Za widnokręgiem... tylko błękit, 2020

Grafika o tytule "Za widnokręgiem. . Tylko błękit" to praca z 2020 roku o wymiarach 60x20 cm. Jej autorem jest Krzysztof Wieczorek.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akwarela, gwasz, akwaforta. Jest to technika wykorzystująca farby wodne, zwane akwarelowymi. Znana już w starożytnym Egipcie, zaistniała jednak w świadomości artystycznej dopiero w czasach renesansu. Niezwykle popularna w XIX wieku, kiedy stosowano ją jako szybką technikę doskonale sprawdzającą się w warunkach plenerowych. Akwarele posiadają mocno rozcieńczone w wodzie pigmenty, przez co dają efekt półprzezroczystych plam barwnych na podłożu (zwykle papierowym, szybko wchłaniającym wodę). Uzyskana kolorystyka jest delikatna i pastelowa, dlatego akwarele stosuje się najczęściej do malowania pejzaży oraz subtelnych portretów. Technika ta wymaga dobrego warsztatu artystycznego, gdyż uniemożliwia wykonywanie retuszy i poprawek. Przy malowaniu akwarelą nie stosuje się białego koloru, traktując prześwitujące przez warstwę farby podłoże papierowe jako część kompozycji kolorystycznej. Istotne jest odpowiednie przygotowanie kartki papieru przed przystąpieniem do malowania – należy ją namoczyć, a następnie pozostawić do wyschnięcia, przypinając ją pinezkami do płaskiej powierzchni. Po wyparowaniu wody, papier zyska naprężenie i nie będzie się marszczył w czasie nakładania farby akwarelowej. Artystami mistrzowsko posługującymi się akwarelą byli Albrecht Dürer, Hans Bol, Thomas Gainsborough, J. M. W. Turner, Eugène Delacroix, Julian Fałat oraz Stanisław Masłowski. Jest to technika polegająca na tworzeniu głównie szkiców przygotowawczych i rysunków na papierze farbą wodną, w której składzie znajdziemy biel ołowianą lub cynkową bądź też kredę oraz gumę arabską, a więc spoiwo. Opisywana w XVI wieku przez teoretyka sztuki i artystę Giorgio Vasariego, choć jej historia sięga średniowiecza. Gwasz popularny był w XVII i XVIII wieku. Dawał nieprzezroczystą linię i często występował z innymi technikami malarskimi. Gwaszem posługiwali się Nikifor, Leon Wyczółkowski, Henri Matisse i Edward Burne-Jones. Jest to technika graficzna wykorzystująca działanie kwasu azotowego na płytę metalową, którą wytrawia się w celu uzyskania odpowiedniego efektu. W dosłownym tłumaczeniu akwaforta oznacza „mocną wodę”, którą jest wspomniany kwas. Jest to technika zaliczana do grafik wklęsłych: pierwszym etapem artystycznym jest wygładzenie i odtłuszczenie płyty miedzianej lub cynkowej, a następnie pokryciu jej specjalnym werniksem z wosku, żywicy i asfaltu. Kolejny etap to wykonanie rysunku igłą rytowniczą, oraz zanurzenie płyty w kwasie. W ten sposób fragmenty, z których został usunięty werniks, zostają wytrawione. Dalszy etap produkcji polega na pokryciu płyty tuszem i odbiciu jej na mokrym papierze przy pomocy prasy. Pierwsze akwaforty pochodzą z XVI wieku, a technika do dziś cieszy się popularnością wśród artystów.

Artysta wykonał grafikę w stylu realizm. Mistrzostwo w realistycznym ujęciu natury osiągnięto w XVII wieku, kiedy pojawił się nurt zwany trompe l'oeil (malarstwo iluzjonistyczne).

Tematem tej pracy jest pejzaż. W przeszłości pejzaż był jednym z głównych motywów prac w Akademiach Malarstwa i Rzeźby. Funkcjonował w mitologicznym, alegorycznym kontekście a jego potencjał został odkryty przez niemieckich romantyków, których prace odzwierciedlały marzenia i niepokoje człowieka.

"Za widnokręgiem. . Tylko błękit" wyróżnia się paletą kolorów wśród których występuje niebieski, który ceniony jest przez terapeutów z powodu właściwości uspokajających. Dobrze sprawdza się w sypialni i wszędzie tam, gdzie mamy ochotę się odprężyć.

Nastroj pracy charakteryzuje żywiołowość. Sztuka pełna żywiołowości powinna znaleźć się w przestrzeni biurowej, ponieważ pozytywnie wpływa na kreatywność pracowników oraz dodaje energii.