W cudzysłowie: Chłopaki nie płaczą, 2022

   Częścią uzupełniającą mojej pracy dyplomowej jest seria plakatów filmowych. Prace przedstawiają produkcje, w których występują motywy gangsterskie. Jest to zestaw 8 plakatów, wykonanych w technice serigrafii. Seria tworzy plakaty do czterech filmów zagranicznych i czterech polskich. Tytuły filmów zastąpiłam kultowymi cytatami, często prymitywnymi, jednak zapadającymi w pamięć. Niektóre są każdemu znane, niezależnie od pokolenia. 
   Kolorystyka w pracach nie jest przypadkowa. Kolor czerwony zaliczany jest do najintensywniejszych i w najsilniejszy sposób oddziałujących na nasze emocje kolorów. Nawiązuje również do krwi, która jest częstym elementem w tego typu gatunkach. Ożywający obraz nabiera dynamiki i staje się mniej monotonny niczym film akcji. Postacie obrysowane są grubym czarnym konturem. Ukazany jest tylko zarys postaci, aby całość była niedopowiedziana i niedosłowna. Kompozycje są otwarte.
Do stworzenia projektów wykorzystałam nieregularne pędzle, aby dawały wrażenie ręcznego rysunku, poprzez poszarpane, zanikające krawędzie. Typografia została wykonana w ten sam sposób, łamiąc sztywne zasady liternictwa. 
  Całość jest moją swobodną interpretacją tematu, do którego starałam się podejść w sposób spontaniczny.

Inspirowane filmem: Chłopaki nie płaczą, 2000

"W cudzysłowie: Chłopaki nie płaczą" - grafika jest dziełem z 2022 roku I charakteryzuje się wymiarem 50x70 cm. Autorem jest Eliza Kwiatkowska.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: serigrafia, sitodruk. Jest to technika inaczej zwana sitodrukiem. Formą drukową jest w niej szablon położony na drobną siatkę tkaną, metalową lub z włókien syntetycznych. Aby została wykonana odbitka, należy przetłoczyć farbę drukarska przez matrycę. Wywodzi się z Dalekiego Wschodu, gdzie w starożytności wykonywano druk tzw. Metodą szablonową. Twórcami pierwszych sitodruków byli Yuzensai Miyasaki i Zisukeo Hirose. W Europie technikę tę udoskonalił Samuel Simon, który opatentował ją w w 1907 roku w Manchesterze jako silk-screen. Serigrafia rozwijała się w czasie Wielkiej Wojny w Stanach Zjednoczonych dzięki Johnowi Pilsworthowi, który wymyślił druk wielobarwny z jednej formy drukarskiej. Kolejnym ważnym krokiem było wynalezienie przez Louisa F. D’Autremonta Profilmu – filmu szelakowego, dzięki któremu przygotowanie szablonów było dokładniejsze i szybsze. Wkrótce potem Joseph Ulano wynalazł film celulozowy, który pozostał w użytku do dziś. Jest to technika inaczej zwana serigrafią. Polega ona na przytwierdzeniu szablonu na drobną siatkę tkaną, metalową lub z włókien sztucznych. Wykonanie odbitki polega na przetłoczeniu farby przez matrycę. Protoplastą tej techniki były tzw. Druki szablonowe, które wykonywano w starożytnej Japonii. Wiele wieków później, twórcami pierwszych serigrafii byli również Japończycy – Zisukeo Hirose oraz Yuzensai Miyasaki. Z kolei w Europie technika ta została udoskonalona w 1907 przez Samuela Simona, który zdobył patent na silk-screen.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże papier. Papier to jeden z najpopularniejszych mediów wykorzystywanych w warsztacie artystycznym, pozwalający na uzyskanie zróżnicowanych efektów, w zależności od faktury i materiału. Papier o gramaturze 200 g/m2, przeznaczony do malowania na nim farbami akwarelowymi, temperami, gwaszem czy tuszem, powinien mieć zwartą strukturę, odporną na wykonywanie korekt. Istotna też jest jego chłonność, bowiem nie powinien on falować i marszczyć się pod wpływem mokrych farb. Artyści często wybierają papier bezkwasowy, który można przechowywać przez długie lata oraz który cechuje się odpornością na działanie promieni słonecznych. Innym rodzajem papieru jest papier o gramaturze 90 g/m2, przeznaczony do wykonywania szkiców kredkami, pastelami, ołówkiem, węglem, sangwiną czy sepią. Wyróżnia się ziarnistą fakturą, gwarantującą odpowiednią przyczepność pigmentów. Techniki artystyczne wykorzystujące papier jako medium są znane od antyku. W czasach średniowiecza, na szlachetnym, grubym papierze powstawały miniatury zawarte w księgach; tworzono na szkice przygotowawcze oraz pierwsze rysunki architektoniczne. Z czasów renesansu zachowały szkicowniki Leonarda da Vinci czy Michała Anioła, papier stanowił podstawowe narzędzie pomocnicze przy tworzeniu fresków. Ogromną popularność zyskał od XVI wieku, kiedy w powszechnym obiegu znalazły się grafiki. Obecnie prace na papierze są cenione przez kolekcjonerów, zaś w domach aukcyjnych rysunki i ryciny na papierze grupowane są w osobnych katalogach.

Artysta wykonał grafikę w stylu inne.

Tematem tej pracy jest inne.

Autor grafiki wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, czerwony, czarny. Biały, który w zależności od techniki, nadaje kompozycji świetlistości oraz wzmacnia kontrasty światło-cieniowe. Barwa czerwona stanowi najlepszy sposób na ocieplenie wnętrza, w którym przebywamy. Ponadto dynamizuje i ożywia przestrzeń poza dziełem. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm.

Klimat grafiki opisać mozna jako: niepokój, żywiołowość. Niepokój można osiągnąć poprzez kompozycje o złowieszczym charakterze w zestawieniu z czerwienią, czernią i szarością. Prace o dynamicznych kompozycjach, poruszające wątki związane ze skrajnymi stanami emocjonalnymi tworzą atmosferę żywiołowości.