Kamień jako symbol, obraz I zapis czasu.Kamienie 1., 2018

Obraz Kamienie1 jest częścią malarskiego cyklu doktorskiego pt Kamień jako symbol obraz I zapis czasu zrealizowanego w 2018r

Kamień, jako obiekt i metafora, będący symbolem trwania i wieczności oraz uosobieniem odwiecznej tajemnicy w  malarskich rozważaniach stał się z wyrazicielem spójni materii i ducha. Jako namacalny składnik codzienności, fragment nieożywionej przyrody jest obiektem poszukiwań, reliktem przeszłości, osobliwą formą zapisu czasu a przede wszystkim inspiracją by badać wartości malarskie i graficzne. Kamienie i związane z nimi idee i procesy obrazowane przez artystkę w dynamicznych kompozycjach na pograniczu wyabstrahowania, reprezentują uniwersalne mechanizmy przyrody, są swoistym modelem wszechświata na poziomie mikro i makro skali. Kamienie - „milczący świadkowie przemijania” są ucieleśnieniem siły, twardości, niezmienności, spoistości, długowieczności, wigoru i wewnętrznej harmonii, będąc jednocześnie w opozycji odzwierciedleniem nacechowanych negatywnie: nieczułości i martwoty, milczenia, trudności, bezpłodności, śmierci, bólu. Niosą w sobie cechy i znaczenia skrajne,kontrastowe.  Idea współistnienia sprzeczności zawarta jest również w kamieniu filozoficznym, legendarnej substancji od wieków poszukiwanej przez alchemików, zamieniającej metale nieszlachetne w szlachetne, będącym kwintesencją, (piąta esencja), czyli jednością czterech żywiołów, w procesie transmutacji opus magnum. Przemiana tego, co bezwartościowe, w to, co szlachetne – motyw sublimacji nawiązuje tym samym do odnajdowania rzeczy ponadczasowych w zwyczajnych, wzniosłości w naturze, sacrum w profanum. To odnajdowanie czegoś niezwykłego w zwyczajnym jest ideą sztuki. Alchemią Sztuki. 

"Kamień jako symbol, obraz I zapis czasu. Kamienie 1. " to obraz o wymiarach 120x100 cm z 2018 roku. Autorem pracy jest Oliwia Hildebrandt.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akryl, technika własna. Farba akrylowa to farba, do produkcji której wykorzystuje się żywice poliakrylowe z cząsteczkami pigmentów. Początkowo, zwłaszcza w latach 50-tych w Stanach Zjednoczonych i Meksyku, wykorzystywano je w budownictwie do malowania elewacji budynków narażonych na morski klimat. Wkrótce zaczęły być stosowane również jako medium malarskie. Są łatwe w użyciu, szybkoschnące, zachowują żywe kolory przez długi czas; ponadto mogą być stosowane na różnych podłożach – płótnach, drewnie, płycie metalowej, szkle, papierze, kartonie. Akryle nie wymagają znajomości skomplikowanych technik, jak bywa to w przypadku farb olejnych, dlatego też stanowią doskonały wybór dla miłośników sztuki, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z malarstwem. Technika ta pozwala na nakładanie zarówno grubych warstw farby, jak i cienkich, laserunkowych. W zależności od stopnia rozcieńczenia farby wodą, akryle mogą występować w postaci żelu w tubce, sprayu, płynu. Są najpopularniejszym rodzajem farby malarskiej, stosowanej między innymi przez Davida Hockneya, Jeana-Michela Basquiata, Andy’ego Warhola, Edwarda Dwurnika, Tadeusza Dominika czy Jana Dobkowskiego. Technika autorska, niepowtarzalna i oryginalna, zwykle mieszana, zależna od indywidualnej wizji artysty. W dużej mierze polega na eksperymentalnych działaniach samego twórcy.

Artysta wykonał obraz w stylach: abstrakcja, ekspresjonizm. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii. Obrazy ekspresjonistyczne cechuje duża emocjonalność i subiektywizm. Kierunek ten inspirował się również psychoanalizą oraz pierwszymi badaniami nad snem.

Przewodni temat pracy to abstrakcja.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, beż, brązowy, pomarańczowy, szary, czarny. Biały, który jest stosowany w malarstwie między innymi w celu wizualnego zmiękczenia kompozycji oraz nadania jej subtelnego charakteru. Głównym zadaniem beżu jest ocieplenie pracy oraz wprowadzenie aury naturalizmu i elegancji. Kolor brązowy idealnie współgra z beżem i błękitem, nadając kompozycji charakteru kontemplacyjnego. Barwa pomarańczowa pozwoli nam ożywić dom i miejsce pracyDużą zaletą szarości jest jej uniwersalność, dlatego sprawdzi się zarówno we wnętrzach nowoczesnych jak i staroświeckich. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako niepokój, spokój, żywiołowość. Niepokój jest osiągana przez dzieła sztuki oddziałujące na świadomość poprzez lęki pierwotne, np. Kompozycje ukazujące trudną do zidentyfikowania postać, stworzenia bez twarzy, ciemne kolory. Spokój, łączący się z atmosferą medytacji, kontemplacji dzieła sztuki i jest osiągany poprzez minimalistyczne kompozycje bądź też stonowaną kolorystykę. Sztuka pełna żywiołowości powinna znaleźć się w przestrzeni biurowej, ponieważ pozytywnie wpływa na kreatywność pracowników oraz dodaje energii.