Conatum Statera, 2021
Kamień, Szkło, Brąz
87 cm x 50 cm
- Darmowa dostawa na terenie Polski
- 14 dni na zwrot pracy
- Certyfikat autentyczności
- Odbiór w centrum Warszawy
- Wygodne formy płatności
"Conatum Statera" to rzeźba o wymiarach 50x87 cm z 2021 roku. Autorem pracy jest Tomasz Koclęga.
Praca wykonana została w technikach: brąz, kamień, szkło. Jest to stop znany od czasów antycznych, który nadał nazwę całej epoce brązu. Podstawowymi składnikami brązu są miedź i cyna, choć stosuje się również inne metale. Stop ten swoją nazwę zawdzięcza miejscowości Brundisium na terenie Italii, które stało się centrum wytwórstwa brązu. Techniką odlewniczą wykonywano z niego narzędzia dla rolników i rzemieślników, ale stał się również popularny jako materiał artystyczny. Już w okresie archaicznym w Grecji oraz w antycznym Egipcie, Persji czy Azji Mniejszej, za pomocą metody „na wosk tracony” uzyskiwano brązowe rzeźby. Technika „na wosk tracony” polega na otoczeniu woskowej rzeźby gliną lub gipsem, wytraceniu wosku poprzez wysoką temperaturę oraz wlaniu na jej miejsce rozgrzanego brązu, a następnie usunięciu glinianej lub gipsowej formy. Technika ta funkcjonuje w świecie artystycznym do dziś, choć oczywiście uległa udoskonaleniu. Najsłynniejsze rzeźby z brązu wykonywali Cellini, Donatello, August Rodin, zaś w Polsce Bolesław Biegas i Wacław Szymanowski. Jest to materiał powstały w wyniku topienia w wysokiej temperaturze piasku kwarcowego, węglanu sodu oraz węglanu wapnia. Głównym składnikiem szkła jest natomiast tlenek krzemu. Ze względu na zdywersyfikowany skład chemiczny, możemy wyróżnić szkło potasowe, sodowe, krzemowe oraz borowo-krzemowe. W sztuce, szkło wykorzystywano do wyrobów rzemiosła artystycznego, takich jak naczynia, figurki czy lustra, w witrażownictwie oraz w malarstwie. Jako podobrazie, szkło zyskało ogromną popularność w miniaturowym malarstwie osiemnastowiecznym oraz w malarstwie ludowym, w którym wykorzystywano również farby temperowe.
Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli ekspresjonizm, figuratywne. Najważniejszymi przedstawicielami ekspresjonizmu w Polsce byli graficy skupieni wokół grupy artystycznej BUNT, a więc Stanisław Kubicki, Stefan Szmaj, Władysław Skotarek czy Jan Jerzy Wroniecki. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty.
Tematem tej pracy jest człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja.
Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: brązowy, zielony, czarny. Kolor brązowy ma duży potencjał związany z wystrojem wnętrz, ponieważ nadaje przestrzeni naturalnego charakteru. W zestawieniu z ziemistymi odcieniami, kolor zielony wywoła efekt rajskiego ogrodu nawet w zamkniętym pomieszczeniu. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm.
Nastroj pracy charakteryzują pasja, żywiołowość. Wywołują ją tematy dotyczące miłości i erotyki, zaś wśród kolorów pełnych pasji na pewno znajdą się czerwienie i róż. Żywiołowość, którą osiąga się poprzez wibrującą kolorystykę oraz emocjonalne tematy malarskie i rzeźbiarskie.