Inwocatio Apocalypsis, 2024

Składa się ono z dwóch oddzielnych monolitów odlanych z pozłacanej brązu, ale tworzących pasujące do siebie elementy - dwie monumentalne, mityczne głowy. Gdy te dwie części są połączone, tworzą nową, wspólną formę, która budzi w obserwatorze mieszane uczucia. Rzeźby można oddzielić, aby mieć 2 osobne elementy, lub połączyć, tworząc razem 3 odrębne, abstrakcyjne formy.

Z jednej strony te imponujące, majestatyczne głowy o nadludzkich cechach emanują siłą i niezłomną mocą. Ich monumentalny charakter sugeruje, że mogą one reprezentować siły wyższego rzędu, być może nawet boskie czy kosmiczne. Połączone razem, tworzą obraz jedności i harmonii, symbolizując potencjał przemiany lub nawet odrodzenia.

Jednak sam akt łączenia tych dwóch elementów budzi także niepokój. Wydają się one zapowiadać nadchodzące zmiany, być może trudne lub wręcz katastroficzne. Ich połączona forma zdaje się zwiastować apokalipsę lub wielką transformację. Obserwatorzy mają nieodpartą impresję, że świadkują czegoś o ogromnym znaczeniu, czegoś, co zwiastuje nadejście czegoś niezwykle doniosłego - czy to dobrego, czy złego.

Ta rzeźba zmusza widza do refleksji nad cyklami zmian, które przenikają ludzką egzystencję. Zachęca do głębszego zastanowienia się nad naturą zmiany - czy jest ona konieczna i nieunikniona, a może nawet niebezpieczna? Pozostawia obserwatora w stanie dezorientacji, konfrontując go z ambiwalencją wobec sił, które mają moc kształtować ludzki los.

"Inwocatio Apocalypsis" - rzeźba jest dziełem z 2024 roku I charakteryzuje się wymiarem 40x50 cm. Autorem jest Krzysztof Płonka.

Praca wykonana została w technice brąz. Jest to medium doskonale znane w sztuce od czasów starożytnych, nadając nazwę „epoce brązu”. Brąz jest stopem różnych metali (najczęściej są to miedź i cyna), który wykonywano w antycznym mieście Brundisium na terenie dzisiejszej Italii. Posiadał szerokie zastosowanie: poprzez technologię odlewu stosowano go do produkcji narzędzi rolniczych, rzemieślniczych czy pierwszych pieniędzy; w okresie archaicznym w Grecji, jak i w starożytnym Egipcie, Persji i całej Azji Mniejszej, był materiałem wykorzystywanym w celach artystycznych do tworzenia rzeźb. W tym celu opracowano technikę „na wosk tracony”, polegającą na oklejaniu woskowej rzeźby gipsem lub gliną, a następnie zastąpieniu warstwy wosku przez twarda i wytrzymałą warstwę brązu. Technika ta, choć znacznie zmodyfikowana, wciąż cieszy się popularnością w świecie artystycznym. Słynnymi przykładami rzeźb z brązu są „Woźnica delfijski”, „Dawid” Donatella, „Myśliciel” Rodina i Pomnik Chopina projektu Wacława Szymanowskiego.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli abstrakcja, hiperrealizm, surrealizm. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii. Z jednej strony hiperrealiści podziwiani są za perfekcyjny warsztat technicznySurrealizm, który narodził sie latach 20-tych we Francji, charakteryzował się wykorzystaniem szerokiego repertuaru narzędzi plastycznych: obrazów, rzeźb, pierwszych instalacji, asamblaży, fotomontaży. W malarstwie często nawiązywali do prymitywizmu czy realizmu, poddając go deformacji.

Tematem tej pracy są akt, człowiek, fantastyka. Akt, który charakteryzuje się przedstawieniem nagości w różnym estetycznym ujęciu. Jest to jeden z najpopularniejszych motywów sztuki dawnej, zwłaszcza renesansu oraz akademizmu, funkcjonujący wtedy w kontekście mitologicznym. Aż do dziś, pierwszoplanową rolę w aktach odgrywa kobiece ciało. Jest to temat pojawiający się w sztuce nieprzerwanie od czasów pierwszych rysunków na ścianach jaskiń. Sylwetki ludzkie pojawiały się w różnych kontekstach: od estetycznych po polityczno-społeczne i propagandowe. Obejmuje ona zarówno tematykę fantasy, ukazując baśniowe, nierealne postacie, przedmioty i zdarzenia, jak również fantastykę naukową, występującą często w ramach futurystycznych wizji artysty.

Autor rzeźby wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory złoty, czarny. Złoty, który kojarzy się zarówno z blichtrem, przepychem, jak również z elegancją i wytwornością. W zależności od ilości złota na obrazie i rzeźbie, wprowadza grę z naturalnym światłem padającym na pracę. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako depresja, melancholia, niepokój, pasja, spokój. Nastroj depresyjny wywołują kompozycje poruszające kwestie cierpienia i bólu oraz barwy takie jak czerń i odcienie szarości. Melancholia, która była szczególnie popularna w malarstwie końca XIX wieku, kiedy nasiliły się tendencje dekadenckie oraz katastroficzne. Niepokój jest osiągana przez dzieła sztuki oddziałujące na świadomość poprzez lęki pierwotne, np. Kompozycje ukazujące trudną do zidentyfikowania postać, stworzenia bez twarzy, ciemne kolory. Pasja, którą można osiągnąć dzięki motywom miłości, przyjemności, pożądania, lub – z drugiej strony – agresji, złości i wzburzenia uczuciowego. Spokój można osiągnąć dzięki dziełom sztuki o kompozycji statycznej i kolorom, które nie rozpraszają naszego wzroku.