Ciało/Maszyna 2, 2018

Seria Ciało/Maszyna to ubrane w formę abstrakcji rozważania na temat: Gdzie leży granica pomiędzy ciałem jako biologicznym organizmem a ciałem, które w swoich zawiłych mechanizmach przypomina maszynę. Przemyślenia wiążą się z osobistym doświadczeniem depresji, pogłębianiem zrozumienia na temat podłoża tej choroby, działania neuroprzekaźników, przyjmowania antydepresantów i wpływu tych wszystkich czynników na odbieranie rzeczywistości i jej przetwarzania w świecie wewnętrznym.

 • Rozmiar: 50x70cm

• Obraz jest namalowany na kartonie duplex z użyciem emalii olejnej, wzmocniony płytą hdf, oprawiony w czarną drewnianą ramę

• Zabezpieczony werniksem

"Ciało/Maszyna 2" - obraz jest dziełem z 2018 roku I charakteryzuje się wymiarem 50x70 cm. Autorem jest Agnieszka Lipka.

Praca wykonana została w technikach: olej, technika własna. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez. Jest to technika zależna od osobistych artystycznych preferencji artysty: unikatowa i oryginalna. Obejmuje nie tylko sposób mieszania farb i odczynników chemicznych, ale również rodzaj opracowania powierzchni oraz specyficzny gest malarski i rzeźbiarski.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu abstrakcja. Najbardziej znanymi twórcami kompozycji abstrakcyjnych byli Piet Mondrian, Jackson Pollock, Paul Klee, Kazimierz Malewicz, Lucio Fontana.

Tematem tej pracy są abstrakcja, geometria. Geometria, która nadaje dziełom sztuki schematyczną estetykę opartą na relacjach między kształtami i kolorami. Najpopularniejszym autorem geometrycznych kompozycji był holenderski malarz Piet Mondrian związany z grupą De Stijl. Jego intelektualne prace szybko przeniknęły do wzornictwa dekoracyjnego jako czysto dekoracyjne wzory.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, beż, brązowy, czarny. Kolor ten stanowi uniwersalny element, który nada naszemu wnętrzu minimalistycznego charakteru. Beż, który jest najlepszą opcją kolorystyczną dla osób poszukujących nienachalnej kompozycji, która z łatwością dopasuje się do każdego wnętrza. Brązowy, który jest barwą ziemistą, naturalną, wykorzystywaną zarówno do zgaszenia kompozycji jak i podkreślenia jej związków z przyrodą. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako depresja, niepokój, żywiołowość. Jest to Nastroj budowany przez ciemne kolory oraz sceny korzające się z negatywnymi przeżyciami. Niepokój jest osiągana przez dzieła sztuki oddziałujące na świadomość poprzez lęki pierwotne, np. Kompozycje ukazujące trudną do zidentyfikowania postać, stworzenia bez twarzy, ciemne kolory. Sztuka pełna żywiołowości powinna znaleźć się w przestrzeni biurowej, ponieważ pozytywnie wpływa na kreatywność pracowników oraz dodaje energii.