Figi, 2023

"Figi" - obraz jest dziełem z 2023 roku I charakteryzuje się wymiarem 80x100 cm. Autorem jest Natalia Kozarzewska.

Dzieło zostało wykonane w technikach: akryl, pastel. Farba akrylowa to farba, do produkcji której wykorzystuje się żywice poliakrylowe z cząsteczkami pigmentów. Początkowo, zwłaszcza w latach 50-tych w Stanach Zjednoczonych i Meksyku, wykorzystywano je w budownictwie do malowania elewacji budynków narażonych na morski klimat. Wkrótce zaczęły być stosowane również jako medium malarskie. Są łatwe w użyciu, szybkoschnące, zachowują żywe kolory przez długi czas; ponadto mogą być stosowane na różnych podłożach – płótnach, drewnie, płycie metalowej, szkle, papierze, kartonie. Akryle nie wymagają znajomości skomplikowanych technik, jak bywa to w przypadku farb olejnych, dlatego też stanowią doskonały wybór dla miłośników sztuki, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z malarstwem. Technika ta pozwala na nakładanie zarówno grubych warstw farby, jak i cienkich, laserunkowych. W zależności od stopnia rozcieńczenia farby wodą, akryle mogą występować w postaci żelu w tubce, sprayu, płynu. Są najpopularniejszym rodzajem farby malarskiej, stosowanej między innymi przez Davida Hockneya, Jeana-Michela Basquiata, Andy’ego Warhola, Edwarda Dwurnika, Tadeusza Dominika czy Jana Dobkowskiego. Technika ta zaliczana jest zarówno do technik malarskich, jak i rysunkowych. Wykorzystuje ona kolorowe sztyfty, które, w zależności od sposobu produkcji, mogą posiadać formę ołówków pastelowych, pasteli miękkich, twardych, olejnych, wodnych, kredowych, woskowych. W malarstwie europejskim funkcjonuje od wieku XV, ale największą popularność zyskała w wieku XVIII, wśród artystów specjalizujących się w portretach. Jako podobrazie wykorzystuje się pergamin, papier, płótno czy karton o matowej fakturze. Pastele nie wnikają w podłoże, ale pozostają na powierzchni, dlatego wymagają zabezpieczenia przed osypywaniem się. W czasach renesansu technika malowania pastelami służyła w głównej mierze do tworzenia szkiców przygotowawczych pod obrazy; jednym z przykładów takiego wykorzystania pasteli jest „Portret Isabelli d’Este” Leonarda da Vinci. W XVIII wieku pastele stają się niezależną techniką o malarskim walorze, którą docenili m. In. Maurice Quentin de La Tour, Rosalba Carriera czy Jean-Étienne Liotard. W XIX wieku zauważono kolejną zaletę tej techniki: łatwość pracy w plenerze, dlatego pastele pojawiają się w twórczości impresjonistów i szkoły z Barbizon. Wśród polskich artystów, prace pastelowe tworzyli Stanisław Wyspiański, Jan Rembowski, Stanisław Ignacy Witkiewicz oraz Leon Wyczółkowski.

Podłożem tej pracy jest płótno. Jest to najpopularniejszy rodzaj podobrazia malarskiego, charakteryzujące się splotem płóciennym. Najczęściej do jego produkcji używa się włókien lnianych lub bawełny. Płótno może zostać naciągnięte na drewnianą ramę z blejtramu bądź przyklejone do deski drewnianej. Po zagruntowaniu płótna, jest ono gotowe do pokrycia kompozycją malarską.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu abstrakcja. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii.

Tematyka pracy to abstrakcja.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory czerwony, pomarańczowy, fioletowy, różowy. Obraz lub rzeźba o czerwonej barwie będzie główną gwiazdą w naszym wnętrzu, zwracającą uwagę wszystkich wizualnych odbiorców. Pomarańczowy, który jest ogromnie ceniony przez artystów z powodu przyciągania wzroku widza oraz swojego dwoistego charakteru: z jednej strony występuje w przyrodzie, z drugiej posiada dekoracyjną, syntetyczną energię. Fioletowy, który budzi skojarzenia ze światem roślin: irysami, glicynią, fuksją i fiołkami, dlatego też może budzić skojarzenia z dekoracyjnymi kompozycjami secesyjnymi.

Nastroj pracy charakteryzują pasja, radość, żywiołowość. W przypadku pasji, artyści najczęściej stosują ciepłą kolorystykę zdominowaną przez czerwień lub wybierają tematy związane ze sferą uczuciową człowieka. Wbrew temu, co można sądzić, wywołanie radości u odbiorcy jest jednym z najtrudniejszych wyzwań artystycznych. Żywiołowość, którą osiąga się poprzez wibrującą kolorystykę oraz emocjonalne tematy malarskie i rzeźbiarskie.