Interfatum, 2024

2/8 Rzeźba "Interfatum" to dzieło, które z finezją łączy nowoczesne koncepcje artystyczne z klasycznymi tradycjami rzeźbiarskimi. Wykonana z brązu i mająca wysokość 40 cm, stanowi nie tylko przedmiot estetyczny, ale również głęboko zakorzenioną w refleksji nad ludzką egzystencją.

Dwie połączone popiersia, ukierunkowane na siebie, manifestują intymność i emocjonalną intensywność, przypominając o archetypicznych więziach międzyludzkich. Ta wizualna narracja odzwierciedla duchowe zjednoczenie dwóch dusz, które w swej wędrówce przez inkarnacje poszukują siebie nawzajem. "Interfatum" staje się zatem medytacją nad cyklem życia, reinkarnacją oraz poszukiwanie bliskości w wielowymiarowej rzeczywistości.

Forma rzeźby jest wyrafinowana, a jednocześnie nowoczesna, w pełni oddająca ducha współczesnej sztuki. Artysta, z mistrzowską precyzją, nawiązuje do klasycznych kanonów, wprowadzając jednocześnie innowacyjne elementy interpretacyjne. Gładkie linie, harmonijnie zakrzywione kontury oraz starannie wyrzeźbione detale współtworzą dynamiczny dialog między postaciami, co nadaje dziełu wrażenie ruchu i życia.

"Interfatum" nie tylko przyciąga wzrok, ale także prowokuje do głębszej refleksji nad naturą miłości, więzi oraz poszukiwaniu sensu w nieustannym cyklu egzystencji. Ta rzeźba, jako pomnik duchowej jedności, zaprasza widza do osobistej interpretacji i emocjonalnego zaangażowania, co czyni ją fundamentalnym punktem odniesienia w kontekście współczesnej sztuki rzeźbiarskiej.

"Interfatum" - rzeźba jest dziełem z 2024 roku I charakteryzuje się wymiarem 30x40 cm. Autorem jest Krzysztof Płonka.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę brąz. Jest to stop znany od czasów antycznych, który nadał nazwę całej epoce brązu. Podstawowymi składnikami brązu są miedź i cyna, choć stosuje się również inne metale. Stop ten swoją nazwę zawdzięcza miejscowości Brundisium na terenie Italii, które stało się centrum wytwórstwa brązu. Techniką odlewniczą wykonywano z niego narzędzia dla rolników i rzemieślników, ale stał się również popularny jako materiał artystyczny. Już w okresie archaicznym w Grecji oraz w antycznym Egipcie, Persji czy Azji Mniejszej, za pomocą metody „na wosk tracony” uzyskiwano brązowe rzeźby. Technika „na wosk tracony” polega na otoczeniu woskowej rzeźby gliną lub gipsem, wytraceniu wosku poprzez wysoką temperaturę oraz wlaniu na jej miejsce rozgrzanego brązu, a następnie usunięciu glinianej lub gipsowej formy. Technika ta funkcjonuje w świecie artystycznym do dziś, choć oczywiście uległa udoskonaleniu. Najsłynniejsze rzeźby z brązu wykonywali Cellini, Donatello, August Rodin, zaś w Polsce Bolesław Biegas i Wacław Szymanowski.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: ekspresjonizm, hiperrealizm, realizm. Najsłynniejszymi polskimi ekspresjonistami byli artyści należący do grupy BUNT, działającej przed II wojną światową. Z jednej strony hiperrealiści podziwiani są za perfekcyjny warsztat technicznyJest to kierunek obecny w sztuce od XVII wieku, zaś od lat 70-tych powraca jako hiperrealizm, czyli niezwykle szczegółowe oddanie rzeczywistych form wizualnych.

Tematem tej pracy są człowiek, fantastyka. Człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja. Motywy fanstastyczne w sztuce dotyczą nie tylko wyimaginowanych stworzeń, ale obejmują również wątki futurystyczne i sci-fi. Najchętniej korzystają z tego tematu artyści tworzący w nurcie surrealizmu.

Autor rzeźby wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory zielony, niebieski, złoty, czarny. Zieleń zbliża nas do natury, dlatego jeśli jesteśmy zmęczeni miejskim krajobrazem, zaprośmy zielone dzieło sztuki do naszego domu. Niebieski, który nadaje onirycznego charakteru dziełom sztuki, co tłumaczy częste jego występowanie w pracach surrealistów, np. U Salvadora Dali i Rene Magritte’a. Przez wieki kolor złoty stosowano do podkreślenia strefy niebiańskiej w sakralnych dziełach: pojawiał się w malarstwie ściennym, mozaice, rzeźbie, ikonach. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako depresja, melancholia, niepokój. Na depresyjny odbiór dzieł malarskich, graficznych i rzeźbiarskich mogą wpływać ciemna kolorystyka oraz tematy związane z brutalizmem, przemocą bądź po prostu złym stanem emocjonalnym przedstawionych postaci. Melancholia, która była szczególnie popularna w malarstwie końca XIX wieku, kiedy nasiliły się tendencje dekadenckie oraz katastroficzne. Niepokój, który osiągany był przez artystów poprzez przywoływanie tematów śmierci, niebezpieczeństwa, strachu, ucieczki, sennych koszmarów. Szczególnie niepokojące są prace Francisca Goi, Arnolda Böcklina czy Williama Blake’a.