Nosorożec

"Nosorożec" - grafika jest dziełem z 0 roku I charakteryzuje się wymiarem 70x50 cm. Autorem jest Marcin Wydrzyński.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akwaforta, akwatinta. Jest to technika, której nazwa oznacza w dosłownym tłumaczeniu „mocną wodę” – tak nazywano bowiem kwas azotowy, przy pomocy którego wytrawiano płytę metalową w celu uzyskania odpowiedniej kompozycji. Akwaforta to rodzaj druku wklęsłego, wykonywanego poprzez odbicie na mokrym papierze miedzianej lub cynkowej płyty, która wcześniej została wypolerowana, odtłuszczona i pokryta mieszanką żywicy, asfaltu i wosku. Rysunek wykonuje się igłą rytowniczą, a płyta trafia do kwasu. Wytrawione zostają fragmenty, które nie zostały pokryte werniksem, a więc wspomnianą mieszanką z żywicy. Początki akwaforty sięgają XVI wieku i do dziś technika ta cieszy się popularnością wśród artystów. Kompozycje w tej technice wykonywali Rembradt, Goya i Picasso; wykorzystywano ją nie tylko do tworzenia samodzielnych dzieł graficznych, ale również reprodukcji dzieł malarskich. Jest to technika pochodząca z XVII wieku, jedna z rodzajów grafiki wklęsłej. Często występuje obok akwaforty. Rozpowszechniła się w wieku XVIII dzięki francuskiemu artyście i wynalazcy Janowi Batyście Le Prince’owi. W dawnych wiekach, technika ta była sposobem na powielanie znanych kompozycji malarskich, później funkcjonowała jako autonomiczne dzieło sztuki. Akwatinta jest techniką wymagającą wiedzy oraz praktyki: polega ona na wystawianiu poszczególnych fragmentów metalowej płyty na działanie kwasu azotowego. Odpowiedni efekt powstaje poprzez różną głębokość trawionych kwasem obszarów. Akwatinta daje efekty malarskie, dlatego też często występuje z akwafortą, która bliższa jest rysunkowi. Najsłynniejszym przykładem akwatinty są „Okropności wojny” Francisco Goi, połączone również z techniką suchej igły, akwafortą i miedziorytem.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże papier. Papier to jeden z najpopularniejszych mediów wykorzystywanych w warsztacie artystycznym, pozwalający na uzyskanie zróżnicowanych efektów, w zależności od faktury i materiału. Papier o gramaturze 200 g/m2, przeznaczony do malowania na nim farbami akwarelowymi, temperami, gwaszem czy tuszem, powinien mieć zwartą strukturę, odporną na wykonywanie korekt. Istotna też jest jego chłonność, bowiem nie powinien on falować i marszczyć się pod wpływem mokrych farb. Artyści często wybierają papier bezkwasowy, który można przechowywać przez długie lata oraz który cechuje się odpornością na działanie promieni słonecznych. Innym rodzajem papieru jest papier o gramaturze 90 g/m2, przeznaczony do wykonywania szkiców kredkami, pastelami, ołówkiem, węglem, sangwiną czy sepią. Wyróżnia się ziarnistą fakturą, gwarantującą odpowiednią przyczepność pigmentów. Techniki artystyczne wykorzystujące papier jako medium są znane od antyku. W czasach średniowiecza, na szlachetnym, grubym papierze powstawały miniatury zawarte w księgach; tworzono na szkice przygotowawcze oraz pierwsze rysunki architektoniczne. Z czasów renesansu zachowały szkicowniki Leonarda da Vinci czy Michała Anioła, papier stanowił podstawowe narzędzie pomocnicze przy tworzeniu fresków. Ogromną popularność zyskał od XVI wieku, kiedy w powszechnym obiegu znalazły się grafiki. Obecnie prace na papierze są cenione przez kolekcjonerów, zaś w domach aukcyjnych rysunki i ryciny na papierze grupowane są w osobnych katalogach.

Artysta wykonał grafikę w stylach: figuratywne, minimalizm. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty. Jako minimalizm określa się kompozycje malarskie ograniczające rezerwuar środków artystycznych na rzecz prostych, schematycznych kompozycji oraz skromnej gamy kolorystycznej.

Przewodni temat pracy to zwierzę. Jest to jeden z najchętniej podejmowanych wątków w sztukach plastycznych, ukazujących przedstawicieli królestwa zwierząt w różnych konwencjach i stylach.

Autor grafiki wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, czarny, szary. Biały, który jest stosowany w malarstwie między innymi w celu wizualnego zmiękczenia kompozycji oraz nadania jej subtelnego charakteru. Czarne dzieło sztuki z pewnością będzie stanowić instrygujący fragment wystoju wnętrz w naszym domu lub biurze. Szary, który jest elegancki i zachowawczy. Pasuje do każdego typu przestrzeni: industrialnej, retro, minimalistycznej czy kolonialnej.

Klimat grafiki opisać mozna jako radość. Wbrew temu, co można sądzić, wywołanie radości u odbiorcy jest jednym z najtrudniejszych wyzwań artystycznych.