Stanisław Kulon

Stanisław Kulon (ur. 26 sierpnia 1930 w Siółku, obecnie Sobiesko na terenie Ukrainy) – polski rzeźbiarz, pedagog oraz profesor sztuk plastycznych. W dniu 10 lutego 1940 roku został deportowany wraz z rodziną na Ural, gdzie stracił matkę, ojca oraz troje młodszego rodzeństwa. Do Polski powrócił w 1946 roku. W latach 1948–1952 uczęszczał do Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem.

Po uzyskaniu matury podjął studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie kształcił się pod okiem Ludwiki Nitschowej oraz Mariana Wnuka. Już jako student, w 1955 roku, wziął udział w wystawie „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” zorganizowanej w warszawskim Arsenale. W 1958 roku ukończył studia, uzyskując dyplom z wyróżnieniem. W tym samym roku rozpoczął pracę jako asystent w pracowni Ludwiki Nitschowej, pełniąc tę funkcję do 1966 roku. W 1964 roku dołączył do grupy artystycznej „Rekonesans”, z którą przez wiele lat brał udział w licznych wystawach.

W 1988 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego na Wydziale Rzeźby. Dwukrotnie pełnił funkcję prodziekana tego wydziału – w latach 1971–1978 oraz 1985–1987. W 1995 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Na emeryturę przeszedł w 2000 roku. Tworzy głównie rzeźby monumentalne, ceramiczne oraz zajmuje się ceramiką artystyczną.