Plac Zamkowy, Warszawa, 2019

Plac Zamkowy, Warszawa

"Plac Zamkowy, Warszawa" to obraz o wymiarach 35x27 cm z 2019 roku. Autorem pracy jest Michał Janicki.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę olej. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez.

Praca wykonana jest w oparciu o płyta. Jest to medium, które obok płótna, papieru i deski stanowi jeden z najpopularniejszych rodzajów podobrazia. Występuje pod postacią płyt pilśniowych, metalowych oraz sklejek. Płyta pilśniowa powstaje poprzez sklejenie ze sobą włókien drzew iglastych pod dużym ciśnieniem; sklejka to z kolei płyty wycinane wokół pnia drzewa, następnie łączone ze sobą przy pomocy kleju i prasy. Płyty metalowe są bez wątpienia najbardziej trwałym z wymienionych rodzajów; już w XVI wieku w Polsce tworzono na nich portrety trumienne (do tego celu wykorzystywano płyty cynowe), ponieważ stanowiły materiał trwały i znacznie tańszy niż płótno na blejtramie. Od XIX wieku artyści specjalnymi, bezkwasowymi farbami mogą malować na miedzi elektrolitycznej oraz nierdzewnej blasze żelaznej.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu realizm. Mistrzostwo w realistycznym ujęciu natury osiągnięto w XVII wieku, kiedy pojawił się nurt zwany trompe l'oeil (malarstwo iluzjonistyczne).

Tematem tej pracy są pejzaż, człowiek, architektura. Pejzaż, który w przeszłości był jednym z głównych wątków podejmowanych w Akademiach Malarstwa i Rzeźby. Początkowo funkcjonował w mitologicznym, alegorycznym kontekście. Jego potencjał odkryli niemieccy romantycy, którzy za pośrednictwem natury odzwierciedlali marzenia i niepokoje człowieka. Jest temat uniwersalny dla historii sztuki: w prehistorii sylwetki ludzkie pełniły rolę mistyczną, w czasach renesansu stanowiły estetyczny wzór piękna, zaś w sztuce współczesnej wątek ten skupia się przede wszystkim na świadomości, percepcji i wnętrzu ludzkim, niekoniecznie przedstawiając go w całej postacii, a obrazując to, co jest częścią jego umysłu. Architektura ukazuje zwykle krajobraz miejski, skupiając się na malarskim odzwierciedleniu tektoniki budynków.

Wśród gamy kolorystycznej dominuje kolor wielokolorowy. Mieszana kolorystyka prac charakteryzowała kolorystów, fowistów, impresjonistów oraz ekspresjonistów. Dzisiaj często spotykamy takie rozwiązanie w dziełach z nurtu street art oraz instalacjach artystycznych podejmujących problem optyki i percepcji.

Autor dzieła utrzymał je w nastroju który opisać mozna jako melancholia, która była szczególnie popularna w malarstwie końca XIX wieku, kiedy nasiliły się tendencje dekadenckie oraz katastroficzne.