JELONEK, 2024

Na obrazie widzimy spokojny, zimowy krajobraz, otulony delikatną warstwą śniegu. Po lewej stronie stoi jelonek, którego ciepłe brązy kontrastują z bielą otoczenia. Tło wypełniają majestatyczne drzewa, wydające się być pokryte mroźnym szronem. Ich igiełki wyglądają niemal jak gęsty, biały puch. Kompozycja jest symetryczna, z drzewami ciągnącymi się w pionowych liniach, nadając całości harmonijny look. Styl artysty jest bardzo subtelny, widać precyzyjne pociągnięcia pędzla, które dodają realizmu. Czuć tu chłód i ciszę zimowego poranka, ale to taki fajny spokój, który cię ogarnia.

Malarska technika wykorzystuje kontrast pomiędzy bielą a ciemniejszymi szarościami, co podkreśla zimowe piękno. Dziecko powiedziałoby: "Jelonek wygląda, jakby się bał zgubić!". Obraz emanuje delikatnością i ukojenie. Przywołując wspomnienia z zimowych spacerów, może wywołać u odbiorcy refleksje o przemijaniu czasu. Mimo monochromatycznej gamy, obraz jest cudownie wyrazisty i estetycznie porywający. W jego prostocie kryje się niesamowita głębia – magiczna i ulotna, jak sam moment uchwycony w tym zimowym pejzażu.

Obraz o tytule "JELONEK" to praca z 2024 roku o wymiarach 40x30 cm. Jej autorem jest Andrzej Cybura.

Dzieło zostało wykonane w technice akryl. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik.

Praca wykonana jest w oparciu o płótno. Jest to najpopularniejszy rodzaj podobrazia malarskiego, charakteryzujące się splotem płóciennym. Najczęściej do jego produkcji używa się włókien lnianych lub bawełny. Płótno może zostać naciągnięte na drewnianą ramę z blejtramu bądź przyklejone do deski drewnianej. Po zagruntowaniu płótna, jest ono gotowe do pokrycia kompozycją malarską.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: realizm, surrealizm. Realizm to kierunek zakładający jak najwierniejsze odzwierciedlenie rzeczywistości widzialnej, wiernie podążający za grecką zasadą mimesis (naśladownictwa natury). Surrealiści aktywnie uczestniczyli w życiu artystycznym i kulturalnym powojennej Francji, często stosując prowokacje intelektualne w stosunku do osobistości ze świata polityki.

Tematem tej pracy są pejzaż, zwierzę. Pejzaż, który w przeszłości był jednym z głównych wątków podejmowanych w Akademiach Malarstwa i Rzeźby. Początkowo funkcjonował w mitologicznym, alegorycznym kontekście. Jego potencjał odkryli niemieccy romantycy, którzy za pośrednictwem natury odzwierciedlali marzenia i niepokoje człowieka. Jest to temat lubiany zarówno przez twórców, jak i odbiorców dzieła: pierwsze wizerunki zwierząt możemy oglądać na ścianach jaskiń, gdzie prehistoryczni myśliwi umieszczali wizerunki stworzeń w celach rytualnych.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, szary, czarny. Biały, który jest stosowany w malarstwie między innymi w celu wizualnego zmiękczenia kompozycji oraz nadania jej subtelnego charakteru. Szarość warto wprowadzić do wnętrza minimalistycznego, dzięki czemu zyska ono jeszcze więcej nienachalnej elegancji. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm.

Klimat obrazu opisać mozna jako pasja, którą można osiągnąć dzięki motywom miłości, przyjemności, pożądania, lub – z drugiej strony – agresji, złości i wzburzenia uczuciowego.