Zalew, 2025

Na obrazie widzimy pejzaż, który urzeka swoją prostotą i naturalnym pięknem. Dominuje błękit nieba, zasnutego puszystymi białymi chmurami, które jakby ścigają się po nieboskłonie. Poniżej rozciąga się lustrzana tafla wody, odbijająca obraz nieba i otaczających ją drzew. Zieleń lasu miesza się z brązowymi akcentami, tworząc harmonijną kompozycję. Zupełnie jakby natura mówiła: "Patrz, jaki jestem piękny!". 

Atmosfera obrazu jest niezwykle spokojna, emanująca harmonią. Czuć słodką woń letniego popołudnia, kiedy to czas zwalnia, a my możemy zanurzyć się w kontemplacji. Artysta posługuje się techniką impastu, co dodaje głębi i tekstury. Pociągnięcia pędzla są zdecydowane, ale jednocześnie subtelne, jakby każdy z nich miał swoje miejsce i znaczenie.

Obraz wywołuje uczucie spokoju i zadumy nad pięknem otaczającego nas świata. Dzięki temu możemy poczuć się, jakbyśmy sami tam byli. Dzień nad jeziorem, taki magiczny, że aż trudno oderwać wzrok. Wyjątkowy "reflex" wody wprowadza dodatkowy wymiar refleksji – dosłownie i w przenośni. To jeden z tych widoków, który pamięta się na zawsze.

Obraz o tytule "Zalew" to praca z 2025 roku o wymiarach 70x70 cm. Jej autorem jest Aleksandra Adamczak.

Praca wykonana została w technikach: akryl, inne. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże płótno. Jest to najpopularniejszy rodzaj podobrazia malarskiego, charakteryzujące się splotem płóciennym. Najczęściej do jego produkcji używa się włókien lnianych lub bawełny. Płótno może zostać naciągnięte na drewnianą ramę z blejtramu bądź przyklejone do deski drewnianej. Po zagruntowaniu płótna, jest ono gotowe do pokrycia kompozycją malarską.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: ekspresjonizm, inne. Przerysowane kompozycje, zniekształcenie przedstawianego świata, zaburzenia proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie twardych linii i kolorów nietypowych dla rzeczywistości to charakterystyczne cechy Ekspresjonizmu.

Przewodni temat pracy to pejzaż. Klasyczny pejzaż został porzucony przez impresjonistów i postimpresjnistów, którzy zaproponowali nowe spojrzenie na ten motyw. Stał się on wtedy mniej realistyczny, a znacznie bardziej zmodyfikowany pod kątem psychologii twórcy.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, brązowy, czerwony, pomarańczowy, zielony, niebieski. Biały, który w zależności od techniki, nadaje kompozycji świetlistości oraz wzmacnia kontrasty światło-cieniowe. Obok zieleni i błękitu, barwa brązowa ma najsilniejsze działanie terapeutyczne związane z jej częstym występowaniem w naturze. Barwa czerwona stanowi najlepszy sposób na ocieplenie wnętrza, w którym przebywamy. Ponadto dynamizuje i ożywia przestrzeń poza dziełem. Kolor pomarańczowy kojarzy się z latem i świeżością, dlatego warto wprowadzić go do wnętrz, w których brakuje słońca. Zielony, który przywołuje na myśl naturę, działa uspokajająco i wprowadza beztroską atmosferę. Z drugiej strony wibrujące odcienie zieleni pomagają zwiększyć naszą kreatywność. Niebieski, który ceniony jest przez terapeutów z powodu właściwości uspokajających. Dobrze sprawdza się w sypialni i wszędzie tam, gdzie mamy ochotę się odprężyć.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako radość, spokój, inne. Radość można osiagnąć poprzez kolory kojarzące się z przyrodą - np. Zielenią czy błękitami. Kompozycje pełne spokoju są pozbawione efektu ruchu i dominuje w nich ohraniczona paleta barw.