Przyglądając się obrazom | 90. Aukcja Nowej Sztuki

Przyglądając się pracom, które wypełniają katalog 90. Aukcji Nowej Sztuki, można odnaleźć wiele różnorodnych wątków, tematów, stylów, a nawet technik artystycznych. Obrazy i rzeźby zachwycają pomysłem i jakością wykonania, a tym, co przede wszystkim przyciąga do obiektów z tej aukcji, jest wyraźnie wyczuwalny w nich wakacyjny klimat. Autorzy postarali się, aby z ich prac biło światło słoneczne oraz spokój, radość i błogość. Jednak nie tylko to zobaczycie w katalogu: znajdzie się tam również miejsce na mrok, ekspresję i rozmaicie wyrażoną abstrakcję.

DAWID FIGIELEK, SAMOTNOŚĆ NA MORZU, 2024

Minimalizm i jego formy w malarstwie współczesnym

Wiele płócien zostało potraktowanych przez artystów minimalistycznie, zarówno w kwestii koloru, jak i formy. W tej stylistyce obraz namalował Adam Bakalarz. „RO.104.80 z cyklu Zawodnicy” to dzieło, z którego bije niezwykła ekspresja, a osiągnięte zostało to za pomocą zminimalizowanych środków wyrazu. Autor zbudował przestrzeń i perspektywę, posługując się jedynie kilkoma liniami i zieloną figurą geometryczną. Najważniejsza jest jednak postać zajmująca większość powierzchni obrazu. Zadaniem sylwetki jest przedstawić charakter tej osoby, chociaż nie posiada ona twarzy, niczym Wenus z Willendorfu, bo ta twarz w ogóle się tu nie liczy. Mamy dostrzec silne i wysportowane ciało, którego członki potraktowane zostały w sposób geometryczny, jak ociosane, niezniszczalne skały. Postać zamierza się do rzutu oszczepem, ostre linie rysujące się na potężnych, ugiętych nogach imitują napięte mięśnie. Ekspresja ruchu sprawia niezwykłe wrażenie, zwłaszcza, że Bakalarz użył tak minimalistycznych środków.

Zupełnie przeciwnie do pracy Adama Bakalarza przejawia się „Madonna” Sylwii Perczak, ponieważ twarz to jedyne, co wyraźnie dostrzeżemy na płótnie. Kwadratowa połać obrazu całkowicie wypełniona jest beżowymi i białymi smugami, spod których gdzie nie gdzie wyglądają czerwone i czarne prześwity. Tę wręcz abstrakcyjną kompozycję przełamuje lico Madonny, którą artystka przedstawiła w konwencji prawosławnego ikonopisania. Pochylona głowa bohaterki, półprzymknięte powieki i lekko uniesione, dostojne brwi sugerują przeżywanie wielkiego smutku. Żywot Matki Boskiej w zasadzie od samego początku przygotowywał ją na wielkie cierpnie po utracie Syna, cała natura Maryi była dość cicha i melancholijna. Sylwia Perczak nie odnosi się w tej pracy do żadnego konkretnego momentu z wystawionego na próbę życia Madonny; to my, widzowie, możemy odszukać w tej pięknej, smutnej twarzy wątki dla nas najbliższe. Neutralna nostalgia przedstawionej bohaterki, jest bardzo bliska każdemu człowiekowi, co ukazuje mistrzostwo siły wyrazu autorki – Sylwii Perczak.

Innego, realistycznego rodzaju minimalizm ukazała Joanna Buszko. Jest to obraz pełen sugestii i niedopowiedzeń, których możemy się doszukać, uważnie się przyglądając. Na płótnie widzimy pokój z szaro-błękitnymi ścianami, czerwoną kanapą i oknami tak wielkimi, że aż nierzeczywistymi. Ustawiona na środku kobieca postać, która powinna stanowić centrum kompozycji, zdaje się być elementem niepasującym, jej sylwetka wygląda na spiętą, jakby była w obcym miejscu. Zwrócona tyłem do widza bohaterka patrzy w ścianę… Czemu, skoro za oknem majaczy morze? Praca, mimo zastosowania uspokojonych form i w większości stonowanych plam barwnych, nieco niepokoi, ponieważ nie widzimy twarzy ani dłoni kobiety, czyli najbardziej wymownych części ciała. Poza tym jej sylwetka w białej sukni zdaje się lewitować; postać mogłaby być duchem, który zaraz przeniknie przez ścianę, dlatego tak intensywnie się w nią wpatruje. Dusze zmarłych z pewnością wypełnia smutek i tęsknota, na co wskazywałby sugestywny tytuł obrazu: „Nostalgia”.

ADAM BAKALARZ, RO.104.80 Z CYKLU ZAWODNICY, 2018

SYLWIA PERCZAK, MADONNA, 2023

JOANNA BUSZKO, NOSTALGIA, 2024

Twarze kobiecości – spójrz w oczy obrazom

Najstarsze zachowane artefakty w większości ukazują kobiece ciało, widzimy to od czasów wspomnianej wcześniej Wenus z Willendorfu, poprzez malarską sztukę portretową XV-XIX wieku, aż do kubistycznego rozczłonkowania formy kobiecego ciała.

Niezwykle zwiewną, delikatną i kobiecą pracę ukazała Marzena Machaj. Podczas pierwszego zetknięcia z obrazem widzimy, że płótno jest w pełni zajęte przez postać; dopiero po chwili zdajemy sobie sprawę, że sylwetka w typie figura serpentinata niemal wyrasta z pnia skręconego drzewa, stanowiąc z nim jedność. Kobieta odziana jest w białe i różowo-brzoskwiniowe muśliny i jedwabie, które wirują wokół, niesione przez wiatr, układając się w romantyczne i bardzo malarskie fałdy. Bohaterka może być tytułową Wiosną, która w swoim śnie przywołuje odradzającą się porę roku, pomaga kwiatom rozkwitać, liściom zielenić się i dniom wydłużać swoje trwanie. Obraz Marzeny Machaj cały nasiąknięty jest lekkością i kobiecością, która w swojej skromności i jednoczesnej świadomości swej mocy, nie narzuca się widzom, chociaż i tak nie można oderwać od niej wzroku.

Kobiecość, którą doskonale dostrzeżemy w twarzy bohaterki obrazu Magdaleny Borkowskiej-Bogusz jest bardzo sugestywna i wymowna. Poetycki tytuł pracy „Pomiędzy świtem a nocy zniknięciem” od razu w jakiś sposób sugeruje, że mamy do czynienia z dziewczyną, która pochodzi z dawnych czasów, o czym mogą powiedzieć nam też kruczoczarne pukle jej włosów. Jej piwne oczy zdają się patrzeć na widza, ale go nie dostrzegać; czyżby postać, z powodu rozmyślań, nie mogła zasnąć, aż zastał ją świt? Jej rumiane policzki sugerują, że rozmyślania te rozpalały jej serce i duszę. Obraz ten to świetne przedstawienie okresu dziewczęcości, który każda kobieta może dostrzec na płótnie w indywidualny swój sposób. Jeśli rzeczywiście sen bohaterki został spędzony z jej powiek ze względu na miłosne rozterki, wiele i wielu z nas może się z nią utożsamić.

Ukazanie wachlarza emocji nie jest łatwe przy użyciu tylko jednego koloru farby. Dominika Kędzierska poradziła sobie z tym zadaniem świetnie, bo opracowała malarstwo monochromatyczne do perfekcji. Artystka użyła elektryzujących odcieni kobaltu, który wywołuje niepowtarzalny efekt przy odbiorze obrazu. Przedstawienie jest nietypowo wykadrowane: płótno pozwala nam dojrzeć twarz bohaterki i rękę, która fragmentami chowa się poza blejtramem. Ukazana kobieta zdaje się poruszona i zamyślona, uniesiona nad głowę dłoń sugeruje, że postać oddała się tańcu. W twarzy przedstawionej dostrzeżemy wiele: swobodę, lekkość, może smutek lub ulgę. Patrząc na „Blue XII” coś nam podpowiada, że towarzystwo kobiety stanowi tylko ona sama, dzięki czemu czuje się tak naturalnie i pewnie; jej kobiecość nie jest zmącona żadną obcą i niepożądaną obecnością.

MARZENA MACHAJ, SEN O WIOŚNIE, 2024

Wszystkie obrazy i rzeźby z 90. Aukcji Nowej Sztuki pełne są nietuzinkowych wątków i odniesień do dawnego i współczesnego świata. Zachęcam do doszukiwania się w każdej pracy głębi i ukrytych znaczeń; artyści z pewnością poukrywali w swoich dziełach wiele ciekawostek, które dostrzeże tylko wprawne i cierpliwe oko.  Wszystkie obiekty będziecie mogli obejrzeć na żywo już 2 sierpnia od godziny 12:00 w zabytkowych i malowniczych wnętrzach Dworku Sierakowskich w Sopocie. Koniecznie odwiedźcie to miejsce szczególnie w czasie aukcji, która odbędzie się 3 sierpnia o godzinie 19:30. Zapraszamy!

ANNA CHORZĘPA-KASZUB, PRZEBUDZENIE 10, 2024

Katalog aukcyjny oraz katalog wizualizacji znajdziecie pod tymi linkami: