Nutrix Venera , 2024

„Nutrix Venera” Dyptyk 60 cm i ok 60 kg wagi , sygnowana numerowana 1/6  potężna  monumentalna rzeźba z brazu , która stanowi część dyptyku, łącząc w sobie elementy piękna i tajemnicy. Artysta stworzył postać uwodzicielskiej kobiety, której zmysłowość przyciąga uwagę, jednocześnie skrywając mroczne, mistyczne warstwy znaczeniowe.

Część twarzy rzeźby została zaprojektowana w sposób, który pozwala na jej zdjęcie, odsłaniając niepokojące struktury wewnętrzne. To odważne posunięcie prowokuje do refleksji nad dualizmem natury kobiecej — z jednej strony pięknej i kuszącej, z drugiej zaś skrytej w cieniu, pełnej lęków i niepewności.

Wokół postaci oplata się wąż, symbolizujący zarówno mądrość, jak i niebezpieczeństwo. Jego obecność dodaje rzeźbie dynamizmu i głębi, tworząc dialog pomiędzy życiem a śmiercią, uwodzeniem a zagrożeniem.

„Nutrix Venera” to dzieło, które nie tylko fascynuje estetyką, ale także skłania do głębszej analizy psychologicznych i symbolicznych treści. To zaproszenie do odkrywania, co kryje się za zasłoną zewnętrznego piękna, a także do refleksji nad złożonością ludzkiej natury. Rzeźba ta, z jej mistycznym klimatem, stanowi istotny element współczesnej sztuki, będąc jednocześnie hołdem dla klasycznych archetypów.

Rzeźba o tytule "Nutrix Venera " to praca z 2024 roku o wymiarach 40x60 cm. Jej autorem jest Krzysztof Płonka.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę brąz. Jest to stop znany od czasów antycznych, który nadał nazwę całej epoce brązu. Podstawowymi składnikami brązu są miedź i cyna, choć stosuje się również inne metale. Stop ten swoją nazwę zawdzięcza miejscowości Brundisium na terenie Italii, które stało się centrum wytwórstwa brązu. Techniką odlewniczą wykonywano z niego narzędzia dla rolników i rzemieślników, ale stał się również popularny jako materiał artystyczny. Już w okresie archaicznym w Grecji oraz w antycznym Egipcie, Persji czy Azji Mniejszej, za pomocą metody „na wosk tracony” uzyskiwano brązowe rzeźby. Technika „na wosk tracony” polega na otoczeniu woskowej rzeźby gliną lub gipsem, wytraceniu wosku poprzez wysoką temperaturę oraz wlaniu na jej miejsce rozgrzanego brązu, a następnie usunięciu glinianej lub gipsowej formy. Technika ta funkcjonuje w świecie artystycznym do dziś, choć oczywiście uległa udoskonaleniu. Najsłynniejsze rzeźby z brązu wykonywali Cellini, Donatello, August Rodin, zaś w Polsce Bolesław Biegas i Wacław Szymanowski.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu surrealizm. Surrealiści korzystali z szerokiego repertuaru narzędzi plastycznych: obrazów, rzeźb, pierwszych instalacji, asamblaży, fotomontaży.

Tematem tej pracy są akt, człowiek, fantastyka. Akty, w kontekście rytualnym, można było spotkać w kulturach prehistorycznychJest temat uniwersalny dla historii sztuki: w prehistorii sylwetki ludzkie pełniły rolę mistyczną, w czasach renesansu stanowiły estetyczny wzór piękna, zaś w sztuce współczesnej wątek ten skupia się przede wszystkim na świadomości, percepcji i wnętrzu ludzkim, niekoniecznie przedstawiając go w całej postacii, a obrazując to, co jest częścią jego umysłu. Fantastyka jest bardzo szerokim pojęciem, pod którym sklasyfikowac możemy prace charakteryzujące się wykorzystaniem motywów I wizji futurystycznych, średniowiecznych, kosmicznych, elementów legend I podań.

"Nutrix Venera " wyróżnia się paletą kolorów wśród których występują: złoty, czarny. Kolor złoty kojarzy się z bizantyjskim przepychem, dlatego będzie dla naszego wnętrza jak biżuteria. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm.

Nastroj pracy charakteryzują niepokój, pasja, inne. Niepokój może łączyć się z dziełami sztuki przedstawiającymi stworzenia jak z koszmaru sennego bądź poprzez psychodeliczne, niefiguratywne kompozycje oddziałujące na naszą podświadomość. W przypadku pasji, artyści najczęściej stosują ciepłą kolorystykę zdominowaną przez czerwień lub wybierają tematy związane ze sferą uczuciową człowieka.