Everyone is the Maker of his own Fortune, 2023

"Everyone is the Maker of his own Fortune" to grafika o wymiarach 70x100 cm z 2023 roku. Autorem pracy jest Sebastian Kubica.

Dzieło zostało wykonane w technikach: serigrafia, sitodruk. Jest to technika inaczej zwana sitodrukiem. Formą drukową jest w niej szablon położony na drobną siatkę tkaną, metalową lub z włókien syntetycznych. Aby została wykonana odbitka, należy przetłoczyć farbę drukarska przez matrycę. Wywodzi się z Dalekiego Wschodu, gdzie w starożytności wykonywano druk tzw. Metodą szablonową. Twórcami pierwszych sitodruków byli Yuzensai Miyasaki i Zisukeo Hirose. W Europie technikę tę udoskonalił Samuel Simon, który opatentował ją w w 1907 roku w Manchesterze jako silk-screen. Serigrafia rozwijała się w czasie Wielkiej Wojny w Stanach Zjednoczonych dzięki Johnowi Pilsworthowi, który wymyślił druk wielobarwny z jednej formy drukarskiej. Kolejnym ważnym krokiem było wynalezienie przez Louisa F. D’Autremonta Profilmu – filmu szelakowego, dzięki któremu przygotowanie szablonów było dokładniejsze i szybsze. Wkrótce potem Joseph Ulano wynalazł film celulozowy, który pozostał w użytku do dziś. Jest to technika inaczej zwana serigrafią. Polega ona na przytwierdzeniu szablonu na drobną siatkę tkaną, metalową lub z włókien sztucznych. Wykonanie odbitki polega na przetłoczeniu farby przez matrycę. Protoplastą tej techniki były tzw. Druki szablonowe, które wykonywano w starożytnej Japonii. Wiele wieków później, twórcami pierwszych serigrafii byli również Japończycy – Zisukeo Hirose oraz Yuzensai Miyasaki. Z kolei w Europie technika ta została udoskonalona w 1907 przez Samuela Simona, który zdobył patent na silk-screen.

Podłożem tej pracy jest papier. Papier to jeden z najpopularniejszych mediów wykorzystywanych w warsztacie artystycznym, pozwalający na uzyskanie zróżnicowanych efektów, w zależności od faktury i materiału. Papier o gramaturze 200 g/m2, przeznaczony do malowania na nim farbami akwarelowymi, temperami, gwaszem czy tuszem, powinien mieć zwartą strukturę, odporną na wykonywanie korekt. Istotna też jest jego chłonność, bowiem nie powinien on falować i marszczyć się pod wpływem mokrych farb. Artyści często wybierają papier bezkwasowy, który można przechowywać przez długie lata oraz który cechuje się odpornością na działanie promieni słonecznych. Innym rodzajem papieru jest papier o gramaturze 90 g/m2, przeznaczony do wykonywania szkiców kredkami, pastelami, ołówkiem, węglem, sangwiną czy sepią. Wyróżnia się ziarnistą fakturą, gwarantującą odpowiednią przyczepność pigmentów. Techniki artystyczne wykorzystujące papier jako medium są znane od antyku. W czasach średniowiecza, na szlachetnym, grubym papierze powstawały miniatury zawarte w księgach; tworzono na szkice przygotowawcze oraz pierwsze rysunki architektoniczne. Z czasów renesansu zachowały szkicowniki Leonarda da Vinci czy Michała Anioła, papier stanowił podstawowe narzędzie pomocnicze przy tworzeniu fresków. Ogromną popularność zyskał od XVI wieku, kiedy w powszechnym obiegu znalazły się grafiki. Obecnie prace na papierze są cenione przez kolekcjonerów, zaś w domach aukcyjnych rysunki i ryciny na papierze grupowane są w osobnych katalogach.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli ekspresjonizm, figuratywne, surrealizm. Najważniejszymi przedstawicielami ekspresjonizmu w Polsce byli graficy skupieni wokół grupy artystycznej BUNT, a więc Stanisław Kubicki, Stefan Szmaj, Władysław Skotarek czy Jan Jerzy Wroniecki. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty. Surrealiści korzystali z szerokiego repertuaru narzędzi plastycznych: obrazów, rzeźb, pierwszych instalacji, asamblaży, fotomontaży.

Przewodnie tematy pracy to: człowiek, portret. Człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja. Jest to jeden z najtrudniejszych tematów plastycznych, wymagających nie tylko umiejętności artystycznych, ale w przypadku jego niefiguratywnego wydania - wiedzy psychologicznej i dużej wrażliwości w stosunku do modela.

"Everyone is the Maker of his own Fortune" wyróżnia się paletą kolorów wśród których występują: biały, niebieski, czarny. Biały, który jest stosowany w malarstwie między innymi w celu wizualnego zmiękczenia kompozycji oraz nadania jej subtelnego charakteru. Niebieski, który nadaje onirycznego charakteru dziełom sztuki, co tłumaczy częste jego występowanie w pracach surrealistów, np. U Salvadora Dali i Rene Magritte’a. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako pasja, radość, żywiołowość. Z nastrojem tym kojarzą się ciepłe kolory, takie jak czerwienie i pomarańcze oraz tematy związane z uczuciami i zmysłowością. Radość można osiagnąć poprzez kolory kojarzące się z przyrodą - np. Zielenią czy błękitami. Stan ten wzmacniany jest przez wizualne bodźce, które oddziaływują na nasz wzrok żywymi, energetycznymi kolorami.