Bez tytułu , 2022

Grafika o tytule "Bez tytułu " to praca z 2022 roku o wymiarach 50x50 cm. Jej autorem jest Wojciech Golonka.

Dzieło zostało wykonane w technice giclee. Jest to wydruk artystyczny wysokiej jakości, wykorzystujący tusz pigmentowy, którym pokrywa się specjalny, certyfikowany papier. Technikę tę określa się również jako inkografikę, inkografię bądź print. Wykorzystywany jest zarówno przez fotografów, jak i plastyków. W przypadku fotografii Giclee pozwala na uzyskanie wielkoformatowych odbitek o dużej rozdzielczości, które w odpowiednich warunkach mogą przetrwać nawet kilkaset lat. Wydruki Giclee są akceptowane przez galerie sztuki oraz muzea jako przedmioty zachowujące wysoką wartość artystyczną; zwłaszcza w kolekcjach publicznych wydruki te eksponuje się na ścianach, kiedy oryginalne dzieło wypożyczane jest do innych placówek. Technika ta dużą popularność zyskała również wśród architektów wnętrz, którzy reprodukcje Giclee traktują jako formę dekoracji ściennej. Wśród polskich artystów, którzy posługują się wydrukami Giclee są Janusz Kulikowski oraz Rafał Olbiński.

Podłożem tej pracy jest papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: abstrakcja, ekspresjonizm, minimalizm, surrealizm. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii. Przerysowane kompozycje, zniekształcenie przedstawianego świata, zaburzenia proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie twardych linii i kolorów nietypowych dla rzeczywistości to charakterystyczne cechy Ekspresjonizmu. Jako minimalizm określa się kompozycje malarskie ograniczające rezerwuar środków artystycznych na rzecz prostych, schematycznych kompozycji oraz skromnej gamy kolorystycznej. W latach 20-tych we Francji pod wpływem eksperymentów dadaistycznych oraz psychoanalizy Freuda narodził się Surrealizm, który skupiał się na odkrywaniu zakamarków podświadomości, nawiązywał do rzeczywistości sennej, poszukując w niej logiki nowych światów wewnątrz umysłu ludzkiego.

Tematem tej pracy są abstrakcja, fantastyka, pejzaż. Fantastyka jest bardzo szerokim pojęciem, pod którym sklasyfikowac możemy prace charakteryzujące się wykorzystaniem motywów I wizji futurystycznych, średniowiecznych, kosmicznych, elementów legend I podań. Klasyczny pejzaż został porzucony przez impresjonistów i postimpresjnistów, którzy zaproponowali nowe spojrzenie na ten motyw. Stał się on wtedy mniej realistyczny, a znacznie bardziej zmodyfikowany pod kątem psychologii twórcy.

Autor grafiki wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory brązowy, czerwony, czarny. Obok zieleni i błękitu, barwa brązowa ma najsilniejsze działanie terapeutyczne związane z jej częstym występowaniem w naturze. Kolor czerowny należy wprowadzać do przestrzeni wymagających dynamicznego motywu wizualnego. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Nastroj pracy charakteryzują niepokój, żywiołowość. Atmosferę niepokoju kreują tematy psychodeliczne, osadzone w ciemnej kolorystyce. Dobitnym przykładem niepokojących obrazów są surrealistyczne kompozycje Zdzisława Beksińskiego. Żywiołowość, którą osiąga się poprzez wibrującą kolorystykę oraz emocjonalne tematy malarskie i rzeźbiarskie.