Mime van Osen, 32/300, Edition Impression – Arts M. Published Antiquia, Spain

Edition Impression – Arts M. Published Antiquia, Spain

"Mime van Osen, 32/300" - grafika jest dziełem z 0 roku I charakteryzuje się wymiarem 26x34,5 cm. Autorem jest Egon Schiele.

Praca wykonana została w technice inkografia. Jest to wydruk o wysokiej jakości, znany również jako gliclee lub print. Inkografia drukowana jest na dobrym jakościowo papierze (zwykle certyfikowanym), specjalnym tuszem pigmentowym. Inkografia pozwala również uzyskać odbitki o dużej rozdzielczości, które, odpowiednio przechowywane, mogą przetrwać aż kilka wieków. Printy uznawane są przez instytucje kulturalne i domy aukcyjne za pełnowartościowe dzieła sztuki lub traktowane jako odpowiednie substytuty obiektów wypożyczanych innym placówkom muzealnym i galeriom. Inkografiki stały się również modnym elementem wystroju wnętrz, chętnie umieszczanym przez architektów w przestrzeniach domowych i biurowych. Artystami posługującymi się tą techniką są Janusz Kulikowski i Rafał Olbiński.

Podłożem tej pracy jest papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Artysta wykonał grafikę w stylach: ekspresjonizm, figuratywne, inne. Najsłynniejszymi polskimi ekspresjonistami byli artyści należący do grupy BUNT, działającej przed II wojną światową. Figuratywizm był dominującym typem kompozycji od starożytności aż do wieku dziewiętnastego, kiedy zaczęły pojawiać się nowe artystyczne tendencje zmierzające do coraz większej subiektywizacji wizji artystycznej na płótnie i w rzeźbie.

Przewodnie tematy pracy to: akt, człowiek, inne. Jest to przedstawienie nagiej postaci ludzkiej, podejmujące wątek estetyczny, zmysłowy czy krytyczny. Jest to temat pojawiający się w sztuce nieprzerwanie od czasów pierwszych rysunków na ścianach jaskiń. Sylwetki ludzkie pojawiały się w różnych kontekstach: od estetycznych po polityczno-społeczne i propagandowe.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: beż, czarny, zielony, żółty. Beż, który nadaje lekkości i sprawia, że kompozycja zyskuje efemeryczne oblicze. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju. Zieleń zbliża nas do natury, dlatego jeśli jesteśmy zmęczeni miejskim krajobrazem, zaprośmy zielone dzieło sztuki do naszego domu. Żółty, który często wykorzystywano w impresjonistycznych obrazach do podkreślenia elementów garderoby, nieba, kwiatów oraz zbóż. Barwa ta rozświetla kompozycję, nadając jej delikatnego charakteru.

Klimat grafiki opisać mozna jako: inne, niepokój. Niepokój może łączyć się z dziełami sztuki przedstawiającymi stworzenia jak z koszmaru sennego bądź poprzez psychodeliczne, niefiguratywne kompozycje oddziałujące na naszą podświadomość.