Letnia nostalgia, 2024

LETNIA NOSTALGIA.

Obraz emanuje ciepłem i spokojem. Kobieta, zanurzona w subtelnych odcieniach zieleni, różu i błękitu, wydaje się zamyślona, jakby zanurzona w ulotnych marzeniach. Tło jest mieszanką falujących kolorów, co dodaje scenie dynamiki, a jednocześnie łagodności. Kompozycja obrazu jest harmonijna. Postać kobiety jest centralnym punktem, otoczonym przez zlewane się, niemalże eteryczne barwy.

Styl malarza jest pełen lekkości i fluidności, z widocznym zastosowaniem technik impastu i dry brush, co dodaje tekstury i głębi. Kolory, choć pastelowe, mają intensywność, która przyciąga wzrok. No i ten lekki, niemalże impresjonistyczny sznyt, który robi wrażenie ledwo dotkniętego.

Patrząc na obraz, można poczuć powiew letniego wiatru, ciepło słońca na skórze. Jest jak chwila zawieszona w czasie, pełna refleksji i wewnętrznego spokoju. Emocje, które wywołuje, są mieszanką tęsknoty i błogości. Jakby ktoś powiedział "take a deep breath" i na moment zatrzymał świat.

"To jest pani, która się cieszy, bo jest w pięknym ogrodzie!" - powiedziałoby 7-letnie dziecko. Może to dziwne, ale widząc taki obraz, każdy może odnaleźć w nim coś własnego. Ja poczułam chwilowe oderwanie od codzienności, jakby to był mój własny azyl.

"Letnia nostalgia" - obraz jest dziełem z 2024 roku I charakteryzuje się wymiarem 40x60 cm. Autorem jest Dariusz Żejmo.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę olej. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez.

Praca wykonana jest w oparciu o płótno. Jest to rodzaj tkaniny o splocie płóciennym, które charakteryzuje się szerokim zastosowaniem. W przypadku warsztatu artystycznego, płótno występuje w charakterze podobrazia: może zostać rozpięte na listwach drewnianych, tworząc blejtram, lub zostać umieszczone na desce. Kompozycję malarską umieszcza się na płótnie uprzednio zagruntowanym.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli figuratywne, pop-art, realizm. Przykładami prac figuratywnymi są prace Petera Paula Rubensa, Diego Velazqueza, Jana Vermeera czy Jana Matejki. Ważnymi postaciami dla rozwoju pop-artu byli członkowie brytyjskiej Independent Group, przede wszystkim Richard Hamilton, oraz amerykańscy artyści tacy jak Roy Lichtenstein, Robert Rauschenberg, Andy Warhol. Jest to kierunek obecny w sztuce od XVII wieku, zaś od lat 70-tych powraca jako hiperrealizm, czyli niezwykle szczegółowe oddanie rzeczywistych form wizualnych.

Tematem tej pracy są człowiek, kwiaty, pejzaż, portret. Jest temat uniwersalny dla historii sztuki: w prehistorii sylwetki ludzkie pełniły rolę mistyczną, w czasach renesansu stanowiły estetyczny wzór piękna, zaś w sztuce współczesnej wątek ten skupia się przede wszystkim na świadomości, percepcji i wnętrzu ludzkim, niekoniecznie przedstawiając go w całej postacii, a obrazując to, co jest częścią jego umysłu. Kwiaty, które jako pełnoprawny motyw pojawiły się w sztuce flamandzkiej i holenderskiej u schyłku XVI wieku. Malował je między innymi Jan Brueghel starszy, Jan Davidszoon de Heem oraz Ambrosius Bosschaert. Kwiaty były również jednym z tematów wybieranych przez malarzy akademickich w kolejnych wiekach. Pejzaż o znaczeniu symbolicznym i nastrojowym pojawił się po raz pierwszy u tajemniczego artysty włoskiego renesansu zwanym Giogrione, w XIX wieku był chętnie podejmowany przez impresjonistów, a później postimpresjonistów i fowistów. Portrety są z jednej strony cennym źródłem historycznym, z drugiej zaś mogą dotyczyć krytycznego spojrzenia na kwestie społeczne i polityczne. W sztuce współczesnej skupiają się one na tym drugim zagadnieniu, choć nadal mogą występować w kokntekście czysto estetycznym.

"Letnia nostalgia" wyróżnia się paletą kolorów wśród których występuje wielokolorowy. Welobarwne dzieła sztuki warto dopasować do wnętrza tak, by choć jeden kolorystyczny element kompozycji znalazł odzwierciedlenie w elemencie wystroju poza ramami obrazu.

Klimat obrazu opisać mozna jako: melancholia, pasja, spokój. Melancholia to uczucie trudne do określenia, pokrewne tęsknocie i zadumie, dlatego mogą ją wywołać obrazy odwołujące się do naszych pozytwnych przeżyć, np. Widoki morza czy konkretne postacie na obrazach. Z nastrojem tym kojarzą się ciepłe kolory, takie jak czerwienie i pomarańcze oraz tematy związane z uczuciami i zmysłowością. Spokój, łączący się z atmosferą medytacji, kontemplacji dzieła sztuki i jest osiągany poprzez minimalistyczne kompozycje bądź też stonowaną kolorystykę.