Kisiel według Barcza, 2021

Obraz Tytusa Grada "Kisiel według Barcza".

Tytus Grad namalował portret Stefana Kisielewskiego "Kisiela" zainspirowany ikoniczną fotografią autorstwa Jacka Barcza. By uniknąć nieporozumień Tytus Grad i Jacek Barcz podpisali porozumienie. Zanimizowaną kopię porozumienia udostępniamy do publicznej wiadomości.

Kisiel na obrazie kpi sobie wyraźnie z nas i z czasów, w jakich przyszło nam żyć. Jego szeroko rozdziawiona gęba z wysuniętym językiem jest przeciwieństwem dzisiejszych zakneblowanych twarzy... i do tego ten szyderczy uśmiech...

Obraz jest bardzo symboliczny, a może nawet mesjański... zapowiada nadejście innych czasów - czasów odsłoniętych twarzy.

Ta głowa podparta na ręku zdaje się wyrażać politowanie - "ech, wy głupole..."

Kisiel śmieje się z nas zza grobu. Gdy był jeszcze wśród nas, też się śmiał - ze wszystkich, z siebie najbardziej.

Ktoś taki jak Kisiel, który przeżył okupację w Warszawie, autorytet dla wielu sobie współczesnych, miał duży dystans do życia i do siebie samego, co widać z jego zachowań przed obiektywem aparatu fotograficznego (i nie tylko). Widać to też w jego barwnych felietonach pisanych do Tygodnika Powszechnego, w jego Abecadle i w innych publikacjach...

Prezentowany portret Kisiela na płótnie przekonuje nas, aby właśnie taki dystans do siebie i do otoczenia zachowywać.

Uchwycona przez Jacka Barcza na fotografii mina Kisiela, która następnie wyszła spod pędzla Tytusa Grada jest dziełem ponadczasowym.

21 lutego 2021 roku obraz miał zostać wystawiony na aukcji organizowanej przez jedną z galerii z Poznania. Jednak kierownictwo galerii zachowało się mało profesjonalnie wycofując obraz w dniu publikacji katalogu. Do dnia dzisiejszego nie podało oficjalnego powodu wycofania obrazu ze sprzedaży...

Czyżby miały miejsce jakieś naciski polityczne?

Obraz budzi respekt, czy może obawy? Tym cenniejsze jest to dzieło! Może być znakiem sprzeciwu!

Obraz jest bez oprawy.

Obraz o tytule "Kisiel według Barcza" to praca z 2021 roku o wymiarach 70x50 cm. Jej autorem jest Tomasz Gołaski.

Dzieło zostało wykonane w technice olej. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez.

Podłożem tej pracy jest płótno. Jest to tkanina o splocie płóciennym, posiadająca wielorakie zastosowanie. Płótno wykorzystywane jest jako podobrazie malarskie: najpopularniejszymi rodzajami są te wykonane z włókien bawełnianych lub lnianych. Płótno malarskie bywa mocowane na krosnach (drewnianych listwach), tworząc blejtram lub umieszczane na desce drewnianej przy pomocy odpowiedniego kleju. Płótno jest w następnej kolejności gruntowane oraz pokrywane farbą.

Artysta wykonał obraz w stylu minimalizm. Minimalizm powstał na gruncie modernistycznych eksperymentów formalnych, które dążyły do mocnego ograniczenia środków plastycznych.

Tematem tej pracy jest człowiek. Jest temat uniwersalny dla historii sztuki: w prehistorii sylwetki ludzkie pełniły rolę mistyczną, w czasach renesansu stanowiły estetyczny wzór piękna, zaś w sztuce współczesnej wątek ten skupia się przede wszystkim na świadomości, percepcji i wnętrzu ludzkim, niekoniecznie przedstawiając go w całej postacii, a obrazując to, co jest częścią jego umysłu.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory czerwony, żółty, niebieski. Poprzez odpowiedni kontekst czerwień może podkreślać silne emocje, niebezpieczeństwo bądź przyjemność. Wprowadza również dynamikę do kompozycji. Żółty, który posiada różne oblicza zależne od odcienia barwy. Żółcienie poprawiają Nastroj odbiorcy i rozświetlają przestrzeń, w której są eksponowane bądź też wprowadzają atmosferę spokoju i odprężenia. Błękit może okazać się zbawieniem po stresującym dniu.

Nastroj pracy charakteryzuje melancholia. Melancholia jest uczuciem wywoływanym przez wspomnienia, dlatego odczujemy ją, kiedy dzieło sztuki poruszy naszą indywidualną strunę pamięci.