"Choinka", 1994

Wymiary obrazu z ramą : 117 x 87 cm.

""Choinka"" to obraz o wymiarach 70x100 cm z 1994 roku. Autorem pracy jest Ewa Seweryn.

Dzieło zostało wykonane w technice olej. Jest to medium składające się z barwnego pigmentu oraz oleju lnianego, charakteryzujące się długim czasem schnięcia, wyrazistymi kolorami oraz świetlistą powierzchnią. Istnieje wiele sposobów nakładania farby olejnej na podobrazie: można robić to impastowo, a więc grubymi warstwami czy też laserunkowo, wydobywając konkretny ton niższych warstw obrazu. Pierwszym sposobem posługiwali się w swojej twórczości Rogier van der Weyden i Jan Vermeer; technika alla prima była z kolei charakterystyczna dla Petera Paul Rubensa czy Antonego van Dycka, którzy przed przystąpieniem do malowania jedynie zaznaczali schemat kompozycji pędzlem na płótnie. Farby olejne były dominującą techniką artystyczną do połowy XX wieku, kiedy na rynku pojawiły się farby akrylowe – szybkoschnące i łatwe w użytkowaniu.

Podłożem tej pracy jest płótno. Jest to najpopularniejszy rodzaj podobrazia malarskiego, charakteryzujące się splotem płóciennym. Najczęściej do jego produkcji używa się włókien lnianych lub bawełny. Płótno może zostać naciągnięte na drewnianą ramę z blejtramu bądź przyklejone do deski drewnianej. Po zagruntowaniu płótna, jest ono gotowe do pokrycia kompozycją malarską.

Artysta wykonał obraz w stylu realizm. Powrotem do realizmu okazał się hiperrealizm, będący mistrzowskim, niezwykle szczegółowym odzwierciedleniem rzeczywistości.

Tematem tej pracy są architektura, pejzaż. Sztuka przedstawiająca architekturę obejmuje plastyczne przedstawienia brył architektonicznych w przestrzeni urbanistycznej na płaskim płótnie bądź w trójwymiarze, jako rzeźba. Choć zajmował on niską pozycję w hierarchii akademickich tematów od XVII do XIX wieku, wyemancypował się poza oficjalnym nurtem sztuki arystokratycznej i mieszczańskiej, będąc jednym z ulubionych motywów artystów "Salonu odrzuconych".

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, pomarańczowy, żółty, niebieski, czarny. Biały, który w zależności od techniki, nadaje kompozycji świetlistości oraz wzmacnia kontrasty światło-cieniowe. Pomarańczowy, który jest ogromnie ceniony przez artystów z powodu przyciągania wzroku widza oraz swojego dwoistego charakteru: z jednej strony występuje w przyrodzie, z drugiej posiada dekoracyjną, syntetyczną energię. Żółty, który posiada różne oblicza zależne od odcienia barwy. Żółcienie poprawiają Nastroj odbiorcy i rozświetlają przestrzeń, w której są eksponowane bądź też wprowadzają atmosferę spokoju i odprężenia. Niebieski, który dominował w twórczości Picassa w latach 1901-1904, dlatego też ten etap artystyczny nazywa się „Okresem błękitnym”Czerń może tworzyć zaskakujące połączenie z czarnym, minimalistycznym wnętrzem bądź działać na zasadzie konstrastu, kiedy wprowadzimy ją do jasnej przestrzeni.

Nastroj pracy charakteryzują melancholia, spokój. Melancholia, która była szczególnie popularna w malarstwie końca XIX wieku, kiedy nasiliły się tendencje dekadenckie oraz katastroficzne. Kompozycje pełne spokoju są pozbawione efektu ruchu i dominuje w nich ohraniczona paleta barw.