Dwa pejzaże horyzontalne przenikanie, odbitka unikatowa XIII, 2020

"Dwa pejzaże horyzontalne przenikanie, odbitka unikatowa XIII" to grafika o wymiarach 60x20 cm z 2020 roku. Autorem pracy jest Krzysztof Wieczorek.

Praca wykonana została w technikach: akwaforta, akwarela, gwasz. Jest to technika, która pojawiła się w XVI wieku w Europie. Zaliczana jest do druku wklęsłego, polegająca na wypolerowaniu płyty miedzianej lub cynkowej, pokryciu jej werniksem z żywicy, a następnie stworzeniu kompozycji przy pomocy igły i wytrawieniu matrycy w kwasie azotowym. Akwaforta oznacza „mocną wodę”, którą jest właśnie wspomniany kwas. Kolejne etapy przebiegają analogicznie do innych technik graficznych: płyta pokrywana jest tuszem drukarskim, a następnie odbijana na papierze przy udziale prasy ręcznej. Autorami posługującymi się tą techniką byli Rembrandt, Picasso czy Goya. Jest to rodzaj farby wodnej, szczególnie popularnej w Europie w wieku XVIII oraz XIX-tym w warunkach plenerowych, choć technika akwarelowa znana była w antycznym Egipcie, zaś w Europie funkcjonowała od XV wieku. Farby akwarelowe cechują się dość mocnym rozcieńczeniem barwnych pigmentów w wodzie, przez co wizualny efekt kompozycji można porównać do półprzezroczystych, delikatnych plam. Farby akwarelowe wymagają specjalnego podłoża, którym jest najczęściej papier dobrze wchłaniający wodę. Przed przystąpieniem do malowania, papier należy odpowiednio przygotować, mocząc go wodą a następnie pozostawiając do wyschnięcia, przez co zyska on odpowiednie naprężenie i nie będzie marszczył się pod wpływem wilgoci. W technice akwarelowej nie używa się białego pigmentu; zamiast tego wykorzystuje się barwę kartki papieru przebijającą spod delikatnych kolorów. Akwarelami posługiwali się Thomas Gainsborough, Eugène Delacroix, J. M. W. Turner oraz Julian Fałat. Jest to rodzaj farby wodnej zawierającej kredę lub biel ołowianą albo cynkową z domieszką gumy arabskiej jako spoiwa. Technika gwaszu znana był od średniowiecza, szczególnie popularna w XVII i XVIII wieku w Europie. Opisywana przez Giorgio Vasariego jako jedna z technik artystycznych, wykorzystywana do tworzenia szkiców, będących podstawą kompozycji olejnych oraz do ilustracji. W przeciwieństwie do akwareli, gwasz daje intensywną, nieprzezroczystą barwę. Gwasz często łączony jest z innymi technikami artystycznymi, zwykle na odpowiednio przygotowanym papierze, kartonie, tekturze, kości słoniowej, pergaminie, płótnie. Do malowania tą techniką używa się pędzli akwarelowych oraz tak zwanych szczeciniaków o szerokości od pięciu do dziesięciu centymetrów. Przykładami prac wykonanych w technice gwaszu są dzieła Henriego Matisse’a, Williama Turnera, Edwarda Burne-Jonesa oraz Joan Miró. Wśród polskich twórców, techniką gwaszu posługiwali się Zofia Stryjeńska, Nikifor czy Leon Wyczółkowski.

Praca wykonana jest w oparciu o papier. Papier to jeden z najpopularniejszych mediów wykorzystywanych w warsztacie artystycznym, pozwalający na uzyskanie zróżnicowanych efektów, w zależności od faktury i materiału. Papier o gramaturze 200 g/m2, przeznaczony do malowania na nim farbami akwarelowymi, temperami, gwaszem czy tuszem, powinien mieć zwartą strukturę, odporną na wykonywanie korekt. Istotna też jest jego chłonność, bowiem nie powinien on falować i marszczyć się pod wpływem mokrych farb. Artyści często wybierają papier bezkwasowy, który można przechowywać przez długie lata oraz który cechuje się odpornością na działanie promieni słonecznych. Innym rodzajem papieru jest papier o gramaturze 90 g/m2, przeznaczony do wykonywania szkiców kredkami, pastelami, ołówkiem, węglem, sangwiną czy sepią. Wyróżnia się ziarnistą fakturą, gwarantującą odpowiednią przyczepność pigmentów. Techniki artystyczne wykorzystujące papier jako medium są znane od antyku. W czasach średniowiecza, na szlachetnym, grubym papierze powstawały miniatury zawarte w księgach; tworzono na szkice przygotowawcze oraz pierwsze rysunki architektoniczne. Z czasów renesansu zachowały szkicowniki Leonarda da Vinci czy Michała Anioła, papier stanowił podstawowe narzędzie pomocnicze przy tworzeniu fresków. Ogromną popularność zyskał od XVI wieku, kiedy w powszechnym obiegu znalazły się grafiki. Obecnie prace na papierze są cenione przez kolekcjonerów, zaś w domach aukcyjnych rysunki i ryciny na papierze grupowane są w osobnych katalogach.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu realizm. Jest to kierunek obecny w sztuce od XVII wieku, zaś od lat 70-tych powraca jako hiperrealizm, czyli niezwykle szczegółowe oddanie rzeczywistych form wizualnych.

Przewodni temat pracy to pejzaż. W przeszłości pejzaż był jednym z głównych motywów prac w Akademiach Malarstwa i Rzeźby. Funkcjonował w mitologicznym, alegorycznym kontekście a jego potencjał został odkryty przez niemieckich romantyków, których prace odzwierciedlały marzenia i niepokoje człowieka.

Autor grafiki wykorzystał przy tworzeniu pracy kolor wielokolorowy. Mieszana kolorystyka prac charakteryzowała kolorystów, fowistów, impresjonistów oraz ekspresjonistów. Dzisiaj często spotykamy takie rozwiązanie w dziełach z nurtu street art oraz instalacjach artystycznych podejmujących problem optyki i percepcji.

Nastroj pracy charakteryzuje spokój, który związany jest najczęściej z motywami natury bądź abstrakcją w subtelnej gamie kolorystycznej.