Elżbieta Das

Z wykształcenia psycholog i lingwista (Oklahoma State University, 1987, University of Oregon, 1989, University of Washington, 1994), Ela Das zawodowo ceramiką zajmuje się od 10 lat. Twierdzi, że jej życie zatoczyło koło, ponieważ pierwsze zetknięcie z gliną miało miejsce w sopockiej pracowni artysty-ceramika Yannicka Leidera w 1979 r. W latach 1993-94 studiowała rysunek i malarstwo na stanowym college’u w Seattle oraz na Uniwersytecie Waszyngtońskim. Wiedzę ceramiczną pogłębiała na kursach i warsztatach krajowych i zagranicznych (ICSA, Kecskemet, Hungary, 2012; Cogorderos, Universidad Popular de Gijon, 2015; warsztaty plenerowe z Jim Whalen i Jan Lee, North Carolina, 2016). Brała udział w licznych warszawskich targach ceramiki i designu. Swoje prace prezentowała w galeriach w kraju i za granicą oraz na wystawach (m.in. wystawy zbiorowe Biennale Małej Formy Ceramicznej w kategorii rzeźba, Wejherowo, 2020, DK Izabelin, 2013). Jest również autorką podręcznika warsztatowego dla nauczycieli i instruktorów terapii zajęciowej "Mały Ceramik”. W latach 2013-2014 prowadziła autorską pracownię otwartą, od 2013 do marca 2020 warsztaty ceramiczne dla dzieci w The British School of Warsaw. „Rzeźba figuratywna, którą zajęłam się stosunkowo niedawno, jest powrotem do źródła moich rozważań filozoficznych i artystycznych. To potrzeba zgłębienia istoty człowieczeństwa, do której przymierzałam się przez całe życie, a która stała się jeszcze bardziej istotna w obliczu obecnego kryzysu, który w swej istocie jest kryzysem postrzegania świata i upadku dotychczasowych paradygmatów. W centrum mojego zainteresowania leży człowiek, jego miejsce w kosmosie, jego konieczność określenia się w konstelacjach międzyludzkich, w relacji do otaczającego, gwałtownie zmieniającego się świata. Jednakże to nie jego uwikłanie w teraźniejszość jest kluczową osią tych rozważań, lecz to, co archetypalne i transcendentne w ludzkiej naturze. Człowiek postrzegany jest jako homo logicus ze swoim antropocentrycznym stosunkiem do świata natury, a jednocześnie homo viatus, błądzący po bezdrożach życia, zagubiony, wyalienowany i skazany na bezbrzeżną samotność.”