Kamień jako symbol, obraz I zapis czasu.Kamienie 2., 2018

Obraz Kamienie 2 wchodzi w skład doktorskiego cyklu Kamień jako symbol obraz I zapis czasu.

Kamień, jako obiekt i metafora, będący symbolem trwania i wieczności oraz uosobieniem odwiecznej tajemnicy w  malarskich rozważaniach stał się z wyrazicielem spójni materii i ducha. Jako namacalny składnik codzienności, fragment nieożywionej przyrody jest obiektem poszukiwań, reliktem przeszłości, osobliwą formą zapisu czasu a przede wszystkim inspiracją by badać wartości malarskie i graficzne. Kamienie i związane z nimi idee i procesy obrazowane przez artystkę w dynamicznych kompozycjach na pograniczu wyabstrahowania, reprezentują uniwersalne mechanizmy przyrody, są swoistym modelem wszechświata na poziomie mikro i makro skali. Kamienie - „milczący świadkowie przemijania” są ucieleśnieniem siły, twardości, niezmienności, spoistości, długowieczności, wigoru i wewnętrznej harmonii, będąc jednocześnie w opozycji odzwierciedleniem nacechowanych negatywnie: nieczułości i martwoty, milczenia, trudności, bezpłodności, śmierci, bólu. Niosą w sobie cechy i znaczenia skrajne,kontrastowe.  Idea współistnienia sprzeczności zawarta jest również w kamieniu filozoficznym, legendarnej substancji od wieków poszukiwanej przez alchemików, zamieniającej metale nieszlachetne w szlachetne, będącym kwintesencją, (piąta esencja), czyli jednością czterech żywiołów, w procesie transmutacji opus magnum. Przemiana tego, co bezwartościowe, w to, co szlachetne – motyw sublimacji nawiązuje tym samym do odnajdowania rzeczy ponadczasowych w zwyczajnych, wzniosłości w naturze, sacrum w profanum. To odnajdowanie czegoś niezwykłego w zwyczajnym jest ideą sztuki. Alchemią Sztuki. 

Obraz o tytule "Kamień jako symbol, obraz I zapis czasu. Kamienie 2. " to praca z 2018 roku o wymiarach 120x100 cm. Jej autorem jest Oliwia Hildebrandt.

Praca wykonana została w technikach: akryl, technika własna, pastel. Jest to rodzaj farby opatentowany w Niemczech w 1934 roku, początkowo wykorzystywany w przemyśle i do prac remontowych (malowano nią elewacje budowli w morskim klimacie); jako medium artystyczne rozpowszechnił się od lat 50-tych XX wieku i szybko zyskały popularność ze względu na łatwość operowania nimi, niską cenę, szybki czas schnięcia oraz żywe kolory. Akryle można stosować na dowolnym podłożu – drewnie, metalu, płótnie, papierze, kartonie, szkle. Nie jest to medium wymagające wiedzy i praktyki w takim stopniu, jak ma to w przypadku farb olejnych, dlatego farby akrylowe poleca się początkującym adeptom sztuk pięknych. Akryle pozwalają na nakładanie warstw cienkich, laserunkowych, jak i impastowych. Mogą występować jako płyn lub żel w tubkach. Można spotkać je w twórczości artystycznej Andy’ego Warhole’a, Tadeusza Dominika, Basquiata czy Edwarda Dwurnika. Od lat 70-tych, technika własna staje się najlepszym opisem dla dzieł artystycznych z nurtu instalacji – często wykorzystuje ona bowiem oryginalne rozwiązania techniczne, sięgające nie tylko do materialnego rezerwuaru, ale również mediów. Technika ta zaliczana jest zarówno do technik malarskich, jak i rysunkowych. Wykorzystuje ona kolorowe sztyfty, które, w zależności od sposobu produkcji, mogą posiadać formę ołówków pastelowych, pasteli miękkich, twardych, olejnych, wodnych, kredowych, woskowych. W malarstwie europejskim funkcjonuje od wieku XV, ale największą popularność zyskała w wieku XVIII, wśród artystów specjalizujących się w portretach. Jako podobrazie wykorzystuje się pergamin, papier, płótno czy karton o matowej fakturze. Pastele nie wnikają w podłoże, ale pozostają na powierzchni, dlatego wymagają zabezpieczenia przed osypywaniem się. W czasach renesansu technika malowania pastelami służyła w głównej mierze do tworzenia szkiców przygotowawczych pod obrazy; jednym z przykładów takiego wykorzystania pasteli jest „Portret Isabelli d’Este” Leonarda da Vinci. W XVIII wieku pastele stają się niezależną techniką o malarskim walorze, którą docenili m. In. Maurice Quentin de La Tour, Rosalba Carriera czy Jean-Étienne Liotard. W XIX wieku zauważono kolejną zaletę tej techniki: łatwość pracy w plenerze, dlatego pastele pojawiają się w twórczości impresjonistów i szkoły z Barbizon. Wśród polskich artystów, prace pastelowe tworzyli Stanisław Wyspiański, Jan Rembowski, Stanisław Ignacy Witkiewicz oraz Leon Wyczółkowski.

Artysta wykonał obraz w stylach: abstrakcja, ekspresjonizm. Abstrakcja to styl odrzucający zasadę mimesis, a więc naśladownictwa natury. Intencją abstrakcjonistów nie jest odzwierciedlenie rzeczywistości w jej rzeczywistych kształtach, ale przekazywanie abstrakcyjnych pojęć i idei przy pomocy linii i oraz kolorów dzieła malarskiego. Najsłynniejszymi polskimi ekspresjonistami byli artyści należący do grupy BUNT, działającej przed II wojną światową.

Przewodnie tematy pracy to: abstrakcja, inne.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, beż, brązowy, czerwony, pomarańczowy, żółty, niebieski, szary, czarny. Dzięki białej barwie, praca będzie znakomitym dopełnieniem minimalistycznego, nowoczesnego wnętrza, jednocześnie zachowując równowagę między obiektem a przestrzenią. Beż, który jest najlepszą opcją kolorystyczną dla osób poszukujących nienachalnej kompozycji, która z łatwością dopasuje się do każdego wnętrza. Jeżeli poszukujemy dzieła sztuki, które wizualnie dopasuje się do jasnego, kremowego wnętrza, barwa brązowa z pewnością okaże się strzałem w dziesiątkę. Poprzez odpowiedni kontekst czerwień może podkreślać silne emocje, niebezpieczeństwo bądź przyjemność. Wprowadza również dynamikę do kompozycji. Pomarańczowy, który jest chętnie wykorzystywany przez postimpresjonistów do przełamania zbytniego realizmu kolorystycznego dzieła malarskiego. W zależności od odcienia, kolor żółty doskonale współgra zarówno z zimnymi, jak i ciepłymi barwami. Kolor niebieski uspokaja i odpręża, dlatego zastanówmy się nad umieszczeniem błękitnego dzieła sztuki w naszej sypialni. Dużą zaletą szarości jest jej uniwersalność, dlatego sprawdzi się zarówno we wnętrzach nowoczesnych jak i staroświeckich. Czarne dzieło sztuki z pewnością będzie stanowić instrygujący fragment wystoju wnętrz w naszym domu lub biurze.

Nastroj pracy charakteryzują pasja, radość, spokój, żywiołowość. Dzieła sztuki pełne pasji przedstawiają chwile zmysłowych przyjemności oraz wybuchu uczuć w ujęciu dynamicznym. To pozytywne uczucie tworzy się pod wpływem oglądania kompozycji przedstawiających zabawne lub przyjemne chwile oraz szeroką paletę barwną, w której dominują zielenie, żółcienie, błękity, czerwienie. Spokój, łączący się z atmosferą medytacji, kontemplacji dzieła sztuki i jest osiągany poprzez minimalistyczne kompozycje bądź też stonowaną kolorystykę. Prace o dynamicznych kompozycjach, poruszające wątki związane ze skrajnymi stanami emocjonalnymi tworzą atmosferę żywiołowości.