shopping_cart EN
Piotr Trusik biogram

Migoczące Trofea, 2020

Kredka, Tusz, Akryl, Olej, Tkanina
102 cm x 72 cm

Obrazy, Realizm, Inne, Portret, Człowiek

SPRZEDANO
62 Wyświetlenia

  • local_shippingDarmowa dostawa na terenie Polski
  • keyboard_return 14 dni na zwrot pracy
  • verified Certyfikat autentyczności
  • business_center Odbiór w centrum Warszawy
  • account_balance_wallet Wygodne formy płatności

Migoczące Trofea

"Migoczące Trofea" to obraz o wymiarach 72x102 cm z 2020 roku. Autorem pracy jest Piotr Trusik.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: kredka, tusz, akryl, olej. Jest to technika, której początków należy szukać w starożytności na Dalekim Wschodzie. Zgodnie z chińską legendą, tusz wynalazł urzędnik cesarski o imieniu Cangjie. Głównym składnikiem tuszu był wtedy zmielony węgiel kamienny bądź czarna ziemia. Od III w. P. N. E. Tusz produkowano z sadzy, zaś od XV w. Sadzę do produkcji tuszu pozyskiwano z lamp oliwnych. W odróżnieniu od atramentu, który powstaje przez rozpuszczenie pigmentu w zawiesinie, do produkcji tuszu używa się nierozpuszczalnego pigmentu i spoiwa. Najlepszym podobraziem dla kompozycji wykonanej tuszem jest papier o gładkiej powierzchni, który jest odporny na działanie wilgoci. Rysunki tuszem można znaleźć w dorobku artystycznym Paula Klee, Tintoretta czy Vincenta van Gogha. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik. Farba olejna to rodzaj farby powstała w wyniku zmieszania pigmentu z olejem roślinnym, często lnianym. Jest to wolnoschnąca technika wymagająca wiedzy, doświadczenia i praktyki. Farby olejne po raz pierwszy pojawiły się w starożytności na Dalekim Wschodzie, ale w Europie rozpowszechniły się w XV wieku, najwcześniej najprawdopodobniej we Flandrii. Szybko zyskały popularność ze względu na różnorodne efekty, które mogły być dzięki nim uzyskane – przede wszystkim świetlistość oraz wyrazistość kolorów. Farba olejna może być kładziona impastami, a więc grubymi warstwami, oraz laserunkowo. Laserunki to półprzezroczyste warstwy farby powstałe w wyniku rozcieńczenia ich dużą ilością odpowiedniego rozpuszczalnika, dzięki którym artysta może zmienić lub wydobyć odpowiedni ton niższych warstw obrazu. Ten klasyczny sposób nakładania cienkich warstw farby olejnej, spotykamy u flamandzkich oraz holenderskich artystów, takich jak Jan van Eyck, Rogier van der Weyden, Jan Vermeer czy Cornelis Gijsbrechts. Inną techniką jest alla prima, a więc nakładanie grubej warstwy farby swobodnym gestem malarskim, czasem bez szkicu przygotowawczego na płótnie, a czasem bazując jedynie na schematycznej kompozycji zaznaczonej pędzlem na podobraziu. Techniką alla prima posługiwał się Peter Paul Rubens oraz Anton van Dyck. Popularność farb olejnych spadła po połowie XX wieku, kiedy wielu artystów zwróciło się ku farbom akrylowym.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże tkanina. Jest to wyrób włókienniczy z rodzaju płaskich, który powstał w wyniku przeplatania ze sobą prostopadłych układów nitek osnowy i wątku. Wytwarzanie tkaniny może odbywać się ręcznie lub przemysłowo. Ze względu na surowiec, możemy wyróżnić tkaniny lniane, bawełniane, jedwabne, wełniane czy jutowe. Ze względu na funkcję tkanin, istotną grupę stanowią tkaniny artystyczne. Wytwarzane są najczęściej ręcznie, na warsztatach tkackich lub drewnianych. Najczęściej spotykanym surowcem jest len oraz wełna. Tkanina bywa również podobraziem malarskim, zaś coraz częściej wykorzystywana jest również do limitowanych, wysokojakościowych wydruków cyfrowych.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: realizm, inne. Powrotem do realizmu okazał się hiperrealizm, będący mistrzowskim, niezwykle szczegółowym odzwierciedleniem rzeczywistości.

Tematem tej pracy są portret, człowiek. Portret, który tworzono już się w antyku jako formę upamiętnienia wizerunku przodków (w rzeźbie i malarstwie, np. Na portretach z Fajum). Po długim czasie, jako samodzielna forma dotycząca indywidualnych osób świeckich, pojawił się dopiero w okresie quattrocenta na ziemiach włoskich. Jest temat uniwersalny dla historii sztuki: w prehistorii sylwetki ludzkie pełniły rolę mistyczną, w czasach renesansu stanowiły estetyczny wzór piękna, zaś w sztuce współczesnej wątek ten skupia się przede wszystkim na świadomości, percepcji i wnętrzu ludzkim, niekoniecznie przedstawiając go w całej postacii, a obrazując to, co jest częścią jego umysłu.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, szary, czerwony, beż. Kolor biały jest wskazany zwłaszcza dla tych miłośników sztuki, którzy cenią sobie minimalizm. Ulubioną barwą artystów związanych z minimal art oraz sztuką konceptualną był kolor szary. Jest to barwa neutralna, dlatego nie odwracała uwagi od istotnych aspektów moderny: materiału, z którego wykonywano dzieło oraz zapisu procesu twórczego. Barwa czerwona stanowi najlepszy sposób na ocieplenie wnętrza, w którym przebywamy. Ponadto dynamizuje i ożywia przestrzeń poza dziełem. Beż, który jest najlepszą opcją kolorystyczną dla osób poszukujących nienachalnej kompozycji, która z łatwością dopasuje się do każdego wnętrza.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako melancholia, pasja, niepokój, spokój, radość. Dzieła sztuki o zgaszonych barwach, przedstawiające jesienne krajobrazy bądź postacie ludzkie pogrążone w zadumie wywołują melancholię. W przypadku pasji, artyści najczęściej stosują ciepłą kolorystykę zdominowaną przez czerwień lub wybierają tematy związane ze sferą uczuciową człowieka. Atmosferę niepokoju kreują tematy psychodeliczne, osadzone w ciemnej kolorystyce. Dobitnym przykładem niepokojących obrazów są surrealistyczne kompozycje Zdzisława Beksińskiego. Kompozycje pełne spokoju są pozbawione efektu ruchu i dominuje w nich ohraniczona paleta barw. Radość można osiagnąć poprzez kolory kojarzące się z przyrodą - np. Zielenią czy błękitami.

Prace artysty - Piotr Trusik
Olej, Akryl, Papier, 23 cm x 40 cm
Cena sprzedaży $260
Olej, Papier, 41 cm x 28 cm
Cena sprzedaży $260
Olej, Akryl, Papier, 21 cm x 29 cm
Cena sprzedaży $130
Olej, Kolaż, Akryl, Papier, 39 cm x 29 cm
Cena sprzedaży $240
expand_less mail_outline call
×
Informujemy, iż w celu optymalizacji treści dostępnych w naszym serwisie, dostosowania ich do Państwa indywidualnych potrzeb korzystamy z informacji zapisanych za pomocą plików cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies użytkownik może kontrolować za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Dalsze korzystanie z naszego serwisu internetowego, bez zmiany ustawień przeglądarki internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje stosowanie plików cookies.
Schowaj
Zmień ustawienia