Z Tycjanem , 2023

Pracę wysyłam nieoprawioną

"Z Tycjanem " - obraz jest dziełem z 2023 roku I charakteryzuje się wymiarem 21x29 cm. Autorem jest Draża D.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akryl, kolaż, olej, ołówek, pastel, inne. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik. Jest to metoda polegająca na tworzeniu kompozycji na płótnie, papierze czy desce, wykorzystując w tym celu różnorodne materiały pochodzące z otaczającej nas rzeczywistości: fragmenty ubrań, wycinki z gazet, fotografie oraz inne obiekty codziennego użytku. Łączone są one za pomocą kleju, zaś obraz uzupełnia się farbami malarskimi. Choć kolaż znany był w Chinach już w czasach antycznych, w Europie zyskał popularność dopiero na początku XX wieku, kiedy do świata artystycznego wprowadzili go kubiści – Georges Braque i Pablo Picasso – nadając technice używaną obecnie nazwę (coller – sklejanie). Farba olejna to rodzaj farby powstała w wyniku zmieszania pigmentu z olejem roślinnym, często lnianym. Jest to wolnoschnąca technika wymagająca wiedzy, doświadczenia i praktyki. Farby olejne po raz pierwszy pojawiły się w starożytności na Dalekim Wschodzie, ale w Europie rozpowszechniły się w XV wieku, najwcześniej najprawdopodobniej we Flandrii. Szybko zyskały popularność ze względu na różnorodne efekty, które mogły być dzięki nim uzyskane – przede wszystkim świetlistość oraz wyrazistość kolorów. Farba olejna może być kładziona impastami, a więc grubymi warstwami, oraz laserunkowo. Laserunki to półprzezroczyste warstwy farby powstałe w wyniku rozcieńczenia ich dużą ilością odpowiedniego rozpuszczalnika, dzięki którym artysta może zmienić lub wydobyć odpowiedni ton niższych warstw obrazu. Ten klasyczny sposób nakładania cienkich warstw farby olejnej, spotykamy u flamandzkich oraz holenderskich artystów, takich jak Jan van Eyck, Rogier van der Weyden, Jan Vermeer czy Cornelis Gijsbrechts. Inną techniką jest alla prima, a więc nakładanie grubej warstwy farby swobodnym gestem malarskim, czasem bez szkicu przygotowawczego na płótnie, a czasem bazując jedynie na schematycznej kompozycji zaznaczonej pędzlem na podobraziu. Techniką alla prima posługiwał się Peter Paul Rubens oraz Anton van Dyck. Popularność farb olejnych spadła po połowie XX wieku, kiedy wielu artystów zwróciło się ku farbom akrylowym. Jest to technika rysunkowa znana już w antyku, wykorzystująca najpierw ołów, a od XVI wieku grafit w drewnianej obudowie. Współcześnie, różne rodzaje ołówka pozwalają artyście osiągnąć różne rodzaje linii; o stopniu twardości i fakturze grafitu informują nas literowe oznaczenia na ołówku. Medium to wykorzystywane jest głównie na papierze w celu sporządzenia rysunkowego szkicu; światłocień można uzyskać poprzez technikę zwaną cieniowaniem. Ołówek wykorzystywany bywa przez artystów związanych z hiperrealizmem, ceniących tę technikę ze względu na możliwość dopracowania szczegółów. Najbardziej znanym artystą tworzącym rysunki przy pomocy ołówka był niemiecki malarz i grafik Albrecht Dürer. Jest to technika szczególnie popularna w wieku XVII oraz XIX-tym, posiadająca właściwości medium zarówno malarskiego, jak i rysunkowego. Pastele to kolorowe sztyfty występujące pod postacią mokrą, suchą, olejną, wodną, kredową czy ołówkową. Najczęściej wybieranym podłożem do kompozycji wykonywanych pastelami jest papier, pergamin, płótno i karton. Z uwagi na osypywanie się pasteli z powierzchni podobrazia, obraz należy zabezpieczyć fiksatywą. Wśród twórców wykorzystujących technikę pastelową w swoim warsztacie artystycznym byli portreciści Jean-Étienne Liotard, Rosalba Carriera oraz caravaggionista Maurice Quentin de La Tour. Nowy potencjał pasteli jako techniki szybkiej i łatwo dostępnej odkryli w kolejnym stuleciu impresjoniści i przedstawiciele szkoły z Barbizon. Polscy twórcy pasteli to z kolei Leon Wyczółkowski, Witkacy oraz Stanisław Wyspiański.

Podłożem tej pracy jest papier. Jest to medium wykorzystywane jako podobrazie, stanowiące alternatywę dla płótna i deski. Papier, w zależności od rodzaju, pozwala na uzyskanie różnorodnych efektów. Ten o gramaturze 200 g/m2, o zwartej strukturze, i dużej chłonności, przeznaczony jest do farb akwarelowych, gwaszu, temper i tuszu. Innym typem papieru jest papier bezkwasowy, odporny na działanie czasu oraz promieni słonecznych. Z kolei ziarnisty papier o gramaturze 90 g/m2 może być wykorzystywany do rysunku kredkami, pastelami, sepią, węglem, sangwiną, ołówkiem. Papier jako podobrazie wykorzystywano od antyku; w średniowieczu powstawały na nim cenne miniatury oraz pierwsze projekty architektoniczne. W czasach renesansu stanowił podstawę szkiców koncepcyjnych, zaś od momentu wynalezienia druku stał się niezbędnym elementem do tworzenia grafiki. Współcześnie popularność zyskują aukcje dzieł sztuki na papierze; najdroższą papierową pracą sprzedaną na polskiej aukcji jest „Macierzyństwo” Stanisława Wyspiańskiego.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: abstrakcja, figuratywne, surrealizm. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii. Figuratywizm był dominującym typem kompozycji od starożytności aż do wieku dziewiętnastego, kiedy zaczęły pojawiać się nowe artystyczne tendencje zmierzające do coraz większej subiektywizacji wizji artystycznej na płótnie i w rzeźbie. Najwybitniejszymi przedstawicielami tego nurtu są Salvador Dali, Max Ernst, René Magritte, Joan Miró, Tristan Tzara oraz Meret Oppenheim.

Przewodnie tematy pracy to: abstrakcja, człowiek, inne. Człowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych.

"Z Tycjanem " wyróżnia się paletą kolorów wśród których występuje wielokolorowy. Mieszana kolorystyka prac charakteryzowała kolorystów, fowistów, impresjonistów oraz ekspresjonistów. Dzisiaj często spotykamy takie rozwiązanie w dziełach z nurtu street art oraz instalacjach artystycznych podejmujących problem optyki i percepcji.

Klimat obrazu opisać mozna jako żywiołowość. Prace o dynamicznych kompozycjach, poruszające wątki związane ze skrajnymi stanami emocjonalnymi tworzą atmosferę żywiołowości.