Perseush , 2025

"Perseus: Złoto i Cień" to unikatowa rzeźba diptykowa, edycja limitowana tylko 8 odlewów a każdy wykonczony unikalnie 

 która łączy klasyczną formę z nowoczesną interpretacją. Składa się z dwóch oddzielnych części, które można rozsuwać, tworząc dwie niezależne rzeźby, każda o wysokości 60 cm.

Materiał i technika: Rzeźby zostały wykonane z brązu metodą "na tracone wosku", co gwarantuje wyjątkową precyzję i dokładność. Złota część symbolizuje światło, bogactwo i wieczność, podczas gdy czarna część reprezentuje cień, tajemnicę i głębię.

Kompozycja: Kompozycja podkreśla zarówno fizyczną, jak i symboliczną podwójną naturę człowieczeństwa. Złota strona z delikatnie falistymi włosami wyraża ideę klasycznej urody, przypominając starożytne rzeźby. Czarna strona z bardziej zaznaczonymi rysami twarzy i strojem sugeruje nowoczesność i wewnętrzną złożoność.

Interpretacja: Rzeźby można interpretować jako metaforę ludzkiego istnienia, gdzie światło i cień, dobro i zło, wewnętrzny spokój i zewnętrzne wyzwania współistnieją w harmonii. Tytuł "Perseus" dodaje warstwę mitologiczną, nawiązując do bohatera, który walczył z ciemnością i potworami, symbolizując walkę i triumf nad własnymi wewnętrznymi demonami. Jest to zaproszenie do refleksji nad własną podwójną naturą i poszukiwaniem równowagi w życiu.

Rzeźba o tytule "Perseush " to praca z 2025 roku o wymiarach 50x60 cm. Jej autorem jest Krzysztof Płonka.

Dzieło zostało wykonane w technice brąz. Jest to materiał wykorzystywany do tworzenia rzeźb w technice odlewniczej, doskonale znany już w starożytności w okresie zwanym „epoką brązu”. Jest to stop miedzi i cyny lub innych metali, który swą nazwę bierze od antycznego miasta Brundisium na terenie dzisiejszych Włoch. Brąz wykorzystywany był do odlewania narzędzi rolniczych i rzemieślniczych oraz krążków, na których następnie wybijano pierwsze pieniądze. Jako technika artystyczna pojawiła się w już w okresie archaicznym w antycznej Grecji, Egipcie, Persji i całej Azji Mniejszej. Do odlewania rzeźb z brązu na tzw. Wosk tracony używano glinianych i gipsowych form, których kształt uzyskiwano na skutek oklejania ich wokół woskowego prototypu rzeźby. Wosk usuwano za pomocą temperatury, zaś do formy wlewano masę brązową, którą po stężeniu obłupywano z zewnętrznej glinianej skorupy i w ten sposób uzyskiwano rzeźbę. Od czasów antycznych technika ta była udoskonalana i swoją popularność utrzymuje aż do dziś. Najsłynniejszymi rzeźbami z brązu są „Woźnica z Delf”, „Dawid” Donatella, „Perseusz z głową Meduzy” Celliniego, „Myśliciel” Rodina czy Pomnik Fryderyka Chopina w Warszawie autorstwa Wacława Szymanowskiego.

Artysta wykonał rzeźbę w stylach: abstrakcja, inne, minimalizm, realizm. Abstrakcja nie jest tendencją nową: jej korzeni można szukać w społeczeństwach prehistorycznych, tworzących wyabstrahowane ornamenty czy uproszczone, schematyczne kompozycje o przeznaczeniu mistycznym. Minimalizm powstał na gruncie modernistycznych eksperymentów formalnych, które dążyły do mocnego ograniczenia środków plastycznych. Jest to kierunek obecny w sztuce od XVII wieku, zaś od lat 70-tych powraca jako hiperrealizm, czyli niezwykle szczegółowe oddanie rzeczywistych form wizualnych.

Tematem tej pracy są martwa natura, motoryzacja. Jest to temat popularny w sztukach plastycznych po dziś dzień, choć jego największa kariera przypadła na czasy holenderskiego baroku, kiedy kompozycje z owoców, warzyw i kwiatów były dowodem na doskonały warsztat artystyczny twórcy. Motywy motoryzacyjne pojawiły się w sztuce wraz z rewolucją przemysłową, która zaskoczyła artystów swoją prędkością, mocą i hałasem. Pierwszymi maszynami przedstawianymi przez malarzy były lokomomtywy parowe, również z uwagi na zmieniający się, dotąd spokojny krajobraz wiejski, do którego wkracza nowoczesność.

Wśród gamy kolorystycznej dominuje kolor beż. Jest to barwa idealna do spokojnych, przytulnych przestrzeni, w których nie chcemy wprowadzać żywiołowego elementu.

Klimat rzeźby opisać mozna jako: depresja, melancholia. Nastroj depresyjny wywołują kompozycje poruszające kwestie cierpienia i bólu oraz barwy takie jak czerń i odcienie szarości. Melancholia, która była szczególnie popularna w malarstwie końca XIX wieku, kiedy nasiliły się tendencje dekadenckie oraz katastroficzne.