Ciało/Maszyna 1, 2017

Seria Ciało/Maszyna to ubrane w formę abstrakcji rozważania na temat: Gdzie leży granica pomiędzy ciałem jako biologicznym organizmem a ciałem, które w swoich zawiłych mechanizmach przypomina maszynę. Przemyślenia wiążą się z osobistym doświadczeniem depresji, pogłębianiem zrozumienia na temat podłoża tej choroby, działania neuroprzekaźników, przyjmowania antydepresantów i wpływu tych wszystkich czynników na odbieranie rzeczywistości i jej przetwarzania w świecie wewnętrznym.

 • Rozmiar: 50x70cm

• Obraz jest namalowany na kartonie duplex z użyciem emalii olejnej, wzmocniony płytą hdf, oprawiony w czarną drewnianą ramę

• Zabezpieczony werniksem

"Ciało/Maszyna 1" - obraz jest dziełem z 2017 roku I charakteryzuje się wymiarem 70x50 cm. Autorem jest Agnieszka Lipka.

Dzieło zostało wykonane w technikach: olej, technika własna. Jest to medium składające się z barwnego pigmentu oraz oleju lnianego, charakteryzujące się długim czasem schnięcia, wyrazistymi kolorami oraz świetlistą powierzchnią. Istnieje wiele sposobów nakładania farby olejnej na podobrazie: można robić to impastowo, a więc grubymi warstwami czy też laserunkowo, wydobywając konkretny ton niższych warstw obrazu. Pierwszym sposobem posługiwali się w swojej twórczości Rogier van der Weyden i Jan Vermeer; technika alla prima była z kolei charakterystyczna dla Petera Paul Rubensa czy Antonego van Dycka, którzy przed przystąpieniem do malowania jedynie zaznaczali schemat kompozycji pędzlem na płótnie. Farby olejne były dominującą techniką artystyczną do połowy XX wieku, kiedy na rynku pojawiły się farby akrylowe – szybkoschnące i łatwe w użytkowaniu. Od lat 70-tych, technika własna staje się najlepszym opisem dla dzieł artystycznych z nurtu instalacji – często wykorzystuje ona bowiem oryginalne rozwiązania techniczne, sięgające nie tylko do materialnego rezerwuaru, ale również mediów.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu abstrakcja. Abstrakcja nie jest tendencją nową: jej korzeni można szukać w społeczeństwach prehistorycznych, tworzących wyabstrahowane ornamenty czy uproszczone, schematyczne kompozycje o przeznaczeniu mistycznym.

Przewodnie tematy pracy to: abstrakcja, geometria. Motywy geometryczne pojawiały się w sztuce całego świata od zamierzchłych czasów, głównie jako ornamenty. Możemy zobaczyć je więc na greckich wazach, inkaskich tkaninach czy ukraińskich wyszywanych koszulach. W sztuce stanowiły podstawowe formy wykorzystywane przez kubistów, minimalnistów i konceptualistów.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, beż, brązowy, czarny. Dzięki białej barwie, praca będzie znakomitym dopełnieniem minimalistycznego, nowoczesnego wnętrza, jednocześnie zachowując równowagę między obiektem a przestrzenią. Beż, który jest najlepszą opcją kolorystyczną dla osób poszukujących nienachalnej kompozycji, która z łatwością dopasuje się do każdego wnętrza. Brązowy, który jest barwą ziemistą, naturalną, wykorzystywaną zarówno do zgaszenia kompozycji jak i podkreślenia jej związków z przyrodą. Czarne dzieło sztuki z pewnością będzie stanowić instrygujący fragment wystoju wnętrz w naszym domu lub biurze.

Nastroj pracy charakteryzują depresja, niepokój, żywiołowość. Uczucie depresji w przeszłości łączyło się z dziełami ekspresjonistów niemieckich oraz sztuce powstającej po konfliktach zbrojnych, kiedy artyści podejmowali wątki osamotnienia, odrzucenia i kryzysu egzystencjalnego. Niepokój jest osiągana przez dzieła sztuki oddziałujące na świadomość poprzez lęki pierwotne, np. Kompozycje ukazujące trudną do zidentyfikowania postać, stworzenia bez twarzy, ciemne kolory. Sztuka pełna żywiołowości powinna znaleźć się w przestrzeni biurowej, ponieważ pozytywnie wpływa na kreatywność pracowników oraz dodaje energii.