Pani jeziora, 2017

Pani jeziora

Grafika o tytule "Pani jeziora" to praca z 2017 roku o wymiarach 70x100 cm. Jej autorem jest Marta Kołodziejska.

Praca wykonana została w technice akwatinta. Jest to technika pochodząca z XVII wieku, jedna z rodzajów grafiki wklęsłej. Często występuje obok akwaforty. Rozpowszechniła się w wieku XVIII dzięki francuskiemu artyście i wynalazcy Janowi Batyście Le Prince’owi. W dawnych wiekach, technika ta była sposobem na powielanie znanych kompozycji malarskich, później funkcjonowała jako autonomiczne dzieło sztuki. Akwatinta jest techniką wymagającą wiedzy oraz praktyki: polega ona na wystawianiu poszczególnych fragmentów metalowej płyty na działanie kwasu azotowego. Odpowiedni efekt powstaje poprzez różną głębokość trawionych kwasem obszarów. Akwatinta daje efekty malarskie, dlatego też często występuje z akwafortą, która bliższa jest rysunkowi. Najsłynniejszym przykładem akwatinty są „Okropności wojny” Francisco Goi, połączone również z techniką suchej igły, akwafortą i miedziorytem.

Praca wykonana jest w oparciu o papier akwarelowy. Jest to papier przeznaczony do tworzenia akwareli. Wytwarzany jest najczęściej z bawełny lub dobrych jakościowo włókien drzewnych. Charakteryzuje się stosunkowo dużą gramaturą oraz elastycznością: zmoczony wodą, utrzymuje wilgotność tak długo, by artysta zdążył namalować swoją kompozycję, zaś po wyschnięciu nie kurczy się. Jego tekstura może być ziarnista lub satynowa. Dobry jakościowo papier akwarelowy jest bezkwasowy, wolny od chemicznych wybielaczy oraz odporny na deformacje.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli figuratywne, surrealizm. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty. Surrealizm, który narodził sie latach 20-tych we Francji, charakteryzował się wykorzystaniem szerokiego repertuaru narzędzi plastycznych: obrazów, rzeźb, pierwszych instalacji, asamblaży, fotomontaży. W malarstwie często nawiązywali do prymitywizmu czy realizmu, poddając go deformacji.

Tematem tej pracy są morze, człowiek, zwierzę, fantastyka. Jest to temat obejmujący swym zasięgiem zarówno egzotyczne plaże Ameryki Południowej, jak i sentymentalne widoki zimnego wybrzeża Skandynawii. Człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja. Juz w czasach prehistorycznych zwierzęta były motywem rysunków na ścianach jaskiń. Bardzo często pojawiały sie także w mozaikach oraz malarstwie ściennym w starożytności (Pompeje, Herkulanum). Zwierzęta fascynowały również polskich artystów szczególnie nurtu realistycznego i występowały na obrazach Wierusza-Kowalskiego, Kossaków czy Chełmońskiego. Fanstatyka pojawia się w sztuce całego świata, będąc odpowiedzią na ludzką potrzebę tworzenia wyimaginowanych światów i sytuacji, działających zgodnie z prawem logiki stworzonych w wyobraźni ich twórców.

Autor grafiki wykorzystał przy tworzeniu pracy kolor niebieski, który nadaje onirycznego charakteru dziełom sztuki, co tłumaczy częste jego występowanie w pracach surrealistów, np. U Salvadora Dali i Rene Magritte’a.

Nastroj pracy charakteryzują melancholia, spokój, radość. Dzieła sztuki o zgaszonych barwach, przedstawiające jesienne krajobrazy bądź postacie ludzkie pogrążone w zadumie wywołują melancholię. Spokój, łączący się z atmosferą medytacji, kontemplacji dzieła sztuki i jest osiągany poprzez minimalistyczne kompozycje bądź też stonowaną kolorystykę. To pozytywne uczucie tworzy się pod wpływem oglądania kompozycji przedstawiających zabawne lub przyjemne chwile oraz szeroką paletę barwną, w której dominują zielenie, żółcienie, błękity, czerwienie.