Bez tytułu 12

Litografia autorstwa Auguste Renoira o wymiarach 31 cm x 24 cm (w świetle oprawy) z passe-partout 32 cm x 41 cm, sygnowana z kamienia.

"Bez tytułu 12" - grafika jest dziełem z 0 roku I charakteryzuje się wymiarem 24x31 cm. Autorem jest Auguste Renoir.

Praca wykonana została w technice litografia. Jest to technika druku płaskiego, wynaleziona w ostatnich latach XVIII wieku przez niemieckiego grafika Aloisa Senefeldera, popularna w kolejnym stuleciu. Praca nad litografią rozpoczyna się od opracowania powierzchni kamienia litograficznego (wapiennego). W zależności od efektu końcowego, jaki chce uzyskać artysta, kamień należy wypolerować lub wyszorować piaskiem. Kolejny etap polega na stworzeniu rysunku tuszem bądź kredką na tak przygotowanej powierzchni. W następnej kolejności, matrycę pokrywa się mieszanką gumy arabskiej i kwasu azotowego. Partie niepokryte rysunkiem przyjmują wodę, ale są oleofobowe, dlatego po pokryciu kamienia wodą i farbą pigment przyjmą tylko części rysunkowe. Końcowy krok polega na przyłożeniu do kamienia zwilżonego papieru i przyciśnięciu go prasą litograficzną. Litografia była techniką wykorzystywaną przez Leona Wyczółkowskiego i Jana Kantego Gumowskiego.

Praca wykonana jest w oparciu o papier. Papier to jeden z najpopularniejszych mediów wykorzystywanych w warsztacie artystycznym, pozwalający na uzyskanie zróżnicowanych efektów, w zależności od faktury i materiału. Papier o gramaturze 200 g/m2, przeznaczony do malowania na nim farbami akwarelowymi, temperami, gwaszem czy tuszem, powinien mieć zwartą strukturę, odporną na wykonywanie korekt. Istotna też jest jego chłonność, bowiem nie powinien on falować i marszczyć się pod wpływem mokrych farb. Artyści często wybierają papier bezkwasowy, który można przechowywać przez długie lata oraz który cechuje się odpornością na działanie promieni słonecznych. Innym rodzajem papieru jest papier o gramaturze 90 g/m2, przeznaczony do wykonywania szkiców kredkami, pastelami, ołówkiem, węglem, sangwiną czy sepią. Wyróżnia się ziarnistą fakturą, gwarantującą odpowiednią przyczepność pigmentów. Techniki artystyczne wykorzystujące papier jako medium są znane od antyku. W czasach średniowiecza, na szlachetnym, grubym papierze powstawały miniatury zawarte w księgach; tworzono na szkice przygotowawcze oraz pierwsze rysunki architektoniczne. Z czasów renesansu zachowały szkicowniki Leonarda da Vinci czy Michała Anioła, papier stanowił podstawowe narzędzie pomocnicze przy tworzeniu fresków. Ogromną popularność zyskał od XVI wieku, kiedy w powszechnym obiegu znalazły się grafiki. Obecnie prace na papierze są cenione przez kolekcjonerów, zaś w domach aukcyjnych rysunki i ryciny na papierze grupowane są w osobnych katalogach.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu realizm. Realizm to kierunek zakładający jak najwierniejsze odzwierciedlenie rzeczywistości widzialnej, wiernie podążający za grecką zasadą mimesis (naśladownictwa natury).

Tematyka pracy to człowiek. Jest temat uniwersalny dla historii sztuki: w prehistorii sylwetki ludzkie pełniły rolę mistyczną, w czasach renesansu stanowiły estetyczny wzór piękna, zaś w sztuce współczesnej wątek ten skupia się przede wszystkim na świadomości, percepcji i wnętrzu ludzkim, niekoniecznie przedstawiając go w całej postacii, a obrazując to, co jest częścią jego umysłu.

Autor grafiki wykorzystał przy tworzeniu pracy kolor czarny. Czarne dzieło sztuki z pewnością będzie stanowić instrygujący fragment wystoju wnętrz w naszym domu lub biurze.

Autor dzieła utrzymał je w nastroju który opisać mozna jako spokój. Spokój najlepiej osiągnąć przy pomocy minimalistycznych kompozycji, które cechują ograniczoną paletą kolorystyczną.