Latający lew – ilustracja do czasopisma „Świerszczyk”, 1979

Obraz o tytule "Latający lew – ilustracja do czasopisma „Świerszczyk”" to praca z 1979 roku o wymiarach 32x22. 5 cm. Jej autorem jest Zdzisław Witwicki.

Praca wykonana została w technice gwasz. Jest to farba, która w swoim składzie posiada kredę lub biel cynkową (również ołowianą) oraz spoiwo (gumę arabską). Gwasz na ziemiach europejskich pojawił się w już w średniowieczu, jednak to wiek XVII i XVIII przyniósł mu największą popularność. Chętnie wykorzystywano to medium do tworzenia rysunków czy szkiców przygotowawczych, które później stanowiły wzór dla kompozycji na desce i płótnie. Gwasz posiada kryjący, intensywny kolor; rzadko występuje jako samodzielna technika. Niezbędnym narzędziem do rozprowadzania gwaszu po papierze, kości słoniowej czy płótnie jest pędzel akwarelowy i szczeciniaki. Gwasz spotykamy w sztuce polskiej u Leona Wyczółkowskiego i Zofii Stryjeńskiej, zaś w europejskiej u Williama Turnera czy Joan Miró.

Podłożem tej pracy jest papier. Jest to medium wykorzystywane jako podobrazie, stanowiące alternatywę dla płótna i deski. Papier, w zależności od rodzaju, pozwala na uzyskanie różnorodnych efektów. Ten o gramaturze 200 g/m2, o zwartej strukturze, i dużej chłonności, przeznaczony jest do farb akwarelowych, gwaszu, temper i tuszu. Innym typem papieru jest papier bezkwasowy, odporny na działanie czasu oraz promieni słonecznych. Z kolei ziarnisty papier o gramaturze 90 g/m2 może być wykorzystywany do rysunku kredkami, pastelami, sepią, węglem, sangwiną, ołówkiem. Papier jako podobrazie wykorzystywano od antyku; w średniowieczu powstawały na nim cenne miniatury oraz pierwsze projekty architektoniczne. W czasach renesansu stanowił podstawę szkiców koncepcyjnych, zaś od momentu wynalezienia druku stał się niezbędnym elementem do tworzenia grafiki. Współcześnie popularność zyskują aukcje dzieł sztuki na papierze; najdroższą papierową pracą sprzedaną na polskiej aukcji jest „Macierzyństwo” Stanisława Wyspiańskiego.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu figuratywne. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty.

Tematem tej pracy są architektura, pejzaż, zwierzę. Sztuka przedstawiająca architekturę obejmuje plastyczne przedstawienia brył architektonicznych w przestrzeni urbanistycznej na płaskim płótnie bądź w trójwymiarze, jako rzeźba. Pejzaż, który w przeszłości był jednym z głównych wątków podejmowanych w Akademiach Malarstwa i Rzeźby. Początkowo funkcjonował w mitologicznym, alegorycznym kontekście. Jego potencjał odkryli niemieccy romantycy, którzy za pośrednictwem natury odzwierciedlali marzenia i niepokoje człowieka. Zwierzę, które było motywem kompozycji malarskich tworzonych przez prehistorycznych artystów na ścianach jaskiń. Pojawiało się również w malarstwie ściennym i mozaikach w Pompejach czy Herkulanum (wystarczy przypomnieć sobie słynną posadzkę z psem stróżującym podpisaną „Cave canem”). Fascynację zwierzętami widać również w polskim malarstwie realistycznym na płótnach Kossaków, Chełmońskiego oraz Wierusza-Kowalskiego.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory niebieski, wielokolorowy, żółty. Kolor niebieski uspokaja i odpręża, dlatego zastanówmy się nad umieszczeniem błękitnego dzieła sztuki w naszej sypialni. Prace o mieszanej kolorystyce są najlepszym sposobem na wprowadzenie szalonego akcentu do białych, minimalistycznych przestrzeni mieszkalnych i biurowych. Żółty, który posiada różne oblicza zależne od odcienia barwy. Żółcienie poprawiają Nastroj odbiorcy i rozświetlają przestrzeń, w której są eksponowane bądź też wprowadzają atmosferę spokoju i odprężenia.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako radość, spokój. Radość można osiagnąć poprzez kolory kojarzące się z przyrodą - np. Zielenią czy błękitami. Spokój najlepiej osiągnąć przy pomocy minimalistycznych kompozycji, które cechują ograniczoną paletą kolorystyczną.