Kamień jako symbol, obraz I zapis czasu.Kamienie 3., 2018

Obraz Kamienie 3 wchodzi w skład cyklu doktorskiego pt Kamień jako symbol obraz I zapis czasu zrealizowanego w 2018r.

Kamień, jako obiekt i metafora, będący symbolem trwania i wieczności oraz uosobieniem odwiecznej tajemnicy w  malarskich rozważaniach stał się z wyrazicielem spójni materii i ducha. Jako namacalny składnik codzienności, fragment nieożywionej przyrody jest obiektem poszukiwań, reliktem przeszłości, osobliwą formą zapisu czasu a przede wszystkim inspiracją by badać wartości malarskie i graficzne. Kamienie i związane z nimi idee i procesy obrazowane przez artystkę w dynamicznych kompozycjach na pograniczu wyabstrahowania, reprezentują uniwersalne mechanizmy przyrody, są swoistym modelem wszechświata na poziomie mikro i makro skali. Kamienie - „milczący świadkowie przemijania” są ucieleśnieniem siły, twardości, niezmienności, spoistości, długowieczności, wigoru i wewnętrznej harmonii, będąc jednocześnie w opozycji odzwierciedleniem nacechowanych negatywnie: nieczułości i martwoty, milczenia, trudności, bezpłodności, śmierci, bólu. Niosą w sobie cechy i znaczenia skrajne,kontrastowe.  Idea współistnienia sprzeczności zawarta jest również w kamieniu filozoficznym, legendarnej substancji od wieków poszukiwanej przez alchemików, zamieniającej metale nieszlachetne w szlachetne, będącym kwintesencją, (piąta esencja), czyli jednością czterech żywiołów, w procesie transmutacji opus magnum. Przemiana tego, co bezwartościowe, w to, co szlachetne – motyw sublimacji nawiązuje tym samym do odnajdowania rzeczy ponadczasowych w zwyczajnych, wzniosłości w naturze, sacrum w profanum. To odnajdowanie czegoś niezwykłego w zwyczajnym jest ideą sztuki. Alchemią Sztuki. 

"Kamień jako symbol, obraz I zapis czasu. Kamienie 3. " to obraz o wymiarach 120x100 cm z 2018 roku. Autorem pracy jest Oliwia Hildebrandt.

Praca wykonana została w technikach: akryl, technika własna, pastel. Jest to rodzaj farby opatentowany w Niemczech w 1934 roku, początkowo wykorzystywany w przemyśle i do prac remontowych (malowano nią elewacje budowli w morskim klimacie); jako medium artystyczne rozpowszechnił się od lat 50-tych XX wieku i szybko zyskały popularność ze względu na łatwość operowania nimi, niską cenę, szybki czas schnięcia oraz żywe kolory. Akryle można stosować na dowolnym podłożu – drewnie, metalu, płótnie, papierze, kartonie, szkle. Nie jest to medium wymagające wiedzy i praktyki w takim stopniu, jak ma to w przypadku farb olejnych, dlatego farby akrylowe poleca się początkującym adeptom sztuk pięknych. Akryle pozwalają na nakładanie warstw cienkich, laserunkowych, jak i impastowych. Mogą występować jako płyn lub żel w tubkach. Można spotkać je w twórczości artystycznej Andy’ego Warhole’a, Tadeusza Dominika, Basquiata czy Edwarda Dwurnika. W sztuce współczesnej technika własna spotykana jest niezwykle często ze względu na mnogość artystycznych kierunków oraz dominującą w twórczości artystów, już od lat 70-tych, sztukę instalacji. Technika ta zaliczana jest zarówno do technik malarskich, jak i rysunkowych. Wykorzystuje ona kolorowe sztyfty, które, w zależności od sposobu produkcji, mogą posiadać formę ołówków pastelowych, pasteli miękkich, twardych, olejnych, wodnych, kredowych, woskowych. W malarstwie europejskim funkcjonuje od wieku XV, ale największą popularność zyskała w wieku XVIII, wśród artystów specjalizujących się w portretach. Jako podobrazie wykorzystuje się pergamin, papier, płótno czy karton o matowej fakturze. Pastele nie wnikają w podłoże, ale pozostają na powierzchni, dlatego wymagają zabezpieczenia przed osypywaniem się. W czasach renesansu technika malowania pastelami służyła w głównej mierze do tworzenia szkiców przygotowawczych pod obrazy; jednym z przykładów takiego wykorzystania pasteli jest „Portret Isabelli d’Este” Leonarda da Vinci. W XVIII wieku pastele stają się niezależną techniką o malarskim walorze, którą docenili m. In. Maurice Quentin de La Tour, Rosalba Carriera czy Jean-Étienne Liotard. W XIX wieku zauważono kolejną zaletę tej techniki: łatwość pracy w plenerze, dlatego pastele pojawiają się w twórczości impresjonistów i szkoły z Barbizon. Wśród polskich artystów, prace pastelowe tworzyli Stanisław Wyspiański, Jan Rembowski, Stanisław Ignacy Witkiewicz oraz Leon Wyczółkowski.

Artysta wykonał obraz w stylach: abstrakcja, ekspresjonizm. Abstrakcja to styl odrzucający zasadę mimesis, a więc naśladownictwa natury. Intencją abstrakcjonistów nie jest odzwierciedlenie rzeczywistości w jej rzeczywistych kształtach, ale przekazywanie abstrakcyjnych pojęć i idei przy pomocy linii i oraz kolorów dzieła malarskiego. Przerysowane kompozycje, zniekształcenie przedstawianego świata, zaburzenia proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie twardych linii i kolorów nietypowych dla rzeczywistości to charakterystyczne cechy Ekspresjonizmu.

Tematyka pracy to abstrakcja.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, brązowy, żółty, niebieski, szary, czarny. Kolor biały jest wskazany zwłaszcza dla tych miłośników sztuki, którzy cenią sobie minimalizm. Obok zieleni i błękitu, barwa brązowa ma najsilniejsze działanie terapeutyczne związane z jej częstym występowaniem w naturze. Dzięki żółtej barwie, nasze wnętrze wyda się przyjazne i gościnneNiebieski, który nadaje onirycznego charakteru dziełom sztuki, co tłumaczy częste jego występowanie w pracach surrealistów, np. U Salvadora Dali i Rene Magritte’a. Szary, który jest elegancki i zachowawczy. Pasuje do każdego typu przestrzeni: industrialnej, retro, minimalistycznej czy kolonialnej. Czarne dzieło sztuki z pewnością będzie stanowić instrygujący fragment wystoju wnętrz w naszym domu lub biurze.

Nastroj pracy charakteryzują pasja, radość, spokój, żywiołowość. Pasja, którą można osiągnąć dzięki motywom miłości, przyjemności, pożądania, lub – z drugiej strony – agresji, złości i wzburzenia uczuciowego. Kompozycje malarskie i rzeźbiarskie wywołujące radość są szczególnie pożądane w przestrzeni domowej, gdzie pozwalają nam się zrelaksować. Spokój, łączący się z atmosferą medytacji, kontemplacji dzieła sztuki i jest osiągany poprzez minimalistyczne kompozycje bądź też stonowaną kolorystykę. Stan ten wzmacniany jest przez wizualne bodźce, które oddziaływują na nasz wzrok żywymi, energetycznymi kolorami.