Grafiki Horyzontalne: Wędrując przez szerokie doliny, 2011

Grafika o tytule "Grafiki Horyzontalne: Wędrując przez szerokie doliny" to praca z 2011 roku o wymiarach 60x20 cm. Jej autorem jest Krzysztof Wieczorek.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akwaforta, akwatinta. Jest to technika, której nazwa oznacza w dosłownym tłumaczeniu „mocną wodę” – tak nazywano bowiem kwas azotowy, przy pomocy którego wytrawiano płytę metalową w celu uzyskania odpowiedniej kompozycji. Akwaforta to rodzaj druku wklęsłego, wykonywanego poprzez odbicie na mokrym papierze miedzianej lub cynkowej płyty, która wcześniej została wypolerowana, odtłuszczona i pokryta mieszanką żywicy, asfaltu i wosku. Rysunek wykonuje się igłą rytowniczą, a płyta trafia do kwasu. Wytrawione zostają fragmenty, które nie zostały pokryte werniksem, a więc wspomnianą mieszanką z żywicy. Początki akwaforty sięgają XVI wieku i do dziś technika ta cieszy się popularnością wśród artystów. Kompozycje w tej technice wykonywali Rembradt, Goya i Picasso; wykorzystywano ją nie tylko do tworzenia samodzielnych dzieł graficznych, ale również reprodukcji dzieł malarskich. Jest to technika graficzna wklęsła, pokrewna akwaforcie. Jej początki sięgają XVII weku, ale rozpowszechniła się w kolejnym stuleciu dzięki eksperymentom Jean-Baptiste Le Prince’a. W owym czasie służyła głównie do powielania obrazów i rysunków na całym świecie, dziś za jej pomocą tworzy się artystyczne, samodzielne kompozycje. Akwatinta powstaje poprzez wielokrotne trawienie kwasem azotowym wybranych płaszczyzn na metalowej płycie; odpowiedni walor uzyskuje się poprzez zróżnicowaną głębokość miejsc wytrawianych. Efekt zbliżony jest do obrazu namalowanego przy pomocy pędzla, dlatego często akwatintę uzupełnia się o akwafortę, która wyznacza linie kompozycji. Najbardziej znanym przykładem wykorzystania tej techniki w twórczości artystycznej jest cykl „Okropności wojny” autorstwa Francisco Goi, który połączył z akwafortą, miedziorytem oraz suchą igłą.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu realizm. Mistrzostwo w realistycznym ujęciu natury osiągnięto w XVII wieku, kiedy pojawił się nurt zwany trompe l'oeil (malarstwo iluzjonistyczne).

Przewodni temat pracy to pejzaż. Klasyczny pejzaż został porzucony przez impresjonistów i postimpresjnistów, którzy zaproponowali nowe spojrzenie na ten motyw. Stał się on wtedy mniej realistyczny, a znacznie bardziej zmodyfikowany pod kątem psychologii twórcy.

Wśród gamy kolorystycznej dominuje kolor szary. Dzieła w odcieniach szarości stanowią znakomity wybór dla tych, którym zależy na równomiernym rozłożeniu akcentów wizualnych w przestrzeni mieszkalnej czy biurowej.

Klimat grafiki opisać mozna jako spokój. Spokój najlepiej osiągnąć przy pomocy minimalistycznych kompozycji, które cechują ograniczoną paletą kolorystyczną.