Rozdarcie, 2020

Obraz z cyklu "Obraz nagrodzony (nagroda honorowa) „XXX Jubileuszowa Praca Roku”. Organizator: Związek Polskich Artystów Plastyków Okręg Katowicki. Wielokrotnie wystawiany.

Komentarz do pracy „Rozdarcie” 

To praca, która przyjmuje formę tradycyjnego obrazu. Rezygnuje jednak z wielu zbędnych atrakcyjności, jakie kojarzą się z tą formą na rzecz redukcji form i koloru aż do wieloznacznego minimum. W ascetyczności koloru i materii zawarte jest wysublimowanie.
Może się kojarzyć z kaligraficznym znakiem wyrytym na płaszczyźnie lub wręcz formą spowijającą się w niciany kokon. Bazą każdej
pracy zawsze jest doświadczenie życia. Nieskazitelnie biała płaszczyzna została rozdarta i jest naprawiana. To metaforyczne ujęcie. Białą płaszczyzną może być wiele spraw i rzeczy. Naprawa zaś, również metaforycznie przedstawiona w fakcie zszywania, może
się odbywać na różne sposoby. Pracę rozpatrywać można w wielu aspektach. Nie tylko osobowych, ale też filozoficznych. Relacja dominującej czerni i bieli uzupełnionych kolorem zszywającej nici mogą być narracją na temat dobra i zła. Obraz może też mieć odniesienia społeczne. Żyjemy w czasach, w których codziennie widzimy czy słyszymy o różnych faktach zranień czy krzywdach, które są potem naprawiane. Owa naprawa może zostawiać widoczne ślady i blizny, o czym można dowiedzieć się z pracy. Przekaz posiada jednak wymiar optymistyczny. Wyraża nadzieję, która jest związana z działaniem naprawczym. Możliwość abstrakcyjnego rozpatrywania różnych wariantów interpretacyjnych nadaje pracy ponadczasowy charakter. Nie deklaruje wyraźnego związku ani z czasem teraźniejszym, ani konkretną sprawą czy problemem. Jest w nim zawarta silna emocja.

Dr hab. lreneusz Botor prof. UŚ,
wstęp katalogu wystawy. Interdyscyplinarna
wystawa pokonkursowa. „XXX Jubileuszowa
Praca Roku”. Związek Polskich Artystów
Plastyków, Okręg Katowicki

"Rozdarcie" to obraz o wymiarach 90x120 cm z 2020 roku. Autorem pracy jest Anna Flaga.

Praca wykonana została w technikach: akryl, technika własna, inne. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik. W sztuce współczesnej technika własna spotykana jest niezwykle często ze względu na mnogość artystycznych kierunków oraz dominującą w twórczości artystów, już od lat 70-tych, sztukę instalacji.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu abstrakcja. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii.

Przewodnie tematy pracy to: abstrakcja, geometria, inne. Największe znaczenie geometria zyskała na początku XX wieku w neoplastycznych eksperymentach Pieta Mondriana, później zaś wyznaczyła rezerwuar form, którymi posługiwali się kubiści.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, beż, brązowy. Kolor ten stanowi uniwersalny element, który nada naszemu wnętrzu minimalistycznego charakteru. Beż, który jest najlepszą opcją kolorystyczną dla osób poszukujących nienachalnej kompozycji, która z łatwością dopasuje się do każdego wnętrza. Kolor brązowy idealnie współgra z beżem i błękitem, nadając kompozycji charakteru kontemplacyjnego.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako niepokój, spokój, inne. Niepokój może łączyć się z dziełami sztuki przedstawiającymi stworzenia jak z koszmaru sennego bądź poprzez psychodeliczne, niefiguratywne kompozycje oddziałujące na naszą podświadomość. Spokój, który związany jest najczęściej z motywami natury bądź abstrakcją w subtelnej gamie kolorystycznej.