Bez tytułu 16, 2019

"Bez tytułu 16" to obraz o wymiarach 100x85 cm z 2019 roku. Autorem pracy jest Oksana Bagriy.

Praca wykonana została w technice olej. Farba olejna to rodzaj farby powstała w wyniku zmieszania pigmentu z olejem roślinnym, często lnianym. Jest to wolnoschnąca technika wymagająca wiedzy, doświadczenia i praktyki. Farby olejne po raz pierwszy pojawiły się w starożytności na Dalekim Wschodzie, ale w Europie rozpowszechniły się w XV wieku, najwcześniej najprawdopodobniej we Flandrii. Szybko zyskały popularność ze względu na różnorodne efekty, które mogły być dzięki nim uzyskane – przede wszystkim świetlistość oraz wyrazistość kolorów. Farba olejna może być kładziona impastami, a więc grubymi warstwami, oraz laserunkowo. Laserunki to półprzezroczyste warstwy farby powstałe w wyniku rozcieńczenia ich dużą ilością wody, dzięki którym artysta może zmienić lub wydobyć odpowiedni ton niższych warstw obrazu. Ten klasyczny sposób nakładania cienkich warstw farby olejnej, spotykamy u flamandzkich oraz holenderskich artystów, takich jak Jan van Eyck, Rogier van der Weyden, Jan Vermeer czy Cornelis Gijsbrechts. Inną techniką jest alla prima, a więc nakładanie grubej warstwy farby swobodnym gestem malarskim, czasem bez szkicu przygotowawczego na płótnie, a czasem bazując jedynie na schematycznej kompozycji zaznaczonej pędzlem na podobraziu. Techniką alla prima posługiwał się Peter Paul Rubens oraz Anton van Dyck. Popularność farb olejnych spadła po połowie XX wieku, kiedy wielu artystów zwróciło się ku farbom akrylowym.

Praca wykonana jest w oparciu o płyta. Płyta to medium stanowiące rodzaj podobrazia. W praktyce artystycznej wykorzystuje się pilśnie, sklejki oraz metale. Płyty pilśniowe wykonane są z rozwarstwionych włókien sosnowych, ułożonych wielokierunkowo, które skleja się przy pomocy prasy hydraulicznej, co zapewnia im dużą wytrzymałość. Z kolei sklejka składa się z płyt drewnianych wycinanych wokół pnia drzewa, ustawionych prostopadle w stosunku do siebie; zwykle wewnętrzne warstwy pochodzą z drzew mniej szlachetnych, niż zewnętrzne. Deski klejone są pod dużym ciśnieniem. Najtrwalszym z wymienionych materiałów jest bez wątpienia płyta metalowa. Zwłaszcza aluminium często występuje jako podobrazie malarskie, bowiem dobrze przyjmuje farby olejne oraz jest odporne na działanie kwasów. W przeszłości popularnym działaniem było malowanie na płytach miedzianych lub cynowych; te ostatnie stanowiły najpowszechniejsze medium malarskie dla twórców portretów trumiennych. Trwałość tych tradycyjnych sarmackich wizerunków w dużej mierze zawdzięczamy płycie metalowej, która w owym czasie była materiałem tańszym niż płótno na krosnach. Od drugiej połowy XIX wieku stosuje się miedź elektrolityczną, która wymaga farb o małej zawartości kwasów. Dość popularna była również nierdzewna blacha żelazna, którą należało wypalić na węglu drzewnym. Podstawą trwałości płyt metalowych powinno być pokrycie ich odpowiednimi roztworami chemicznymi, dzięki którym metal nie będzie wchodził w reakcję z farbami i gruntem.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu ekspresjonizm. Najważniejszymi przedstawicielami ekspresjonizmu w Polsce byli graficy skupieni wokół grupy artystycznej BUNT, a więc Stanisław Kubicki, Stefan Szmaj, Władysław Skotarek czy Jan Jerzy Wroniecki.

Tematem tej pracy jest akt. Wśród aktów możemy wyróżnić estetyczne przedstawienia piękna ludzkiego ciała, wizerunki zaangażowane w kwestie społeczno-polityczne czy również takie obrazy i rzeźby, które są nośnikami symbolicznych, a zczasem mistycznych znaczeń.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory pomarańczowy, beż. Pomarańczowy, który jest chętnie wykorzystywany przez postimpresjonistów do przełamania zbytniego realizmu kolorystycznego dzieła malarskiego. Głównym zadaniem beżu jest ocieplenie pracy oraz wprowadzenie aury naturalizmu i elegancji.

Autor dzieła utrzymał je w nastroju który opisać mozna jako radość. Radość można osiagnąć poprzez kolory kojarzące się z przyrodą - np. Zielenią czy błękitami.