W cudzysłowie: Kiler, 2022

   Częścią uzupełniającą mojej pracy dyplomowej jest seria plakatów filmowych. Prace przedstawiają produkcje, w których występują motywy gangsterskie. Jest to zestaw 8 plakatów, wykonanych w technice serigrafii. Seria tworzy plakaty do czterech filmów zagranicznych i czterech polskich. Tytuły filmów zastąpiłam kultowymi cytatami, często prymitywnymi, jednak zapadającymi w pamięć. Niektóre są każdemu znane, niezależnie od pokolenia. 
   Kolorystyka w pracach nie jest przypadkowa. Kolor czerwony zaliczany jest do najintensywniejszych i w najsilniejszy sposób oddziałujących na nasze emocje kolorów. Nawiązuje również do krwi, która jest częstym elementem w tego typu gatunkach. Ożywający obraz nabiera dynamiki i staje się mniej monotonny niczym film akcji. Postacie obrysowane są grubym czarnym konturem. Ukazany jest tylko zarys postaci, aby całość była niedopowiedziana i niedosłowna. Kompozycje są otwarte.
Do stworzenia projektów wykorzystałam nieregularne pędzle, aby dawały wrażenie ręcznego rysunku, poprzez poszarpane, zanikające krawędzie. Typografia została wykonana w ten sam sposób, łamiąc sztywne zasady liternictwa. 
  Całość jest moją swobodną interpretacją tematu, do którego starałam się podejść w sposób spontaniczny.

Inspirowane filmem: Kiler, 1997

"W cudzysłowie: Kiler" - grafika jest dziełem z 2022 roku I charakteryzuje się wymiarem 50x70 cm. Autorem jest Eliza Kwiatkowska.

Praca wykonana została w technikach: serigrafia, sitodruk. Jest to technika druku, która narodziła się w starożytnej Japonii, ale została udoskonalona w tym kraju wiele wieków później przez Yuzensai Miyasaki i Zisukeo Hirose. Polega ona na umieszczeniu szablonu na drobnej siatce tkanej z metalowych drucików lub włókien syntetycznych, a następnie przetłoczeniu farby przez matrycę. W Europie technikę tę rozpowszechnił i udoskonalił Samuel Simon w 1907 roku. Jest to technika inaczej zwana serigrafią. Polega ona na przytwierdzeniu szablonu na drobną siatkę tkaną, metalową lub z włókien sztucznych. Wykonanie odbitki polega na przetłoczeniu farby przez matrycę. Protoplastą tej techniki były tzw. Druki szablonowe, które wykonywano w starożytnej Japonii. Wiele wieków później, twórcami pierwszych serigrafii byli również Japończycy – Zisukeo Hirose oraz Yuzensai Miyasaki. Z kolei w Europie technika ta została udoskonalona w 1907 przez Samuela Simona, który zdobył patent na silk-screen.

Praca wykonana jest w oparciu o papier. Jest to medium wykorzystywane jako podobrazie, stanowiące alternatywę dla płótna i deski. Papier, w zależności od rodzaju, pozwala na uzyskanie różnorodnych efektów. Ten o gramaturze 200 g/m2, o zwartej strukturze, i dużej chłonności, przeznaczony jest do farb akwarelowych, gwaszu, temper i tuszu. Innym typem papieru jest papier bezkwasowy, odporny na działanie czasu oraz promieni słonecznych. Z kolei ziarnisty papier o gramaturze 90 g/m2 może być wykorzystywany do rysunku kredkami, pastelami, sepią, węglem, sangwiną, ołówkiem. Papier jako podobrazie wykorzystywano od antyku; w średniowieczu powstawały na nim cenne miniatury oraz pierwsze projekty architektoniczne. W czasach renesansu stanowił podstawę szkiców koncepcyjnych, zaś od momentu wynalezienia druku stał się niezbędnym elementem do tworzenia grafiki. Współcześnie popularność zyskują aukcje dzieł sztuki na papierze; najdroższą papierową pracą sprzedaną na polskiej aukcji jest „Macierzyństwo” Stanisława Wyspiańskiego.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu inne.

Przewodni temat pracy to inne.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, czerwony, czarny. Dzięki białej barwie, praca będzie znakomitym dopełnieniem minimalistycznego, nowoczesnego wnętrza, jednocześnie zachowując równowagę między obiektem a przestrzenią. Kolor czerowny należy wprowadzać do przestrzeni wymagających dynamicznego motywu wizualnego. Czerń może tworzyć zaskakujące połączenie z czarnym, minimalistycznym wnętrzem bądź działać na zasadzie konstrastu, kiedy wprowadzimy ją do jasnej przestrzeni.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako niepokój, żywiołowość. Niepokój, który osiągany był przez artystów poprzez przywoływanie tematów śmierci, niebezpieczeństwa, strachu, ucieczki, sennych koszmarów. Szczególnie niepokojące są prace Francisca Goi, Arnolda Böcklina czy Williama Blake’a. Sztuka pełna żywiołowości powinna znaleźć się w przestrzeni biurowej, ponieważ pozytywnie wpływa na kreatywność pracowników oraz dodaje energii.