Biała sukienka, 2023

Obraz zatytułowany "Biała Sukienka" ukazuje dynamiczną scenę pełną emocji i ruchu. Główna postać to kobieta, uchwycona w wirze tańca. Jej twarz, odchylona do tyłu, wyraża głęboką ekstazę i szczęście. Radość, którą emanuje, przenika całą kompozycję, czyniąc ją pełną życia i pasji.

Kobieta jest ubrana w białą sukienkę, która zdaje się unosić wokół niej w tańcu, podkreślając lekkość i swobodę jej ruchów. W okolicy bioder sukienka ozdobiona jest wstążkami, przypominającymi elementy tradycyjnych łowickich strojów ludowych. Te wstążki dodają nie tylko kolorystycznego akcentu, ale również przywołują na myśl bogatą tradycję folkloru, łącząc nowoczesność z dziedzictwem kulturowym.

Cała scena zanurzona jest w ciepłej tonacji, z ciemnoczerwonym tłem, które kontrastuje z bielą sukni i jednocześnie potęguje wyrazistość emocji przedstawionych na obrazie. Ciemnoczerwona barwa tła wprowadza dramatyzm i intensywność, podkreślając kontrast między statycznym tłem a dynamiczną postacią.

Obraz "Biała Sukienka" to ekspresja czystej radości i piękna chwili zatrzymanej w tańcu. Jest to opowieść o celebracji życia, gdzie tradycja i współczesność spotykają się, tworząc harmonijną całość.

"Biała sukienka" - obraz jest dziełem z 2023 roku I charakteryzuje się wymiarem 74x110 cm. Autorem jest Aldona Zając.

Praca wykonana została w technice olej. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez.

Praca wykonana jest w oparciu o płótno. Jest to najpopularniejszy rodzaj podobrazia malarskiego, charakteryzujące się splotem płóciennym. Najczęściej do jego produkcji używa się włókien lnianych lub bawełny. Płótno może zostać naciągnięte na drewnianą ramę z blejtramu bądź przyklejone do deski drewnianej. Po zagruntowaniu płótna, jest ono gotowe do pokrycia kompozycją malarską.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu ekspresjonizm. Obrazy ekspresjonistyczne cechuje duża emocjonalność i subiektywizm. Kierunek ten inspirował się również psychoanalizą oraz pierwszymi badaniami nad snem.

Przewodnie tematy pracy to: akt, portret, inne. Akty, w kontekście rytualnym, można było spotkać w kulturach prehistorycznychPortret jest najpopularniejszą formą upamiętnienia wizerunku już od czasu antyku. Zarówno w rzeźbie, fotografii jak i w malarstwie czy rysunku. Jako samodzielna forma pojawił się w okresie quattrocenta we Włoszech.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, czerwony, pomarańczowy, żółty. Biały, który jest stosowany w malarstwie między innymi w celu wizualnego zmiękczenia kompozycji oraz nadania jej subtelnego charakteru. Czerwony, który w zależności od kontekstu, kojarzy się z ogniem, krwią, miłością, strachem, śmiercią. Prawdopodobnie jest to najbardziej wieloznaczna barwa w całej kulturze wizualnej. Pomarańczowy, który jest ogromnie ceniony przez artystów z powodu przyciągania wzroku widza oraz swojego dwoistego charakteru: z jednej strony występuje w przyrodzie, z drugiej posiada dekoracyjną, syntetyczną energię. Żółty, który często wykorzystywano w impresjonistycznych obrazach do podkreślenia elementów garderoby, nieba, kwiatów oraz zbóż. Barwa ta rozświetla kompozycję, nadając jej delikatnego charakteru.

Nastroj pracy charakteryzują pasja, radość, żywiołowość. W przypadku pasji, artyści najczęściej stosują ciepłą kolorystykę zdominowaną przez czerwień lub wybierają tematy związane ze sferą uczuciową człowieka. Wbrew temu, co można sądzić, wywołanie radości u odbiorcy jest jednym z najtrudniejszych wyzwań artystycznych. Żywiołowość mogą wywoływać dzieła sztuki o wibrujących barwach i dynamicznych liniach.