Sasza Blondel

Aleksander (Sasza, Szaje, Andre) Blonder (Blondel) żył w latach 1909-1949. Urodził się w polskim Czortkowie, zmarł w Paryżu. W latach 1931-1932 studiował architekturę w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu; równolegle, do 1934 r. kształcił się w krakowskiej ASP u Teodora Axentowicza, Władysława Jarockiego i Fryderyka Pautscha. W Krakowie związał się z członkami Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej i Związku Młodzieży Socjalistycznej „Życie”. Należał do grona twórców artystycznej grupy Żywi.

Duży wpływ na młodzieńczą twórczość Blondera miała sztuka École de Paris oraz ekspresyjne obrazy Stanisława Wyspiańskiego. W 1933 został współzałożycielem awangardowej Grupy Krakowskiej, z którą wystawiał w latach 1933-1937. Z tego okresu pochodzi szereg obrazów abstrakcyjnych, w których znalazło odzwierciedlenie stosowane przez Władysława Strzemińskiego fakturalne zróżnicowanie geometrycznych pól. W kompozycjach gęsta sieć przenikających się, drobnych form wypełnia cały kadr obrazu, przywołując na myśl estetyczną teorię "strefizmu" Leona Chwistka.

W 1937 usunięto go za komunizowanie z szeregów Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków. W tym samym roku wyjechał na stypendium do Paryża. Podczas II wojny światowej brał udział we francuskim ruchu oporu. Od 1942 występował pod przybranym nazwiskiem André Blondel. W 1943 objął posadę profesora w liceum w Carcassonne. 

W 1945 osiadł w Paryżu, skąd często wyjeżdżał na południe Francji do Sète, gdzie malował świetliste, rozjaśnione pejzaże. Zajmował się ilustratorstwem (ilustracje do poematu Doëtte Angliviel "Le Cheval fou", Narbonne 1947). Został też członkiem ugrupowania Artistes Méridionaux w Tuluzie. Reprezentatywne dla tego okresu są też martwe natury ujęte schematycznie, dające pretekst dla kolorystycznych eksperymentów.

Wystawiał w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki (w latach 1936-1937), pierwszą indywidualną prezentację miał w warszawskim Salonie Henryka Koterby w 1937. Następnie wystawiał w Tuluzie (1946), Paryżu (1949) i Perpignan (1949). Retrospektywne pokazy odbyły się w Muzeum Narodowym w Krakowie (1970), Narbonne (1959), Sete (1959) i Carcassonne (1980).