczeniem depresji, pogłębianiem zrozumienia na temat podłoża tej choroby, działania neuroprzekaźników, przyjmowania antydepresantów i wpływu tych wszystkich czynników na odbieranie rzeczywistości i jej przetwarzania w świecie wewnętrznym.

 • Rozmiar: 50x70cm

• Obraz jest namalowany na kartonie duplex z użyciem emalii olejnej, wzmocniony płytą hdf, oprawiony w czarną drewnianą ramę

• Zabezpieczony werniksem

"Ciało/Maszyna 4" to obraz o wymiarach 50x70 cm z 2018 roku. Autorem pracy jest Agnieszka Lipka.

Praca wykonana została w technice technika własna. W sztuce współczesnej technika własna spotykana jest niezwykle często ze względu na mnogość artystycznych kierunków oraz dominującą w twórczości artystów, już od lat 70-tych, sztukę instalacji.

Podłożem tej pracy jest płyta.

Artysta wykonał obraz w stylu abstrakcja. Najbardziej znanymi twórcami kompozycji abstrakcyjnych byli Piet Mondrian, Jackson Pollock, Paul Klee, Kazimierz Malewicz, Lucio Fontana.

Tematem tej pracy jest abstrakcja.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, beż, brązowy. Kolor biały jest wskazany zwłaszcza dla tych miłośników sztuki, którzy cenią sobie minimalizm. Beż to dobre rozwiązanie dla rustykalnych, drewnianych wnętrz. Brązowy, który jest barwą ziemistą, naturalną, wykorzystywaną zarówno do zgaszenia kompozycji jak i podkreślenia jej związków z przyrodą.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako depresja, melancholia, niepokój, inne. Nastroj ten dominuje w kompozycjach pozbawionych żywiołowych kolorów, ukazujących ciemne strony rzeczywistości. Melancholia to uczucie trudne do określenia, pokrewne tęsknocie i zadumie, dlatego mogą ją wywołać obrazy odwołujące się do naszych pozytwnych przeżyć, np. Widoki morza czy konkretne postacie na obrazach. Niepokój, który osiągany był przez artystów poprzez przywoływanie tematów śmierci, niebezpieczeństwa, strachu, ucieczki, sennych koszmarów. Szczególnie niepokojące są prace Francisca Goi, Arnolda Böcklina czy Williama Blake’a.