Nie-miejsce , 2024

„Nie-miejsce (non-lieu, non-place) – termin wyznaczający cechy będące odwrotnością właściwości miejsca. Przestrzeń niczyja nie ze względu na brak właściciela, ale na brak emocjonalnego powiązania jej z ludźmi”.
Tunele, dworce, przejścia podziemne, lotniska, supermarkety… Są niczyje. Za takie je uważamy. Wchodzimy, wychodzimy, przechodzimy, lecz ta grupa nastolatków właśnie w tym jednym przejściu przesiaduje w wolnych godzinach po lekcjach. Właśnie ten chłopczyk, w tym sklepie kupuje ulubione słodycze za swoje marne kieszonkowe. Ta jedna pani, w tym jednym tunelu otworzyła swój biznes, by codziennie temu samemu panu sprzedawać gazetę. Czy domem musi być miejsce, w którym codziennie śpimy? Czy nie-miejsce jest zawsze jedynie nie-miejscem?

Obraz w grudniu 2024 był częścią wystawy "Zaniedomowienie" w Galerii Subteria w Krakowie.

"Nie-miejsce " - obraz jest dziełem z 2024 roku I charakteryzuje się wymiarem 70x50 cm. Autorem jest Magdalena Gałka.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę olej. Jest to medium składające się z barwnego pigmentu oraz oleju lnianego, charakteryzujące się długim czasem schnięcia, wyrazistymi kolorami oraz świetlistą powierzchnią. Istnieje wiele sposobów nakładania farby olejnej na podobrazie: można robić to impastowo, a więc grubymi warstwami czy też laserunkowo, wydobywając konkretny ton niższych warstw obrazu. Pierwszym sposobem posługiwali się w swojej twórczości Rogier van der Weyden i Jan Vermeer; technika alla prima była z kolei charakterystyczna dla Petera Paul Rubensa czy Antonego van Dycka, którzy przed przystąpieniem do malowania jedynie zaznaczali schemat kompozycji pędzlem na płótnie. Farby olejne były dominującą techniką artystyczną do połowy XX wieku, kiedy na rynku pojawiły się farby akrylowe – szybkoschnące i łatwe w użytkowaniu.

Podłożem tej pracy jest płótno. Jest to tkanina o splocie płóciennym, posiadająca wielorakie zastosowanie. Płótno wykorzystywane jest jako podobrazie malarskie: najpopularniejszymi rodzajami są te wykonane z włókien bawełnianych lub lnianych. Płótno malarskie bywa mocowane na krosnach (drewnianych listwach), tworząc blejtram lub umieszczane na desce drewnianej przy pomocy odpowiedniego kleju. Płótno jest w następnej kolejności gruntowane oraz pokrywane farbą.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu realizm. Realizm to kierunek zakładający jak najwierniejsze odzwierciedlenie rzeczywistości widzialnej, wiernie podążający za grecką zasadą mimesis (naśladownictwa natury).

Tematem tej pracy są architektura, człowiek, pejzaż. Architektura, która przedstawia zazwyczaj budynki i trójwymiarowe obiekty. Jest jednym z ulubionych motywów malarzy holenderskich, włoskich i francuskich w XVII i XVIII wieku. Dzięki zachowanym pracom z tamtego okresu, jestesmy w stanie rekonstruować wygląd miast i poznawać sposób funkcjonowania społeczeństw. Człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja. Pejzaż o znaczeniu symbolicznym i nastrojowym pojawił się po raz pierwszy u tajemniczego artysty włoskiego renesansu zwanym Giogrione, w XIX wieku był chętnie podejmowany przez impresjonistów, a później postimpresjonistów i fowistów.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: żółty, niebieski, szary, wielokolorowy, czarny. Dzięki żółtej barwie, nasze wnętrze wyda się przyjazne i gościnneKolor niebieski uspokaja i odpręża, dlatego zastanówmy się nad umieszczeniem błękitnego dzieła sztuki w naszej sypialni. Szary, który jest elegancki i zachowawczy. Pasuje do każdego typu przestrzeni: industrialnej, retro, minimalistycznej czy kolonialnej. Wielobarwna kompozycja pozwoli nam wprowadzić do spokojnego wnętrza dynamiczny, szalony element. Na czarnej barwie swoje kompozycje artystyczne opierali zarówno dawni mistrzowie holenderscy czy twórcy nokturnów, jak i artyści konceptualni oraz przedstawiciele minimalizmu.

Klimat obrazu opisać mozna jako: depresja, melancholia, niepokój. Nastroj ten dominuje w kompozycjach pozbawionych żywiołowych kolorów, ukazujących ciemne strony rzeczywistości. Melancholia może być wywoływana przez sztukę wykorzystującą motyw tęsknoty, zadumy nad przeszłością, rozstania czy śmierci. Atmosferę niepokoju kreują tematy psychodeliczne, osadzone w ciemnej kolorystyce. Dobitnym przykładem niepokojących obrazów są surrealistyczne kompozycje Zdzisława Beksińskiego.