shopping_cart EN
Rafał Strent biogram

Ararat, 1996

Akwaforta, Akwatinta, Papier
67 cm x 50 cm

Grafika, Abstrakcja, Ekspresjonizm, Pejzaż

$400
Zamów tę pracę przez telefon +48 510 211 410
19 Wyświetlenia

  • local_shippingDarmowa dostawa na terenie Polski
  • keyboard_return 14 dni na zwrot pracy
  • verified Certyfikat autentyczności
  • business_center Odbiór w centrum Warszawy
  • account_balance_wallet Wygodne formy płatności

"Ararat" to grafika o wymiarach 50x67 cm z 1996 roku. Autorem pracy jest Rafał Strent.

Praca wykonana została w technikach: akwaforta, akwatinta. Jest to technika, której nazwa oznacza w dosłownym tłumaczeniu „mocną wodę” – tak nazywano bowiem kwas azotowy, przy pomocy którego wytrawiano płytę metalową w celu uzyskania odpowiedniej kompozycji. Akwaforta to rodzaj druku wklęsłego, wykonywanego poprzez odbicie na mokrym papierze miedzianej lub cynkowej płyty, która wcześniej została wypolerowana, odtłuszczona i pokryta mieszanką żywicy, asfaltu i wosku. Rysunek wykonuje się igłą rytowniczą, a płyta trafia do kwasu. Wytrawione zostają fragmenty, które nie zostały pokryte werniksem, a więc wspomnianą mieszanką z żywicy. Początki akwaforty sięgają XVI wieku i do dziś technika ta cieszy się popularnością wśród artystów. Kompozycje w tej technice wykonywali Rembradt, Goya i Picasso; wykorzystywano ją nie tylko do tworzenia samodzielnych dzieł graficznych, ale również reprodukcji dzieł malarskich. Jest to technika graficzna wklęsła, pokrewna akwaforcie. Jej początki sięgają XVII weku, ale rozpowszechniła się w kolejnym stuleciu dzięki eksperymentom Jean-Baptiste Le Prince’a. W owym czasie służyła głównie do powielania obrazów i rysunków na całym świecie, dziś za jej pomocą tworzy się artystyczne, samodzielne kompozycje. Akwatinta powstaje poprzez wielokrotne trawienie kwasem azotowym wybranych płaszczyzn na metalowej płycie; odpowiedni walor uzyskuje się poprzez zróżnicowaną głębokość miejsc wytrawianych. Efekt zbliżony jest do obrazu namalowanego przy pomocy pędzla, dlatego często akwatintę uzupełnia się o akwafortę, która wyznacza linie kompozycji. Najbardziej znanym przykładem wykorzystania tej techniki w twórczości artystycznej jest cykl „Okropności wojny” autorstwa Francisco Goi, który połączył z akwafortą, miedziorytem oraz suchą igłą.

Praca wykonana jest w oparciu o papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli abstrakcja, ekspresjonizm. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii. Przerysowane kompozycje, zniekształcenie przedstawianego świata, zaburzenia proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie twardych linii i kolorów nietypowych dla rzeczywistości to charakterystyczne cechy Ekspresjonizmu.

Tematyka pracy to pejzaż. Choć zajmował on niską pozycję w hierarchii akademickich tematów od XVII do XIX wieku, wyemancypował się poza oficjalnym nurtem sztuki arystokratycznej i mieszczańskiej, będąc jednym z ulubionych motywów artystów "Salonu odrzuconych".

Autor grafiki wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory wielokolorowy, zielony. Prace o mieszanej kolorystyce są najlepszym sposobem na wprowadzenie szalonego akcentu do białych, minimalistycznych przestrzeni mieszkalnych i biurowych. Zielony, który przywołuje na myśl naturę, działa uspokajająco i wprowadza beztroską atmosferę. Z drugiej strony wibrujące odcienie zieleni pomagają zwiększyć naszą kreatywność.

Nastroj pracy charakteryzują radość, spokój. Wbrew temu, co można sądzić, wywołanie radości u odbiorcy jest jednym z najtrudniejszych wyzwań artystycznych. Spokój najlepiej osiągnąć przy pomocy minimalistycznych kompozycji, które cechują ograniczoną paletą kolorystyczną.

expand_less mail_outline call
×
Informujemy, iż w celu optymalizacji treści dostępnych w naszym serwisie, dostosowania ich do Państwa indywidualnych potrzeb korzystamy z informacji zapisanych za pomocą plików cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies użytkownik może kontrolować za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Dalsze korzystanie z naszego serwisu internetowego, bez zmiany ustawień przeglądarki internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje stosowanie plików cookies.
Schowaj
Zmień ustawienia