Ciało/Maszyna 7, 2018

Seria Ciało/Maszyna to ubrane w formę abstrakcji rozważania na temat: Gdzie leży granica pomiędzy ciałem jako biologicznym organizmem a ciałem, które w swoich zawiłych mechanizmach przypomina maszynę. Przemyślenia wiążą się z osobistym doświadczeniem depresji, pogłębianiem zrozumienia na temat podłoża tej choroby, działania neuroprzekaźników, przyjmowania antydepresantów i wpływu tych wszystkich czynników na odbieranie rzeczywistości i jej przetwarzania w świecie wewnętrznym.

 • Rozmiar: 50x70cm

• Obraz jest namalowany na kartonie duplex z użyciem emalii olejnej, wzmocniony płytą hdf, oprawiony w czarną drewnianą ramę

• Zabezpieczony werniksem

"Ciało/Maszyna 7" to obraz o wymiarach 70x50 cm z 2018 roku. Autorem pracy jest Agnieszka Lipka.

Praca wykonana została w technikach: olej, technika własna. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez. Jest to technika zależna od osobistych artystycznych preferencji artysty: unikatowa i oryginalna. Obejmuje nie tylko sposób mieszania farb i odczynników chemicznych, ale również rodzaj opracowania powierzchni oraz specyficzny gest malarski i rzeźbiarski.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu abstrakcja. Abstrakcja nie jest tendencją nową: jej korzeni można szukać w społeczeństwach prehistorycznych, tworzących wyabstrahowane ornamenty czy uproszczone, schematyczne kompozycje o przeznaczeniu mistycznym.

Tematem tej pracy są abstrakcja, geometria. Geometria, która nadaje dziełom sztuki schematyczną estetykę opartą na relacjach między kształtami i kolorami. Najpopularniejszym autorem geometrycznych kompozycji był holenderski malarz Piet Mondrian związany z grupą De Stijl. Jego intelektualne prace szybko przeniknęły do wzornictwa dekoracyjnego jako czysto dekoracyjne wzory.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, beż, brązowy, czarny. Kolor biały jest wskazany zwłaszcza dla tych miłośników sztuki, którzy cenią sobie minimalizm. Beż to dobre rozwiązanie dla rustykalnych, drewnianych wnętrz. Jeżeli poszukujemy dzieła sztuki, które wizualnie dopasuje się do jasnego, kremowego wnętrza, barwa brązowa z pewnością okaże się strzałem w dziesiątkę. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Klimat obrazu opisać mozna jako: depresja, niepokój, żywiołowość. Nastroj depresyjny wywołują kompozycje poruszające kwestie cierpienia i bólu oraz barwy takie jak czerń i odcienie szarości. Niepokój, który osiągany był przez artystów poprzez przywoływanie tematów śmierci, niebezpieczeństwa, strachu, ucieczki, sennych koszmarów. Szczególnie niepokojące są prace Francisca Goi, Arnolda Böcklina czy Williama Blake’a. Prace o dynamicznych kompozycjach, poruszające wątki związane ze skrajnymi stanami emocjonalnymi tworzą atmosferę żywiołowości.