W cudzysłowie: Człowiek z blizną , 2022

   Częścią uzupełniającą mojej pracy dyplomowej jest seria plakatów filmowych. Prace przedstawiają produkcje, w których występują motywy gangsterskie. Jest to zestaw 8 plakatów, wykonanych w technice serigrafii. Seria tworzy plakaty do czterech filmów zagranicznych i czterech polskich. Tytuły filmów zastąpiłam kultowymi cytatami, często prymitywnymi, jednak zapadającymi w pamięć. Niektóre są każdemu znane, niezależnie od pokolenia. 
   Kolorystyka w pracach nie jest przypadkowa. Kolor czerwony zaliczany jest do najintensywniejszych i w najsilniejszy sposób oddziałujących na nasze emocje kolorów. Nawiązuje również do krwi, która jest częstym elementem w tego typu gatunkach. Ożywający obraz nabiera dynamiki i staje się mniej monotonny niczym film akcji. Postacie obrysowane są grubym czarnym konturem. Ukazany jest tylko zarys postaci, aby całość była niedopowiedziana i niedosłowna. Kompozycje są otwarte.
Do stworzenia projektów wykorzystałam nieregularne pędzle, aby dawały wrażenie ręcznego rysunku, poprzez poszarpane, zanikające krawędzie. Typografia została wykonana w ten sam sposób, łamiąc sztywne zasady liternictwa. 
  Całość jest moją swobodną interpretacją tematu, do którego starałam się podejść w sposób spontaniczny.

Inspirowane filmem: Człowiek z blizną, 1983

"W cudzysłowie: Człowiek z blizną " - grafika jest dziełem z 2022 roku I charakteryzuje się wymiarem 50x70 cm. Autorem jest Eliza Kwiatkowska.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: serigrafia, sitodruk. Jest to technika wynaleziona w starożytnej Japonii, zaś udoskonalona w czasach nowożytnych przez duet Yuzensai Miyasaki i Zisukeo Hirose. Polega ona na wykonaniu formy drukowej, a więc szablonu, który położony jest na drobno tkanej siateczce. Aby uzyskać odbitkę, należy przetłoczyć farbę drukarską przez matrycę. W Europie technika ta, zwana silk-screenem, została opatentowana przez Samuela Simona w 1907 roku. Swój rozkwit przeżywała w czasie I Wojny Światowej w Stanach Zjednoczonych, gdzie udoskonalił ją John Pilsworthy. Jest to technika druku, polegająca na przymocowaniu szablonu do drobnej siatki z włókien syntetycznych lub nitek metalowych, a następnie przetłoczeniu farby przez matrycę. Początki serigrafii związane są ze starożytną Japonią, zaś jej rozkwit to również zasługa japońskich twórców Zisukeo Hirose oraz Yuzensai Miyasaki. W Europie technika serigrafii określana była jako silk-screen, zaś udoskonalił ją w roku 1907 Samuel Simon.

Praca wykonana jest w oparciu o papier. Jest to medium wykorzystywane jako podobrazie, stanowiące alternatywę dla płótna i deski. Papier, w zależności od rodzaju, pozwala na uzyskanie różnorodnych efektów. Ten o gramaturze 200 g/m2, o zwartej strukturze, i dużej chłonności, przeznaczony jest do farb akwarelowych, gwaszu, temper i tuszu. Innym typem papieru jest papier bezkwasowy, odporny na działanie czasu oraz promieni słonecznych. Z kolei ziarnisty papier o gramaturze 90 g/m2 może być wykorzystywany do rysunku kredkami, pastelami, sepią, węglem, sangwiną, ołówkiem. Papier jako podobrazie wykorzystywano od antyku; w średniowieczu powstawały na nim cenne miniatury oraz pierwsze projekty architektoniczne. W czasach renesansu stanowił podstawę szkiców koncepcyjnych, zaś od momentu wynalezienia druku stał się niezbędnym elementem do tworzenia grafiki. Współcześnie popularność zyskują aukcje dzieł sztuki na papierze; najdroższą papierową pracą sprzedaną na polskiej aukcji jest „Macierzyństwo” Stanisława Wyspiańskiego.

Artysta wykonał grafikę w stylu inne.

Tematem tej pracy są portret, inne. Portret jest najpopularniejszą formą upamiętnienia wizerunku już od czasu antyku. Zarówno w rzeźbie, fotografii jak i w malarstwie czy rysunku. Jako samodzielna forma pojawił się w okresie quattrocenta we Włoszech.

Autor grafiki wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, czerwony, czarny. Biały, który jest stosowany w malarstwie między innymi w celu wizualnego zmiękczenia kompozycji oraz nadania jej subtelnego charakteru. Czerwony, który w zależności od kontekstu, kojarzy się z ogniem, krwią, miłością, strachem, śmiercią. Prawdopodobnie jest to najbardziej wieloznaczna barwa w całej kulturze wizualnej. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Nastroj pracy charakteryzują niepokój, żywiołowość. Atmosferę niepokoju kreują tematy psychodeliczne, osadzone w ciemnej kolorystyce. Dobitnym przykładem niepokojących obrazów są surrealistyczne kompozycje Zdzisława Beksińskiego. Stan ten wzmacniany jest przez wizualne bodźce, które oddziaływują na nasz wzrok żywymi, energetycznymi kolorami.