Fala, 2021

Obraz "W sercu fali" to dynamiczna kompozycja, która zatrzymuje w kadrze chwilę, gdy olbrzymia fala osiąga swój punkt kulminacyjny, zakręcając się w potężnym wirze wody. Grubo nakładana farba, tworząca wyraźną fakturę, nadaje dziełu trójwymiarowości, sprawiając, że oglądający niemal czuje bryzę i chłód morskiej wody. Kolory błękitu, od głębokich granatów po jasne turkusy, harmonijnie przeplatają się z delikatnymi beżami, które sugerują światło słońca przenikające przez wodną ścianę.

Mimo przedstawienia wzburzonej, potężnej fali, obraz działa na odbiorcę kojąco. W jego chaosie i dynamice odnajdujemy dziwną harmonię, która pozwala nam uspokoić myśli i odnaleźć w sobie spokój. Może to przypominać, że nawet w obliczu życiowych burz i przeciwności, istnieje coś stałego i niezmiennego, coś, co daje poczucie bezpieczeństwa.

Podświadomie, patrząc na "W sercu fali", człowiek zaczyna wsłuchiwać się w szum morza. Przypomina sobie odgłos fal uderzających o brzeg, czuje zapach soli w powietrzu. To obraz, który przenosi nas w miejsce, gdzie woda, mimo swej dzikości, niesie ukojenie i poczucie jedności z naturą. Jest przypomnieniem, że nawet w największym chaosie można odnaleźć spokój, jeżeli tylko się na to otworzymy.

"Fala" - obraz jest dziełem z 2021 roku I charakteryzuje się wymiarem 100x80 cm. Autorem jest Aldona Zając.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę olej. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże płótno. Jest to najpopularniejszy rodzaj podobrazia malarskiego, charakteryzujące się splotem płóciennym. Najczęściej do jego produkcji używa się włókien lnianych lub bawełny. Płótno może zostać naciągnięte na drewnianą ramę z blejtramu bądź przyklejone do deski drewnianej. Po zagruntowaniu płótna, jest ono gotowe do pokrycia kompozycją malarską.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu realizm. Realizm to kierunek zakładający jak najwierniejsze odzwierciedlenie rzeczywistości widzialnej, wiernie podążający za grecką zasadą mimesis (naśladownictwa natury).

Tematem tej pracy jest morze. Morze występuje głównie w kompozycjach marynistycznych, którym towarzyszą również statki, zwierzęta żyjące w nadmorskim klimacie oraz pełne bestroski scenki rodzajowe.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolor niebieski, który nadaje onirycznego charakteru dziełom sztuki, co tłumaczy częste jego występowanie w pracach surrealistów, np. U Salvadora Dali i Rene Magritte’a.

Autor dzieła utrzymał je w nastroju który opisać mozna jako spokój, który związany jest najczęściej z motywami natury bądź abstrakcją w subtelnej gamie kolorystycznej.