Chłopiec z koniem – Ilustracja do książki "Pajacyk Faramuszka" aut. Gugliemo Zucconi, str. 10, 1965

Obraz o tytule "Chłopiec z koniem – Ilustracja do książki "Pajacyk Faramuszka" aut. Gugliemo Zucconi, str. 10" to praca z 1965 roku o wymiarach 20x13 cm. Jej autorem jest Zdzisław Witwicki.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę gwasz. Jest to rodzaj farby wodnej zawierającej kredę lub biel ołowianą albo cynkową z domieszką gumy arabskiej jako spoiwa. Technika gwaszu znana był od średniowiecza, szczególnie popularna w XVII i XVIII wieku w Europie. Opisywana przez Giorgio Vasariego jako jedna z technik artystycznych, wykorzystywana do tworzenia szkiców, będących podstawą kompozycji olejnych oraz do ilustracji. W przeciwieństwie do akwareli, gwasz daje intensywną, nieprzezroczystą barwę. Gwasz często łączony jest z innymi technikami artystycznymi, zwykle na odpowiednio przygotowanym papierze, kartonie, tekturze, kości słoniowej, pergaminie, płótnie. Do malowania tą techniką używa się pędzli akwarelowych oraz tak zwanych szczeciniaków o szerokości od pięciu do dziesięciu centymetrów. Przykładami prac wykonanych w technice gwaszu są dzieła Henriego Matisse’a, Williama Turnera, Edwarda Burne-Jonesa oraz Joan Miró. Wśród polskich twórców, techniką gwaszu posługiwali się Zofia Stryjeńska, Nikifor czy Leon Wyczółkowski.

Praca wykonana jest w oparciu o papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Artysta wykonał obraz w stylu figuratywne. Przykładami prac figuratywnymi są prace Petera Paula Rubensa, Diego Velazqueza, Jana Vermeera czy Jana Matejki.

Tematem tej pracy są człowiek, pejzaż, zwierzę. Człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja. Pejzaż o znaczeniu symbolicznym i nastrojowym pojawił się po raz pierwszy u tajemniczego artysty włoskiego renesansu zwanym Giogrione, w XIX wieku był chętnie podejmowany przez impresjonistów, a później postimpresjonistów i fowistów. Jest to jeden z najchętniej podejmowanych wątków w sztukach plastycznych, ukazujących przedstawicieli królestwa zwierząt w różnych konwencjach i stylach.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: różowy, wielokolorowy, zielony. Prace o mieszanej kolorystyce są najlepszym sposobem na wprowadzenie szalonego akcentu do białych, minimalistycznych przestrzeni mieszkalnych i biurowych. Zieleń może być doskonałym artystycznym zamiennikiem dla kwiatów, których brakuje nam w zamkniętych pomieszczeniach.

Klimat obrazu opisać mozna jako: radość, spokój. Kompozycje malarskie i rzeźbiarskie wywołujące radość są szczególnie pożądane w przestrzeni domowej, gdzie pozwalają nam się zrelaksować. Spokój, który związany jest najczęściej z motywami natury bądź abstrakcją w subtelnej gamie kolorystycznej.