Wietrzny brzeg o zachodzie , 2025

„Wietrzny brzeg o zachodzie” to ekspresyjna impresja pejzażowa, która ukazuje  skąpane w świetle zachodzącego słońca wybrzeże. Artysta posługuje się bogatą paletą barw – od głębokich błękitów i turkusów morza, przez ciepłe złocistości i róże roślinności, aż po kontrastujące czerwienie i fiolety – by oddać ulotność chwili i emocjonalny charakter natury.

Dynamiczne pociągnięcia pędzla, gruba faktura farby i celowa deformacja form roślinnych tworzą wrażenie ruchu, jakby krajobraz oddychał i zmieniał się na oczach widza. Scena balansuje między rzeczywistością a snem, między konkretem a abstrakcją, zapraszając do kontemplacji i osobistej interpretacji.

Obraz wykonany techniką impasto, z widoczną, gęstą fakturą farby nakładanej dynamicznymi, energicznymi pociągnięciami pędzla. Kompozycja opiera się na diagonalnym podziale przestrzeni, prowadzącym wzrok od dolnej części płótna ku morskiemu horyzontowi. Artysta posługuje się kontrastem ciepłych i chłodnych tonów, zestawiając intensywną kolorystykę – zwłaszcza róże, zielenie, złocistości i błękity – by budować głębię i emocjonalny ładunek sceny.
Formy roślinne są uproszczone i ekspresyjnie zdeformowane, a przestrzeń przedstawiona w sposób umowny, co wskazuje na wpływy postimpresjonizmu i ekspresjonizmu. Obraz łączy elementy figuratywne z abstrakcyjnym podejściem do pejzaż 

 Pędzel artysty nie maluje rzeczywistości – maluje uczucie, które towarzyszy patrzeniu.

Patrzeniu na brzeg, który może nigdy nie istniał – ale każdy z nas już kiedyś tam był.

Obraz o tytule "Wietrzny brzeg o zachodzie " to praca z 2025 roku o wymiarach 60x70 cm. Jej autorem jest Aldona Zając.

Dzieło zostało wykonane w technice olej. Farba olejna to rodzaj farby powstała w wyniku zmieszania pigmentu z olejem roślinnym, często lnianym. Jest to wolnoschnąca technika wymagająca wiedzy, doświadczenia i praktyki. Farby olejne po raz pierwszy pojawiły się w starożytności na Dalekim Wschodzie, ale w Europie rozpowszechniły się w XV wieku, najwcześniej najprawdopodobniej we Flandrii. Szybko zyskały popularność ze względu na różnorodne efekty, które mogły być dzięki nim uzyskane – przede wszystkim świetlistość oraz wyrazistość kolorów. Farba olejna może być kładziona impastami, a więc grubymi warstwami, oraz laserunkowo. Laserunki to półprzezroczyste warstwy farby powstałe w wyniku rozcieńczenia ich dużą ilością odpowiedniego rozpuszczalnika, dzięki którym artysta może zmienić lub wydobyć odpowiedni ton niższych warstw obrazu. Ten klasyczny sposób nakładania cienkich warstw farby olejnej, spotykamy u flamandzkich oraz holenderskich artystów, takich jak Jan van Eyck, Rogier van der Weyden, Jan Vermeer czy Cornelis Gijsbrechts. Inną techniką jest alla prima, a więc nakładanie grubej warstwy farby swobodnym gestem malarskim, czasem bez szkicu przygotowawczego na płótnie, a czasem bazując jedynie na schematycznej kompozycji zaznaczonej pędzlem na podobraziu. Techniką alla prima posługiwał się Peter Paul Rubens oraz Anton van Dyck. Popularność farb olejnych spadła po połowie XX wieku, kiedy wielu artystów zwróciło się ku farbom akrylowym.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże płótno. Jest to rodzaj tkaniny o splocie płóciennym, które charakteryzuje się szerokim zastosowaniem. W przypadku warsztatu artystycznego, płótno występuje w charakterze podobrazia: może zostać rozpięte na listwach drewnianych, tworząc blejtram, lub zostać umieszczone na desce. Kompozycję malarską umieszcza się na płótnie uprzednio zagruntowanym.

Artysta wykonał obraz w stylu ekspresjonizm. Obrazy ekspresjonistyczne cechuje duża emocjonalność i subiektywizm. Kierunek ten inspirował się również psychoanalizą oraz pierwszymi badaniami nad snem.

Tematyka pracy to pejzaż. Klasyczny pejzaż został porzucony przez impresjonistów i postimpresjnistów, którzy zaproponowali nowe spojrzenie na ten motyw. Stał się on wtedy mniej realistyczny, a znacznie bardziej zmodyfikowany pod kątem psychologii twórcy.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: pomarańczowy, żółty, niebieski, różowy. Barwa pomarańczowa dobrze sprawdzi się w jasnej przestrzeni, wymagającej ożywienia i wprowadzenia centralnego elementu dla wystroju wnętrza. Dzięki żółtej barwie praca subtelnie rozjaśni Wasze wnętrza bez drastycznej zmiany w kolorystyce całej przestrzeni. Kolor niebieski uspokaja i odpręża, dlatego zastanówmy się nad umieszczeniem błękitnego dzieła sztuki w naszej sypialni.

Klimat obrazu opisać mozna jako: radość, żywiołowość. Kompozycje malarskie i rzeźbiarskie wywołujące radość są szczególnie pożądane w przestrzeni domowej, gdzie pozwalają nam się zrelaksować. Stan ten wzmacniany jest przez wizualne bodźce, które oddziaływują na nasz wzrok żywymi, energetycznymi kolorami.