Nutrix Venera , 2024

„Nutrix Venera” Dyptyk 60 cm i ok 60 kg wagi , sygnowana numerowana 1/6  potężna  monumentalna rzeźba z brazu , która stanowi część dyptyku, łącząc w sobie elementy piękna i tajemnicy. Artysta stworzył postać uwodzicielskiej kobiety, której zmysłowość przyciąga uwagę, jednocześnie skrywając mroczne, mistyczne warstwy znaczeniowe.

Część twarzy rzeźby została zaprojektowana w sposób, który pozwala na jej zdjęcie, odsłaniając niepokojące struktury wewnętrzne. To odważne posunięcie prowokuje do refleksji nad dualizmem natury kobiecej — z jednej strony pięknej i kuszącej, z drugiej zaś skrytej w cieniu, pełnej lęków i niepewności.

Wokół postaci oplata się wąż, symbolizujący zarówno mądrość, jak i niebezpieczeństwo. Jego obecność dodaje rzeźbie dynamizmu i głębi, tworząc dialog pomiędzy życiem a śmiercią, uwodzeniem a zagrożeniem.

„Nutrix Venera” to dzieło, które nie tylko fascynuje estetyką, ale także skłania do głębszej analizy psychologicznych i symbolicznych treści. To zaproszenie do odkrywania, co kryje się za zasłoną zewnętrznego piękna, a także do refleksji nad złożonością ludzkiej natury. Rzeźba ta, z jej mistycznym klimatem, stanowi istotny element współczesnej sztuki, będąc jednocześnie hołdem dla klasycznych archetypów.

Rzeźba o tytule "Nutrix Venera " to praca z 2024 roku o wymiarach 40x60 cm. Jej autorem jest Krzysztof Płonka.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę brąz. Jest to medium doskonale znane w sztuce od czasów starożytnych, nadając nazwę „epoce brązu”. Brąz jest stopem różnych metali (najczęściej są to miedź i cyna), który wykonywano w antycznym mieście Brundisium na terenie dzisiejszej Italii. Posiadał szerokie zastosowanie: poprzez technologię odlewu stosowano go do produkcji narzędzi rolniczych, rzemieślniczych czy pierwszych pieniędzy; w okresie archaicznym w Grecji, jak i w starożytnym Egipcie, Persji i całej Azji Mniejszej, był materiałem wykorzystywanym w celach artystycznych do tworzenia rzeźb. W tym celu opracowano technikę „na wosk tracony”, polegającą na oklejaniu woskowej rzeźby gipsem lub gliną, a następnie zastąpieniu warstwy wosku przez twarda i wytrzymałą warstwę brązu. Technika ta, choć znacznie zmodyfikowana, wciąż cieszy się popularnością w świecie artystycznym. Słynnymi przykładami rzeźb z brązu są „Woźnica delfijski”, „Dawid” Donatella, „Myśliciel” Rodina i Pomnik Chopina projektu Wacława Szymanowskiego.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu surrealizm. W latach 20-tych we Francji pod wpływem eksperymentów dadaistycznych oraz psychoanalizy Freuda narodził się Surrealizm, który skupiał się na odkrywaniu zakamarków podświadomości, nawiązywał do rzeczywistości sennej, poszukując w niej logiki nowych światów wewnątrz umysłu ludzkiego.

Przewodnie tematy pracy to: akt, człowiek, fantastyka. Akt, który przedstawia nagość, zazwyczaj bez zwracania uwagi na estetykę formy i prezentacji. Jest jednym z najpopularniejszych motywów w rzeźbie, malarstwie i fotografii. Akt zazwyczaj prezentuje postaci ludzkie, kadrowane lub w całości. Człowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych. Motywy fanstastyczne w sztuce dotyczą nie tylko wyimaginowanych stworzeń, ale obejmują również wątki futurystyczne i sci-fi. Najchętniej korzystają z tego tematu artyści tworzący w nurcie surrealizmu.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: złoty, czarny. Kolor złoty oznacza sferę niebiańską, władzę oraz luksusNa czarnej barwie swoje kompozycje artystyczne opierali zarówno dawni mistrzowie holenderscy czy twórcy nokturnów, jak i artyści konceptualni oraz przedstawiciele minimalizmu.

Klimat rzeźby opisać mozna jako: niepokój, pasja, inne. Niepokój może łączyć się z dziełami sztuki przedstawiającymi stworzenia jak z koszmaru sennego bądź poprzez psychodeliczne, niefiguratywne kompozycje oddziałujące na naszą podświadomość. Pasja, którą można osiągnąć dzięki motywom miłości, przyjemności, pożądania, lub – z drugiej strony – agresji, złości i wzburzenia uczuciowego.