Świt, 2020

Obraz o tytule "Dawn" to praca z 2020 roku o wymiarach 40x50 cm. Jej autorem jest Zuzanna Wiśniewska.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę pastel. Technika ta zaliczana jest zarówno do technik malarskich, jak i rysunkowych. Wykorzystuje ona kolorowe sztyfty, które, w zależności od sposobu produkcji, mogą posiadać formę ołówków pastelowych, pasteli miękkich, twardych, olejnych, wodnych, kredowych, woskowych. W malarstwie europejskim funkcjonuje od wieku XV, ale największą popularność zyskała w wieku XVIII, wśród artystów specjalizujących się w portretach. Jako podobrazie wykorzystuje się pergamin, papier, płótno czy karton o matowej fakturze. Pastele nie wnikają w podłoże, ale pozostają na powierzchni, dlatego wymagają zabezpieczenia przed osypywaniem się. W czasach renesansu technika malowania pastelami służyła w głównej mierze do tworzenia szkiców przygotowawczych pod obrazy; jednym z przykładów takiego wykorzystania pasteli jest „Portret Isabelli d’Este” Leonarda da Vinci. W XVIII wieku pastele stają się niezależną techniką o malarskim walorze, którą docenili m. In. Maurice Quentin de La Tour, Rosalba Carriera czy Jean-Étienne Liotard. W XIX wieku zauważono kolejną zaletę tej techniki: łatwość pracy w plenerze, dlatego pastele pojawiają się w twórczości impresjonistów i szkoły z Barbizon. Wśród polskich artystów, prace pastelowe tworzyli Stanisław Wyspiański, Jan Rembowski, Stanisław Ignacy Witkiewicz oraz Leon Wyczółkowski.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże płyta. Jest to medium, które obok płótna, papieru i deski stanowi jeden z najpopularniejszych rodzajów podobrazia. Występuje pod postacią płyt pilśniowych, metalowych oraz sklejek. Płyta pilśniowa powstaje poprzez sklejenie ze sobą włókien drzew iglastych pod dużym ciśnieniem; sklejka to z kolei płyty wycinane wokół pnia drzewa, następnie łączone ze sobą przy pomocy kleju i prasy. Płyty metalowe są bez wątpienia najbardziej trwałym z wymienionych rodzajów; już w XVI wieku w Polsce tworzono na nich portrety trumienne (do tego celu wykorzystywano płyty cynowe), ponieważ stanowiły materiał trwały i znacznie tańszy niż płótno na blejtramie. Od XIX wieku artyści specjalnymi, bezkwasowymi farbami mogą malować na miedzi elektrolitycznej oraz nierdzewnej blasze żelaznej.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu ekspresjonizm. Ekspresjonizm to kierunek w sztuce, który pojawił się w końcu XIX wieku w Europie, który charakteryzują mocne, przerysowane kompozycje, twarde linie, zniekształcenie świata przedstawionego, zaburzenie proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie kolorów nietypowych dla rzeczywistości.

Tematyka pracy to pejzaż. Klasyczny pejzaż został porzucony przez impresjonistów i postimpresjnistów, którzy zaproponowali nowe spojrzenie na ten motyw. Stał się on wtedy mniej realistyczny, a znacznie bardziej zmodyfikowany pod kątem psychologii twórcy.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolor zielony, który przywołuje na myśl naturę, działa uspokajająco i wprowadza beztroską atmosferę. Z drugiej strony wibrujące odcienie zieleni pomagają zwiększyć naszą kreatywność.

Nastroj pracy charakteryzuje spokój, który związany jest najczęściej z motywami natury bądź abstrakcją w subtelnej gamie kolorystycznej.