Ośmiornica, 2019

Tusz plus pastel na desce 30 x 50cm, 2019
Obraz zawerniksowany, gotowy do powieszenia 

"Ośmiornica" to obraz o wymiarach 30x50 cm z 2019 roku. Autorem pracy jest Iwona Ligęza.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: technika własna, tusz, pastel. Jest to indywidualna technika artystyczna, opracowywana w konkretnym warsztacie twórczym i dostosowana do potrzeb i wizji artysty. Jest to technika pochodząca ze starożytnych Chin. Wynalazcą tuszu był, według legendy, urzędnik żyjący w czasach Żółtego Cesarza (XXVI w. P. N. E) o imieniu Cangjie. Przez kolejne stulecia skład tuszu był udoskonalany: robiono go z czarnej ziemi lub zmielonego węgla kamiennego. W III w. Pn. E. W prowincji Kiang-si do produkcji tuszu zaczęto używać sadzy. Od XV wieku pozyskiwano ją z lamp oliwnych. Głównymi składnikami tuszu są nierozpuszczalny barwnik wraz ze spoiwem, co odróżnia go od atramentu, produkowanego z pigmentu rozpuszczalnego w zawiesinie. Dobry tusz długo leżakuje, jest twardy, lśniący, o muszlowatym przekroju. Technika ta zaliczana jest zarówno do technik malarskich, jak i rysunkowych. Wykorzystuje ona kolorowe sztyfty, które, w zależności od sposobu produkcji, mogą posiadać formę ołówków pastelowych, pasteli miękkich, twardych, olejnych, wodnych, kredowych, woskowych. W malarstwie europejskim funkcjonuje od wieku XV, ale największą popularność zyskała w wieku XVIII, wśród artystów specjalizujących się w portretach. Jako podobrazie wykorzystuje się pergamin, papier, płótno czy karton o matowej fakturze. Pastele nie wnikają w podłoże, ale pozostają na powierzchni, dlatego wymagają zabezpieczenia przed osypywaniem się. W czasach renesansu technika malowania pastelami służyła w głównej mierze do tworzenia szkiców przygotowawczych pod obrazy; jednym z przykładów takiego wykorzystania pasteli jest „Portret Isabelli d’Este” Leonarda da Vinci. W XVIII wieku pastele stają się niezależną techniką o malarskim walorze, którą docenili m. In. Maurice Quentin de La Tour, Rosalba Carriera czy Jean-Étienne Liotard. W XIX wieku zauważono kolejną zaletę tej techniki: łatwość pracy w plenerze, dlatego pastele pojawiają się w twórczości impresjonistów i szkoły z Barbizon. Wśród polskich artystów, prace pastelowe tworzyli Stanisław Wyspiański, Jan Rembowski, Stanisław Ignacy Witkiewicz oraz Leon Wyczółkowski.

Podłożem tej pracy jest płyta.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: abstrakcja, figuratywne, surrealizm. Abstrakcja nie jest tendencją nową: jej korzeni można szukać w społeczeństwach prehistorycznych, tworzących wyabstrahowane ornamenty czy uproszczone, schematyczne kompozycje o przeznaczeniu mistycznym. Sztuką figuratywną jest przede wszystkim realizm, stanowiący dokładnie odzwierciedlenie wizualnych form otaczającej nas rzeczywistości. Najwybitniejszymi przedstawicielami tego nurtu są Salvador Dali, Max Ernst, René Magritte, Joan Miró, Tristan Tzara oraz Meret Oppenheim.

Przewodnie tematy pracy to: akt, człowiek, fantastyka. Jest to przedstawienie nagiej postaci ludzkiej, podejmujące wątek estetyczny, zmysłowy czy krytyczny. Człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja. Fanstatyka pojawia się w sztuce całego świata, będąc odpowiedzią na ludzką potrzebę tworzenia wyimaginowanych światów i sytuacji, działających zgodnie z prawem logiki stworzonych w wyobraźni ich twórców.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory różowy, czarny. Czarne dzieło sztuki z pewnością będzie stanowić instrygujący fragment wystoju wnętrz w naszym domu lub biurze.

Nastroj pracy charakteryzuje żywiołowość, którą osiąga się poprzez wibrującą kolorystykę oraz emocjonalne tematy malarskie i rzeźbiarskie.