Interfatum, 2024

Rzeźba  z brazu "Interfatum"  numerowana sygnowana seria 4/8

 to dzieło, które z finezją łączy nowoczesne koncepcje artystyczne z klasycznymi tradycjami rzeźbiarskimi. Wykonana z brązu i mająca wysokość 40 cm, stanowi nie tylko przedmiot estetyczny, ale również głęboko zakorzenioną w refleksji nad ludzką egzystencją.

Dwie połączone popiersia, ukierunkowane na siebie, manifestują intymność i emocjonalną intensywność, przypominając o archetypicznych więziach międzyludzkich. Ta wizualna narracja odzwierciedla duchowe zjednoczenie dwóch dusz, które w swej wędrówce przez inkarnacje poszukują siebie nawzajem. "Interfatum" staje się zatem medytacją nad cyklem życia, reinkarnacją oraz poszukiwanie bliskości w wielowymiarowej rzeczywistości.

Forma rzeźby jest wyrafinowana, a jednocześnie nowoczesna, w pełni oddająca ducha współczesnej sztuki. Artysta, z mistrzowską precyzją, nawiązuje do klasycznych kanonów, wprowadzając jednocześnie innowacyjne elementy interpretacyjne. Gładkie linie, harmonijnie zakrzywione kontury oraz starannie wyrzeźbione detale współtworzą dynamiczny dialog między postaciami, co nadaje dziełu wrażenie ruchu i życia.

"Interfatum" nie tylko przyciąga wzrok, ale także prowokuje do głębszej refleksji nad naturą miłości, więzi oraz poszukiwaniu sensu w nieustannym cyklu egzystencji. Ta rzeźba, jako pomnik duchowej jedności, zaprasza widza do osobistej interpretacji i emocjonalnego zaangażowania, co czyni ją fundamentalnym punktem odniesienia w kontekście współczesnej sztuki rzeźbiarskiej.

"Interfatum" to rzeźba o wymiarach 30x40 cm z 2024 roku. Autorem pracy jest Krzysztof Płonka.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę brąz. Jest to stop znany od czasów antycznych, który nadał nazwę całej epoce brązu. Podstawowymi składnikami brązu są miedź i cyna, choć stosuje się również inne metale. Stop ten swoją nazwę zawdzięcza miejscowości Brundisium na terenie Italii, które stało się centrum wytwórstwa brązu. Techniką odlewniczą wykonywano z niego narzędzia dla rolników i rzemieślników, ale stał się również popularny jako materiał artystyczny. Już w okresie archaicznym w Grecji oraz w antycznym Egipcie, Persji czy Azji Mniejszej, za pomocą metody „na wosk tracony” uzyskiwano brązowe rzeźby. Technika „na wosk tracony” polega na otoczeniu woskowej rzeźby gliną lub gipsem, wytraceniu wosku poprzez wysoką temperaturę oraz wlaniu na jej miejsce rozgrzanego brązu, a następnie usunięciu glinianej lub gipsowej formy. Technika ta funkcjonuje w świecie artystycznym do dziś, choć oczywiście uległa udoskonaleniu. Najsłynniejsze rzeźby z brązu wykonywali Cellini, Donatello, August Rodin, zaś w Polsce Bolesław Biegas i Wacław Szymanowski.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli figuratywne, hiperrealizm, surrealizm. Sztuka figuratywna to typ prac artystycznych, w których możemy wyróżnić sylwetki ludzkie, zwierzęce czy przyrodnicze w ich proporcjach naturalnych lub bliskich rzeczywistym. Ważnym dla hiperrealizmu momentem była wystawa „Documenta 5” w Kassel w Niemczech Zachodnich w 1972 roku. Surrealiści korzystali z szerokiego repertuaru narzędzi plastycznych: obrazów, rzeźb, pierwszych instalacji, asamblaży, fotomontaży.

Tematem tej pracy są akt, człowiek. Akt, który przedstawia nagość, zazwyczaj bez zwracania uwagi na estetykę formy i prezentacji. Jest jednym z najpopularniejszych motywów w rzeźbie, malarstwie i fotografii. Akt zazwyczaj prezentuje postaci ludzkie, kadrowane lub w całości. Jest temat uniwersalny dla historii sztuki: w prehistorii sylwetki ludzkie pełniły rolę mistyczną, w czasach renesansu stanowiły estetyczny wzór piękna, zaś w sztuce współczesnej wątek ten skupia się przede wszystkim na świadomości, percepcji i wnętrzu ludzkim, niekoniecznie przedstawiając go w całej postacii, a obrazując to, co jest częścią jego umysłu.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: zielony, niebieski, czarny. Zielony, który przywołuje na myśl naturę, działa uspokajająco i wprowadza beztroską atmosferę. Z drugiej strony wibrujące odcienie zieleni pomagają zwiększyć naszą kreatywność. Niebieski, który nadaje onirycznego charakteru dziełom sztuki, co tłumaczy częste jego występowanie w pracach surrealistów, np. U Salvadora Dali i Rene Magritte’a. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako pasja, radość, spokój, żywiołowość. Pasja, którą można osiągnąć dzięki motywom miłości, przyjemności, pożądania, lub – z drugiej strony – agresji, złości i wzburzenia uczuciowego. Radość, którą wywołują jasne kolory, dekoracyjne linie i motywy takie jak ludzie, natura oraz zwierzęta. Spokój, który związany jest najczęściej z motywami natury bądź abstrakcją w subtelnej gamie kolorystycznej. Żywiołowość mogą wywoływać dzieła sztuki o wibrujących barwach i dynamicznych liniach.