Interfatum, 2024

2/8 Rzeźba "Interfatum" to dzieło, które z finezją łączy nowoczesne koncepcje artystyczne z klasycznymi tradycjami rzeźbiarskimi. Wykonana z brązu i mająca wysokość 40 cm, stanowi nie tylko przedmiot estetyczny, ale również głęboko zakorzenioną w refleksji nad ludzką egzystencją.

Dwie połączone popiersia, ukierunkowane na siebie, manifestują intymność i emocjonalną intensywność, przypominając o archetypicznych więziach międzyludzkich. Ta wizualna narracja odzwierciedla duchowe zjednoczenie dwóch dusz, które w swej wędrówce przez inkarnacje poszukują siebie nawzajem. "Interfatum" staje się zatem medytacją nad cyklem życia, reinkarnacją oraz poszukiwanie bliskości w wielowymiarowej rzeczywistości.

Forma rzeźby jest wyrafinowana, a jednocześnie nowoczesna, w pełni oddająca ducha współczesnej sztuki. Artysta, z mistrzowską precyzją, nawiązuje do klasycznych kanonów, wprowadzając jednocześnie innowacyjne elementy interpretacyjne. Gładkie linie, harmonijnie zakrzywione kontury oraz starannie wyrzeźbione detale współtworzą dynamiczny dialog między postaciami, co nadaje dziełu wrażenie ruchu i życia.

"Interfatum" nie tylko przyciąga wzrok, ale także prowokuje do głębszej refleksji nad naturą miłości, więzi oraz poszukiwaniu sensu w nieustannym cyklu egzystencji. Ta rzeźba, jako pomnik duchowej jedności, zaprasza widza do osobistej interpretacji i emocjonalnego zaangażowania, co czyni ją fundamentalnym punktem odniesienia w kontekście współczesnej sztuki rzeźbiarskiej.

"Interfatum" - rzeźba jest dziełem z 2024 roku I charakteryzuje się wymiarem 30x40 cm. Autorem jest Krzysztof Płonka.

Praca wykonana została w technice brąz. Jest to stop znany od czasów antycznych, który nadał nazwę całej epoce brązu. Podstawowymi składnikami brązu są miedź i cyna, choć stosuje się również inne metale. Stop ten swoją nazwę zawdzięcza miejscowości Brundisium na terenie Italii, które stało się centrum wytwórstwa brązu. Techniką odlewniczą wykonywano z niego narzędzia dla rolników i rzemieślników, ale stał się również popularny jako materiał artystyczny. Już w okresie archaicznym w Grecji oraz w antycznym Egipcie, Persji czy Azji Mniejszej, za pomocą metody „na wosk tracony” uzyskiwano brązowe rzeźby. Technika „na wosk tracony” polega na otoczeniu woskowej rzeźby gliną lub gipsem, wytraceniu wosku poprzez wysoką temperaturę oraz wlaniu na jej miejsce rozgrzanego brązu, a następnie usunięciu glinianej lub gipsowej formy. Technika ta funkcjonuje w świecie artystycznym do dziś, choć oczywiście uległa udoskonaleniu. Najsłynniejsze rzeźby z brązu wykonywali Cellini, Donatello, August Rodin, zaś w Polsce Bolesław Biegas i Wacław Szymanowski.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli ekspresjonizm, hiperrealizm, realizm. Obrazy ekspresjonistyczne cechuje duża emocjonalność i subiektywizm. Kierunek ten inspirował się również psychoanalizą oraz pierwszymi badaniami nad snem. Z jednej strony hiperrealiści podziwiani są za perfekcyjny warsztat technicznyJest to kierunek obecny w sztuce od XVII wieku, zaś od lat 70-tych powraca jako hiperrealizm, czyli niezwykle szczegółowe oddanie rzeczywistych form wizualnych.

Tematem tej pracy są człowiek, fantastyka. Jest to temat pojawiający się w sztuce nieprzerwanie od czasów pierwszych rysunków na ścianach jaskiń. Sylwetki ludzkie pojawiały się w różnych kontekstach: od estetycznych po polityczno-społeczne i propagandowe. Fanstatyka pojawia się w sztuce całego świata, będąc odpowiedzią na ludzką potrzebę tworzenia wyimaginowanych światów i sytuacji, działających zgodnie z prawem logiki stworzonych w wyobraźni ich twórców.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: zielony, niebieski, złoty, czarny. Zielony, który doskonale sprawdza się we wnętrzach jasnych. Zaskakująco estetyczny efekt można osiągnąć również poprzez zestawienie tej barwy z błękitami. Niebieski, który nadaje onirycznego charakteru dziełom sztuki, co tłumaczy częste jego występowanie w pracach surrealistów, np. U Salvadora Dali i Rene Magritte’a. Złoty, kóry dominował w sztuce rusko-bizantyjskiej oraz w sakralnych dziełach od średniowiecza po barok. Może być również stosowany do stworzenia atmosfery oniryzmu, elegancji i wytworności. Na czarnej barwie swoje kompozycje artystyczne opierali zarówno dawni mistrzowie holenderscy czy twórcy nokturnów, jak i artyści konceptualni oraz przedstawiciele minimalizmu.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako depresja, melancholia, niepokój. Uczucie depresji w przeszłości łączyło się z dziełami ekspresjonistów niemieckich oraz sztuce powstającej po konfliktach zbrojnych, kiedy artyści podejmowali wątki osamotnienia, odrzucenia i kryzysu egzystencjalnego. Dzieła sztuki o zgaszonych barwach, przedstawiające jesienne krajobrazy bądź postacie ludzkie pogrążone w zadumie wywołują melancholię. Atmosferę niepokoju kreują tematy psychodeliczne, osadzone w ciemnej kolorystyce. Dobitnym przykładem niepokojących obrazów są surrealistyczne kompozycje Zdzisława Beksińskiego.